DE VIERDAAGSE
Natuurlijk begon ik de eerste dag wat onwennig aan de Nijmeegse Vierdaagse. Ik besefte, dat toen ik fiets weggezet had en in de rij ging staan, dat ik nog geen woord gezegd had. Nu kende ik dit natuurlijk wel van de tijd dat P. in het ziekenhuis lag, maar toch, dit was net even anders. Maar in de rij was het net als andere jaren, al snel een praatje hier en een opmerking daar en toen de stoet zich in beweging zette, groeide mijn zelfvertrouwen met de minuut. Ik zag dat er veel en veel meer mensen alleen liepen.
Na een half uurtje kreeg ik een aardig gesprek en voor ik het wist waren we Oosterhout al door op weg naar Valburg. Ik vond haar wel aardig, maar ik voelde net niet de klik om samen even een rust te nemen en een bekertje koffie te kopen. Ik zei haar, dat het mij eigenlijk nog te vroeg was. Toen zij besloot om naar een toilet te gaan, vond ik dat een mooi moment om dag te zeggen en alleen verder te gaan. Ik wilde immers ervaren hoe het is om alleen te lopen.
Ik heb mij die dag prima vermaakt. Ik heb hier en daar wat fofo's gemaakt, maar zag daar toch niet helemaal het nut van in, totdat ik opeens bedacht dat ik de uitzonderlijke rugzakken die ik zag tot thema zou maken. Vorig jaar heb ik heel veel foto's van de muziekgroepjes langs de kant van de weg gemaakt en dat jaar daar voor foto's van het publiek langs de kant van de weg.
Helemaal blij dat ik opnieuw een thema gevonden had vervolgde ik mijn weg. Een paar kilometer voor het eind passeerde ik een dame waarvan ik zag dat zij uit een dorp vlak bij mij uit de buurt kwam omdat dit in het logo op de rug van haar poloshirt verwerkt was. Ik was mij door de dag heen wat vrijer gaan voelen om her en der een praatje aan te knopen dus sprak ik haar aan. Binnen no time waren we in een indringend gesprek beland. Ze liep inderdaad ook alleen, maar ze zag nu wel aankomen dat ze de vierdaagse dit keer niet uit zou lopen. Ze had nog niet zo lang geleden een ernstige operatie moeten ondergaan.....
Nog een beetje stil van dit gesprek bereikte ik de finish. Maar toch ook wel trots op mijzelf besloot ik, net als andere jaren, mijzelf op een lekker biertje te trakteren, ook al was het niet zo warm. Later op de middag, toen ik fris gedouchet was, knapte het weer wat op, de zon brak door en ik besloot om maar weer naar de stad te fietsen om daar een hapje te gaan eten. Eerlijk is eerlijk, het alleen gaan eten vond ik minder makkelijk, maar zelfs dat went, zo is deze week gebleken. Er zal vast een aanleiding zijn geweest, al weet ik niet meer hoe of wat, maar toen ik de serveerster vertelde waarom ik alleen was, vond zij het maar stoer van mij en kreeg daarom een kop koffie van het huis aangeboden.
Die avond stapte ik, moe, maar wel met een voldaan gevoel in bed. Als het alle dagen zou gaan zoals deze dag was verlopen, dan kwam het vast wel goed.
En het is helemaal goed gekomen, maar daarover in een volgend blogje meer.
zes reacties
Het alleen wandelen is eigenlijk eerder een voordeel dan een nadeel. Het vervelende is alleen als je dan na de wandeling met niemand je verhaal kunt delen. Ik liep destijds ook alleen maar wist dat Henk aan de finish op me stond te wachten om samen naar het hotel te gaan. Maar evengoed een mooie prestatie hoor om hem toch alleen uit te lopen.
Zo zie je maar, alles went en wat Rietepetz zegt, alleen lopen vind ik ook nog steeds het fijnst. Lekker rustig, niet hoeven te praten even stilstaan als je dat wilt.
Ik vind het stoer dat je het deed!