NEGENJARIG
Warm, warm, heel warm. Weer waar je niet veel in kunt doen behalve dan een beetje in de tuin zitten, wat lezen en breien of zomaar wat gedachten cq. herinneringen in je op laten komen en voorbij laten trekken. Omdat Hond Hessel jarig is gaan mijn gedachten natuurlijk ook even terug naar negen jaar geleden, maar vreemd genoeg komen er opeens herinneringen bovendrijven van de eerste vakantie met Hond Hessel, waarschijnlijk omdat het toen ook zo heet was.
Het was dus 2012 en de eerste paar dagen hebben we toen besteed aan het kijken naar de Tour de France. Toen dat voorbij was zijn we begonnen met dat wat we altijd plachten te doen, wandeltochten maken, stadjes bekijken......edoch het was toen heeeel erg warm. Te warm voor Hond Hessel die toen nog niet eens 1 jaar oud was.
We liepen in een stadje, ik weet echt niet meer waar, (Turenne) en Hond Hessel liet weten de hitte ondraaglijk te vinden en liep jankend mee door de straatjes, dus we waren daar heel snel uitgekeken.
Vanuit de camping werd er een paar dagen later een wandeltocht georganiseerd. Ja hoor wij gingen ook mee. Halverwege is P. met hond Hessel afgehaakt vanwege hetzelfde gedrag. Het gejank was voor de medewandelaars niet prettig aan te horen en ten slotte ging Hond Hessel er bij liggen. Uiteindelijk is P. met Hond Hessel door een plaatselijke boerin thuisgebracht. Zij kwam thuis van het boodschappen doen en vond het tafereel, man met hond zittend in de schaduw van een boom zo aandoenlijk, dat ze aanbood om hen het lange wachten te besparen totdat ik met auto zou komen, maar zelf met het tweetal naar de camping te rijden. De rest van de vakantie hebben we aan de waterkant van een meer of van een rivier doorgebracht, zodat Hond Hessel daar verkoeling had en lekker (met mij) kon zwemmen.
Echt een hele makkelijke hond is Hessel nooit geworden. Hij wilde niet alleen zijn, was bij de jachthondencursus moeilijk iets aan te leren, Voor jachtproeven was hij totaal ongeschikt, maar spelletjes doen vond en vindt hij nog steeds heel erg leuk. Hij was door het dolle heen toen hij een broertje (Hond Iemand) kreeg. Dat heeft hem heel veel goed gedaan.
Gaandeweg ben ik steeds meer tot de conclusie gekomen, dat er iets aan Hond Hessel mankeert. Toen hij nog een puppy was vond iedereen het schattig dat zijn tongetje steeds te zien was. Later is dat uitgegroeid tot een heel vervelend likgedrag en wat niet gelukt is om hem dat af te leren.
Ik heb wel eens gezegd, als het een kind was, zou je gaan denken aan het syndroom van Down, maar volgens de dierenarts bestond dit niet, totdat.......
De laatste tijd zorgt Hond Hessel opnieuw voor problemen. Hij wil 's nachts niet meer in de kamer zijn en krabt net zoals toen hij pup was, aan de deurpost en springt de deur naar de hal open, ondanks dat we de deurklink omhoog gezet hebben. De deur op slot geeft alleen nog maar meer beschadigingen aan deur en deurpost. Wat ik zie is dat Hond Hessel tegen het ochtendgloren heel angstig wordt.
Volgens de dierenarts zou het te maken kunnen hebben met een beginnende dementie. Toen ik bij haar (het is inmiddels een andere, veel jongere dierenarts) mijn ideeën over het syndroom van Down ter sprake bracht werd hier niet meer afwijzend op gereageerd. Het zou kunnen en een wat vroegtijdige dementie past wel binnen dat beeld.
Ik hoop dat het allemaal wat mee gaat vallen, want ik ben zo aan mijn tweetal verknocht geraakt. Hessel en Iemand, ze horen zo bij ons.
Dit keer geen foto van Iemand, (hij ligt onder mijn stoel)maar alle eer voor Hessel, het is ten slotte zijn verjaardag. En ik ben dank zij hem in gedachten weer even op vakantie in Frankrijk geweest. Mooie plaatjes!.
vier reacties
Je zou gaan hopen dat ze kunnen gaan praten, om te vertellen wat er scheelt.
Hopelijk komt er niet te veel narigheid.
En helaas weet je meestal zeker dat je je hond zult overleven. Ze worden nou eenmaal meestal niet ouder dan rond de 15 jaar.. Gewoon geniet zolang ze er zijn is de enige optie.
Joepie, zo heette onze hond, een Engelse Cocker Spaniel, wandelde erg graag en ging overal mee naartoe. Hij liep ook altijd los en luisterde keurig. Behalve als het echt warm was, dan liep hij naar de eerste en beste boom, deed daar zijn behoefte en keerde dan linea recta om naar huis. Bleek achteraf te komen door de hitte van de trottoirtegels. Als ik dan de achteruitgang van ons huis gebruikte, waar gras was, geen probleem…