TIJDVERMAAK
LEZEN
Netzoals zoveel andere mensen besteed ik in deze weken ook meer tijd aan lezen dan normaliter het geval is. Nog net voordat de bibliotheken sloten was ik er geweest, a. om het te lezen boek voor de leesclub te reserveren en b. om een aantal andere boeken te lenen. Mijn oog viel bij het uitzoeken op een boek van Wim Duijst, gewoon omdat het naast een ander boek van hem stond waarop de klederdracht van Bunschoten te zien is. 
Dat boek, "de engel van Spakenburg" had ik al gelezen, puur uit nieuwsgierigheid, omdat ik een jaar in Bunschoten gewoond heb en het was alleraardigst om dit te lezen. Daarna heb ik ook de "de man uit de krant" van hem gelezen. Nu zag ik het betrekkelijk nieuwe boek uit 2018: "het verzwegen kind", dus dat moest ook gelezen worden.
Het verhaal is nogal gruwelijk, gaat over incest en alle gevolgen van dien en speelt zich meestentijds af in de jaren vijftig, dus ver voor 1971/1972 toen ik er gewoond heb. Maar toen ik in de beschrijvingen mijn eigen steeg herkende, kon ik het niet laten om via google earth nog eens naar die plek te gaan. Op de foto hieronder is goed te zien, bij het vierkantje de eerste brievenbus, waar ik woonde. Het pand was toen nog niet wit. Het was een heel vreemd pand, opgedeeld in een aantal wooneenheden. De buren die de ingang naast ons hadden, woonden als het ware rondom ons heen en hadden ook een kamer met het uitzicht op de Dorpsstraat.
In 1971 was er een schaarste aan woonruimte en mijn toenmalige echtgenoot en ik waren maar wat blij, dat we een plekje gevonden hadden. In dat jaar is dochterlief geboren. Ik kan mij nog heel goed herinneren, dat er in onze woonkamer wel daglicht binnenkwam, maar dat ik amper de lucht kon zien. Het enige uitzicht wat ik had was de blinde muur en zo af en toe een voorbijfietsende buuf in klederdracht die niets met "importmensen" te maken wilde hebben. Ach ja, lang vervlogen tijden, bijna vijftig jaar geleden.....
En toch deed het me wat toen ik dit zo in een boek tegenkwam. De kerk, die ik net niet kon zien, maar waar ik toen op zondag een paar keer heen ben geweest, omdat ik toen nog kerks was, maar waar het zingen van alleen maar hele en misschien halve noten geen aanmoediging was om er vaker naar toe te gaan. Ook de bevolking was niet echt vriendelijk te noemen. Nadat toenmalige echtgenoot en ik geslaagd waren voor het Staatsdiploma Ziekenverpleging B(psychiatrie) zijn we naar Kampen verhuisd. Hier ging H. verder met de aansluitende opleiding ziekenverpleging A. en kregen we via het ziekenhuis een ruime flat aangeboden, weliswaar zes hoog, maar het was toen toch een hele verbetering.
Met dit blog sluit ik dit boek en ga ik weer verder met waar ik gebleven was. Het volgende boek wat ik ga lezen is De nachtstemmer van Maarten 't Hart. Eens kijken wat mij dat gaat brengen.
vier reacties
Een bijzondere gewaarwording om de woonomgeving door de ogen van een schrijver te zien, Aan lezen kom ik ook nu niet of nauwelijks toe, ik zei het al eerder, mijn dagen zijn niet zo héél veel anders dan anders.
Ik vind het altijd aangenamer om te lezen wat anderen lezen dan dat ik zelf ga lezen. Bunschoten brengt me weer herinneringen,
Zo komen herinneringen boven drijven…