VERPLICHT
Na mijn verplichte half uurtje lezen eindelijk tijd om iets voor mijzelf te doen. Men zou zich af kunnen vragen, "maar waarom verplicht een half uur lezen?" Ik zal het uitleggen. Meestal lees ik boeken voor mijn plezier, maar soms lees ik een boek, omdat dit moet en dat "moeten" kan dan weer verschillende redenen hebben. Bijvoorbeeld omdat het op de lijst van de leesclub staat en het net niet helemaal mijn keus is, of omdat het een actueel boek is en ik vind dat ik het gelezen "moet" hebben, of omdat ik het gekregen heb en ja, mensen hebben niet voor niets geld uitgegeven dus voel ik mij verplicht om iets met dat boek te doen, of....
Ach er zijn vast nog wel meer redenen te verzinnen waarom ik mij soms de verplichting van een half uur lezen opleg. Zo lees ik op dit moment op deze manier het boek 'mijn naam is Selma', geschreven door Selma van der Pelle. Ik heb het boek van mijn broer gekregen en dan geldt zoals ik hierboven beschreven heb, dat ik het moet lezen.
Ik had eral niet veel zin in om aan te beginnen en nu ik er in bezig ben kom ik meer en meer tot de conclusie dat het voor mij niet geschreven had hoeven te worden. Op de cover staat: het uitzonderlijke verhaal van een joodse verzetsvrouw, maar ik lees er niets nieuws in. Ik ken al uit andere boeken de gruwelijkheden die vele joodse families zijn aangedaan en ik heb er zo'n moeite mee om al die ellende te moeten lezen. Ik ben nu halverwege en ik ga het heus wel uitlezen, alleen wel op een manier, dat ik er zo weinig mogelijk last van heb en ik er geen slapeloze nachten van krijg. De praktijk heeft uitgewezen dat ik dit dan maar het beste overdag een half uurtje kan lezen, ik heb dit al vaker gedaan met dit soort boeken. Meestal verplicht ik mij zo rond begin mei een dergelijk boek te lezen, zodat dit aansluit bij de herdenking van vier mei.
Hiervoor heb ik twee heerlijke boeken gelezen waaraan ik heel veel plezier heb beleefd. De nachtstemmer, de nieuwste roman van Maarten 't Hart heeft mij menigmaal doen schaterlachen. Maar ook heb ik kunnen genieten van de beschrijvingen van het stadje, waarschijnlijk Maassluis, waarin het verhaal zich afspeelt.
Ach en dan het boek van Haruki Muraki. Ik had het boek 'de kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren' van deze schrijver al eens gelezen en mij toen voorgenomen nog eens iets van hem te lezen. Ik vond het maar een beetje vreemde titel: De moord op commendatore, deel 1: een idea verschijnt ' en misschien was het boek wel weer ongelezen naar de bibliotheek terug gegaan, maar nu ik geen nieuwe boeken kan halen ben ik er toch maar in begonnen en het was een feestje om het te lezen. De schrijfstijl staat mij aan, de verhaallijn is heel uitnodigend om door te willen lezen en het kleine vleugje Japans wat er doorheen speelt, maakt het alleen nog maar boeiender. De opera Don Giovanni speelt in het verhaal nogal een rol, voor mij een reden om die opera dan ook maar eens af te luisteren. Buiten, heerlijk in de zon, heb ik al breiend zitten te genieten van deze muziek.
En dan is er zo maar al weer een week voorbij.
vijf reacties
Ik ben geen boekenlezer. Ik ben dan meer een documentaire kijker, maar als de toon of de inhoud me niet aanstaat zet ik het af. Ik hoef zelf helemaal niet in een stemming te komen om te herdenken, als het zover is is het zover. Al zal het dit jaar totaal anders zijn.
Ik lees wel een boek, maar als het me niet aanstaat stop ik ook net zo makkelijk weer, en zeker niet verplicht.
Fijne zondag.
Wat mij betreft moet lezen niet een soort corvee zijn, een boek dat me niet boeit gaat onherroepelijk dicht. Tenzij het vakliteratuur is zijn boeken bedoelt om je “vermaken” al hoeft dan niet perse amusement te zijn. Maar boeien móeten ze wat mij betreft.