HERWAARDERING
Ook in dit blog zal ik (nog) niet heel veel laten zien van al het moois wat er in museum Voorlinden te Wassenaar te zien is, maar beperk ik mij tot één detail, omdat ik het waardevol vind om daar even bij stil te staan. Ik merk dat ik meer en meer thuis begin te raken in wat men noemt de hedendaagse kunst. Andy Warhol was bijvoorbeeld tot een paar jaar geleden niet bekend bij mij, maar via een tentoonstelling in Assen ben ik heel wat wijzer geworden en heb ik aanknopingspunten gekregen om verder op onderzoek uit te gaan.
En dan loop ik in museum Voorlinden, net als in het Groninger museum waar ik een paar maand geleden was, weer even heel hard tegen mijzelf aan. Ik schreef toen:
"Bij het zien van deze voorwerpen schoot ik in de lach. Dit had de man met wie ik ooit getrouwd ben geweest, kunnen maken, maar ik was toen nog helemaal niet toe aan het waarderen van het soort kunst wat ik zag."
Opnieuw zie ik een kunstwerk wat hij zomaar had kunnen maken. Ooit hadden we twee hele grote plastic zakken, nog groter dan de zakken voor inzameling van kleding, met plastic doppen op zolder staan. Het was de bedoeling dat hij daarvan een plastiek op de zijmuur van ons huis zou maken. Ik zag dat volstrekt niet zitten. Ik was alleen maar bezig met wat de mensen er van zouden vinden. Ik wilde toen niets liever dan binnen de lijntjes kleuren, terwijl mijn ouders juist vonden dat we al zoveel buiten de bestaande gangbare norm deden.
Het huwelijk hield geen stand en dat was maar goed ook. We belemmerden elkaar in onze ontwikkeling. Ik hiel mij veel meer bezig met het schrijven van gedichten, korte verhalen en andere poëzie, terwijl hij bezig was met het verwezenlijken van allerlei vormen van expressie, als zijnde het maken van schilderijen, het maken van meubels en het creëren van voorwerpen uit gevonden materialen, gevonden bij het grof vuil. Nee, we pasten echt niet bij elkaar. We zaten elkaar alleen maar in de weg.
Ik zie dochter en kleindochter staan voor een kunstwerk wat zomaar van haar vader had kunnen zijn. Allemaal waardeloze rommeltjes waarvan deze man gecreëerd is. Het is zo'n mooi plaatje... het vertedert mij.
Om het niet in de vergetelheid te laten verdwijnen vond ik dat ik dit blogje moest schrijven.
HJ. Mocht je dit ooit lezen: Ode aan je creativiteit, die ik toen niet op waarde wist te schatten.
zes reacties
Oh, wat mooi en wat goed van je. Ik heb je ooit ontmoet en echt ik kan me niet voorstellen dat je met zo’n type man getrouwd zou zijn, dat past totaal niet zoals je zelf nu ook zegt. En wat een prachtige foto! Het ontroert mij.
Je link werkt niet, dat vind ik jammer.
Wat goed dat je er nu wel voor openstaat. Als mens kan je altijd van mening veranderen. Inderdaad een heel lieve foto.
Wat een mooie blijk van (her)waardering!