EIGEN KEUZE
Ik heb er een nacht slecht van geslapen, nadat ik vorige week gehoord had, dat oud minister Ella Vogelaar was overleden. Ik heb het destijds een leuke minister gevonden en ik heb altijd een beetje de gedachte gehad dat we ook wel wat gemeen hadden met elkaar.
We zijn van dezelfde leeftijd, we hebben ongeveer eenzelfde opleiding gedaan, zij het dat zij aan de vermaarde Sociale Academie De Horst te Driebergen heeft gestudeerd en ik de zesjarige deeltijd Opleiding Sociale Academie SOSA Haarlem in Leeuwarden heb gedaan en zij heeft later ook nog een graad in Onderwijskunde heeft gehaald.
Maar net als zij ben ik ook een tijdje lid van de CPN geweest en het lag ook in mijn lijn om op te komen voor de zwakkeren in de samenleving. In de tijd van de grote werkloosheid in de jaren tachtig was ik projectleider van het project Mesen Zonder Werk.
En toch ben ik niet zo ver op de maatschappelijke ladder geklommen als zij, want ook ik had ik wel enige ambities richting de politiek.
Terwij ik de slaap niet kon vatten en me nog maar eens omdraaide dacht ik terug aan die tijd dat ik een aantal malen de plaatselijke partijvergaderingen van de PPR bezocht. Ik was er al heel snel achter dat actief zijn in de politiek heel veel tijd ging kosten en die tijd had ik niet. En ik werkte bijna full-time en ik had ook nog een gezin met twee kinderen. Bovendien sprak de sfeer in het politieke gebeuren mij ook niet zo aan. Eigenlijk wist ik zelf nog niet zo goed wie ik was en wat ik wilde. Ik moest mezelf als het ware nog uitvinden.
Vandaag de dag ben ik best tevreden met hoe mijn leven zich verder ontwikkeld heeft. Ik ben toendertijd, toen ik het leven niet echt omarmde, niet gezwicht voor het idee om er mee te stoppen omdat het leven mij zo zwaar viel. Ook daarin kan ik de oud minister een beetje volgen en dat is misschien ook wel het punt wat mij zo getriggerd heeft. Door de loop der jaren ben ik helemaal vrede gaan vinden in mijn bestaan en ben ik dergelijke gedachten gelukkig helemaal kwijtgeraakt. Ik kan wel begrip voor haar keuze opbrengen, maar ik blijf het toch jammer vinden. Misschien lagen er voor haar ook nog betere tijden in het verschiet.
Na al deze overpeinzingen merkte ik dat de slaap eindelijk bezig was bezit van mij te gaan nemen. Het laatste wat ik nog dacht is: Ella RIP.
Mevrouw Vogelaar heeft het ver geschopt. Maar in het politieke milieu waar het soms hard aan toe kon gaan, heeft ze toch haar Waterloo gevonden. Communicatief was ze niet sterk. Ik herinner me nog de uitzending waarop ze door dat vreselijke POW nieuws werd geïnterviewd. Ze gaf gewoon geen antwoord en je kon de ergernis van haar gezicht schrapen. Ze had gelijk maar ze had het zo niet moeten doen. Misschien had ze de politiek niet in moeten gaan maar het bij werkzaamheden op het sociale vlak moeten houden.
Nu bij haar dood krijgen we te horen dat ze depressies had. Dat gun je natuurlijk niemand.
Hoe dan ook, ik kan je gedachtegang helemaal volgen. Het was een vrouw die het hart op de goede plaats had maar zichzelf politiek geen positief gezicht kon geven. Ik had haar graag beter gegund.