VIERDAAGSE SLOT
Op de tweede dag raakte ik binnen een half uur al met Ria in gesprek. Hoe dit gebeurde weet ik eigenlijk niet meer, Ik was denk ik bezig een foto van een rugzak te maken. Al heel snel bleek er een "klik"te zijn. Ik vertelde dat ik de laatste jaren met fotograferen een bepaald onderwerp koos, vorig jaar de muziekgroepen, dat jaar daarvoor het publiek en dit jaar dus de rugtassen.
Het was haar eerste keer, dat ze liep en ze ervaarde het als iets geweldigs, zoveel mensen, zoveel blijheid, zowel bij de lopers als bij de kijkers. En zo raakten we echt in gesprek met elkaar. Ik vertelde haar waarom ik alleen liep, zij vertelde waarom zij nù liep en niet had willen wachten tot er volgend jaar een wandelvriendin ook mee kon lopen en voor we het wisten hadden we al ruim twee uur gewandeld. We besloten om samen koffie te gaan drinken.
Kort daarna zag Ria haar man langs de kant van de weg staan. Eindelijk, de vorige dag was hij wel steeds op zoek geweest maar was het hem niet gelukt. Ze zwaaide even naar hem en liep door, want zo zei ze, ze vond het jammer om mij uit het oog te verliezen. Toen zijn we samen maar even uitgestapt om even een praatje met hem te kunnen maken.
En zo stapten we Wychen binnen. Daar was het weer één groot feest. We hadden de vroege start waardoor het niet zo druk was als het vorige jaar. Ria en ik hadden afgesproken dat als we elkaar kwijt zouden raken dat we ieder voor zich verder zouden gaan, maar we raakten elkaar niet kwijt. Vanaf dat punt was het duidelijk, we zouden die dag samen verder lopen en aan het eind van de dag spraken we een tijdstip af waarop we elkaar de volgende ochtend zouden treffen.
Over de derde dag kan ik heel kort zijn, het is een hele gezellige dag geworden.
Bij de vierde dag kwam er een kink in de kabel. Ria was die dag daarvoor op de camping met de fiets over de kop geslagen. Dat was op zich verder wel goed gegaan, maar in die nacht was ze ook ziek geworden en had last van buikloop. Ze weet dit aan de vele hapjes die ons onderweg door de kijkers aangeboden werden en waarvan zij het één en ander genomen had. Ik doe dit zelf bijna nooit, omdat ik het risico te groot vind.
We spraken af dat we samen zouden starten, maar dat ik mij niet moest laten belemmeren door haar toiletbezoeken. Na ruim een uur wandelen heb ik afscheid van haar genomen. Ik had heel veel moeite om die keuze te maken, aan de ene kant wilde ik wel bij haar blijven om haar te steunen, maar aan de andere kant merkte ik ook dat dit dan waarschijnlijk ten kosten van mijzelf zou gaan door het tragere tempo en door het vaker stoppen, te veel uit het ritme raken. Hoe moeilijk ik het ook vond, ik ben bij de eerste sanitaire stop van Ria alleen verder gegaan.
Na ruim twee uur gelopen te hebben had ik even een korte koffiepauze. De dame die naast me zat en ook alleen liep had alle begrip voor mijn beslissing, toen ik het haar vertelde. Zij zou precies hetzelfde gedaan hebben.
Na de koffie lag mijn tempo erg hoog en een Friese mijnheer sprak mij hier op aan. Opnieuw had ik een leuk gesprek. Dit keer over de wandelclub de FLAL, waar wij, P. en ik begonnen zijn met wandelen. Omdat er bij die club geen honden meer mee mogen zijn wij afgehaakt en lid geworden van een andere club. Na enig heen en weer praten bleken we vroeger, heel wat wandeltochten samen gelopen te hebben.
Voordat ik het wist was ik op de Via Gladiola/Sint Annastraat en net iets voor half één was ilk, nog anderhalve kilometer van de finish verwijderd, bij mijn logeeradres. Hier stonden P. en zoonlief mij op te wachten met elk een prachtige bos gladiolen.
Na even iets gedronken te hebben, ben ik met slechts één gladiool, twee boeketten is veel te zwaar, naar de finish gewandeld en daar heb ik mijn gouden medaille, het was de tiende keer, in ontvangst genomen.
En Ria? Gelukkig is zij ook binnen gekomen. Mede door het contact met haar kijk ik terug op een geweldige week. Van mijn thema rugzakken fotograferen is niet zo heel veel meer terecht gekomen, maar misschien pak ik dat volgend jaar wel weer op, want ik heb P. beloofd, dat als hij het weer kan, ik ook nog wel een keertje wil lopen ondanks dat ik gezegd heb: na de tiende keer is het Schluss.
vijf reacties
Ik vind het nog steeds super dat je dat in je eentje gedaan hebt. Je hebt de juiste beslissing genomen met Ria. Ik heb het eens niet gedaan tijdens een Kennedy mars en ben bij iemand gebleven die op een gegeven moment toch uitstapte en opgaf. Dat heeft me behoorlijk opgebroken. Wel uitgelopen, maar niet zoals ik dat zou willen.
Zo’n beslissing kun je makkelijker nemen als je alleen van start gegaan bent, het is lastiger wanneer je samen van start gaat. Maar al met al heb je het prima gedaan en je gouden kruisje echt verdiend.
Moeilijk dilemma, maar een begrijpelijke keuze. Knappe prestatie hoor!