NET
Stukje bij beetje kan ik een beetje lijn brengen in hetgeen wat er allemaal gaande is. Nog net voor de coronacrisis, het was al een beetje gaande, een hand geven mocht toen al niet meer, waren we in het UMCG bij de oncoloog, dit omdat er toch al weer uitzaaiingen van de NET (Neuro Endocriene Tumor) kanker te zien waren op de petscan.
Zij stelde toen voor om eerst een paar onderzoeken te doen om definitief vast te stellen, dat het echt met de NET kanker te maken had. Er zou een biopsie in de hals genomen worden. Een week voor de geplande datum is dit gecanceld, omdat de radioloog de ingreep te riskant vond, dus niet vanwege de corona. Wanneer er een cel met daarin een hormoon geraakt zou worden kon de hele hormoonhuishouding, inclusief hartslag en ademhaling op tilt gaan. Niet doen dus en maar aannemen dat het inderdaad om een uitzaaiing van de Netkanker gaat.
Ook was er enige activiteit van de prostaat waar te nemen, dus er werd ook een bezoek aan de uroloog ingepland. Dit zou afgelopen donderdag plaats hebben moeten vinden, maar dit is wel gecanceld vanwege de corona. Op grond van een bloedonderzoek, dit kon dichtbij in Dokkum gebeuren en doorgestuurd worden naar het UMCG, heeft de uroloog echter wel vast kunnen stellen dat er geen sprake is van prostaatkanker. Dit is in een telefonisch consult meegedeeld. Na alle tegenvallers zijn we met deze uitslag toch wel wat opgelucht.
En nu is het wachten op 7 april, dan stond er weer een bezoek aan de oncoloog gepland, maar ook dit is omgezet in een telefonisch consult. Op tien maart heb ik in een blogje vermeld, dat we best wel opzagen tegen de onzekerheid en de periode van afwachten.
Nu met alle perikelen rond het coronavirus beleef ik zo'n periode toch heel anders. Ook dat grijpt mij aan en moet ik het naast de ziekte van P. ook een plek geven. Al breiend heb ik in de loop van de tijd mijn gevoel zo vertaald: eerst staat de binnenwereld op de kop, P. is ziek, dat is onomkeerbaar, beter wordt hij niet meer, maar er is met inzet van remmende medicatie, mogelijk injecties, nog wel enig perspectief en toen de uitbraak van het coronavirus steeds heftiger vormen aannam had ik het gevoel dat ook de buitenwereld op zijn kop was gaan staan.
Rustig blijven en bij de dag leven is mijn opstelling geworden en hiermee merk ik dat ik weer in balans kom en beide zaken in de juiste proporties kan zien. En dan helpt het als er iets, in dit geval de sjaal, afkomt. Het is niet een makkelijke tijd voor ons, maar dat geldt nu voor ons allemaal. Een klein beetje extra zorg heb ik wel, we zullen ons uiterste best moeten doen om het virus buiten de deur te houden, want ook al denk ik dat P. nog wel een goede conditie heeft gezien de vele werkzaamheden die hij in de tuin verricht heeft, hij behoort wel tot de kwetsbare groep.
Op 7 april gaan we hopenlijk horen wat het behandelplan zal gaan worden. Normaliter zou ik nogal moeite gehad hebben om mijzelf zodanig op slot te zetten om niet voortijdig plannen te gaan maken. Dat is nu niet aan de orde. Ik zou heel zachtjes zijn gaan dromen van de mogelijkheid om net als vorig jaar met mooi weer een aantal dagen met de caravan weg te gaan richting de bloemenpracht. Daar kan nu dus helemaal geen sprake van zijn.
We moeten wachten op betere tijden en er op vertrouwen dat die gaan komen.
vijf reacties
Zolang er een behadelplan is dat ook uitgevoerd gaat worden maar niet teveel zorgen maken, daar wordt het leven ook niet leuker op en het is al zo’n toestand alles bij elkaar.
Eigenlijk vreemd dat wij mensen in staat zijn om een heftige omstandigheid te relativeren doordat er een andere heftige gebeurtenis in beeld komt. Het lijkt eerder rust te brengen dan onrust, althans dat is mijn ervaring en eigenlijk lees ik dat ook bij jou tussen de regels door. Ik hoop dat er toch behandeld kan worden!
Ik wens vooral dat je behandeld kan worden. Ondanks dat er door de corona voor “gewone” patiënten weinig tijd/gelegenheid is. Het is het beste ons aan te passen aan de omstandigheden maar dat wil niet zeggen dat het gemakkelijk is.
Sterkte voor 7 april!
We zijn echt in een mallemolen terecht gekomen wat de zorg betreft. Toch blijf ik er ook positief mee omgaan. Ook al zijn mijn behandelingen met betrekking tot mijn knie volledig stop gezet tot na de crisis. We moeten ons maar aan de ontstane situatie aanpassen. Toch kan ik me voorstellen dat jullie situatie in deze geheel anders is. Het is niet niks en ik hoop dat er echt een behandelplan uitkomt waarmee je aan de slag kunt.