TSJA....
Zucht, steun en kreun, waar zal ik het dit keer eens over hebben. In ieder geval niet over de mondkapjes, of muilkorven zoals wij ze noemen en waarschijnlijk binnenkort verplicht gaan worden.
Ik wil het ook niet hebben over het boek wat ik aan het lezen ben, Grand-Hotel Europa van Ilja Pfeijffer, deels heel interessant, maar deels ook heel langdradig.
En over het weer wil ik het ook niet hebben, want dat is ook niet om over naar huis te schrijven. Ook wil ik het niet over mijn breiprojectjes hebben, want ik ben veel te rusteloos om lang achter elkaar te zitten en geconcentreerd te kunnen breien.
En over de verjaardag van zoonlief wil ik ook liever maar zwijgen. Vandaag is hij 45 jaar geworden, maar hij is niet in den lande, maar in den vreemde, maar dan wel bij zijn dochter en dat is voor hem heel fijn, want hij had haar sinds de crisis niet meer gezien. Maar het doet mij met weemoed terugdenken aan vorig jaar, toen zij met zijn tweeën kwamen aanwaaien en wij een geweldige tijd met elkaar beleefd hebben, eerst thuis en later in Noord-Brabant op de camping.
Het is dus een beetje een niet al te vrolijk chaosje in mijn hoofd.
Is er dan echt niets leuks om te vermelden? Ja gelukkig toch nog wel. Afgelopen week waren dochter en kleindochter hier in de buurt. Ze hadden een kleine week een huisje in Earnewâld gehuurd. Wij zijn bij hen op bezoek geweest, hebben heel gezellig met elkaar gefietst, natuurlijk zat er een pontje in verwerkt, en later gebbqed. Het was fijn om elkaar na zo'n lange tijd weer te zien en ja, ik heb ze ook even geknuffeld. Ik ben zelf helemaal niet zo knuffelig aangelegd, maar nu met de beperkingen van deze tijd mis ik het meer dan ik voor mogelijk had gehouden.
En toch blijf ik maar steeds het gevoel houden: en de boer hij zij ploegde voort, gewoon omdat het leven niet zo luchtig en vrij van zorgen is zoals ik wel graag zou willen. Te vaak moet ik mijn reddingsboei pakken in de vorm van mij, aan het eind van de dag, de vraag stellen, was er vandaag dan geen enkel plezierig moment? Gelukkig kan ik daar altijd wel ja opzeggen, maar het feit dat ik mijzelf die vraag moet stellen is toch een teken aan de wand. Normaliter ga ik als het ware fluitend naar boven en stap ik met met een heel tevreden en voldaan gevoel mijn bed in. Het is even niet anders zei zij berustend.
klik
Wat naar…..maar er komen andere tijden. Hou vol!