OVER DE HILL
Hoewel de hei misschen al wel over het hoogtepunt van schoonheid heen is, heb ik er vandaag toch nog volop van genoten. We zijn nog een weekje met vakantie en neergestreken in de buurt van 't Harde. Naar mijn idee konden we dan vele kanten op. Elburg en Harderwijk bezoeken, door de bossen zwerven, de hei op en langs het Veluwemeer fietsen of lopen, kortom er zou van alles te doen zijn.
Ik had er zo'n zin in en toch wil het weer niet echt goed lukken om in de juiste vakantiestemming te komen. Ik merk dat ik heel moe ben om mijzelf steeds maar weer op te moeten peppen om de liefdevolle en vooral begripvolle echtgenote te moeten zijn en die een snauw en een grauw, misschien niet zo bedoeld, maar toch, maar weer voor lief moet nemen. P. is immers ziek, de toekomst is onzeker en zijn conditie is niet meer zoals het was waardoor heel veel dingen toch wel veel meer moeite kosten. Het is moeilijk om daar een nieuwe levensstijl in te vinden, zowel voor hem als voor mij.
En opeens zonder enige directe aanleiding knapte er iets in mij waardoor ik een huilbui kreeg, zoals ik lange tijd niet gehad heb. Mijn tranen van verdriet, waren niet te stelpen. Probeer dan de draad maar weer eens op te pakken. Uiteindelijk hebben we dat die dag wel gedaan en hebben we te voet, een bezoek gebracht aan het wonderschone stadje Elburg, alleen kan ik nog niet de juiste bewoordingen vinden om een beschrijving hiervan te geven.
Na een dagje bezoek, met wie we leuk gefietst hebben stond vandaag een wandeltocht over de hei op het programma. Ik vind het moeilijk om hier mooie wandeltochten uit te zetten, want echt wandelaarsvriendelikk is men hier op de Veluwe niet bepaald. Geen wandelnetwerkpaaltjes, geen verwijzingen naar mooie uitgzette routes, ja zo hier en daar en rondwandeling van 6 of 8 km, maar niet iets om zelf iets uit te zetten van tussen de vijftien of twintig kilometer.
Ik heb een wandelkaaert gekocht, maar dat bood ook niet zoveel soelaas. Uiteindelijk ben ik er dan toch in geslaagd om zelf een soort tocht te maken, maar dan niet vanaf de camping. We zijn naar Vierhouten gereden en van daar uit over de hei naar Elspeet gelopen. Daar hebben we iets gedronken en toen zijn we richting Nunspeet gelopen en over de westkant van de hei weer terug naar Vierhouten gelopen. Het was mooi en ik heb daar wel van genoten, maar of het sjouwen over de hei mij nu ook tot nieuwe inzichten heeft gebracht? Ik denk het niet, want het verdriet en de onzekerheid over hoe nu verder moet, is er nog steeds.
Maar toch vond ik de hei mooi, ondanks dat het hoogtepunt van de mooie paarse kleur al weer voorbij is.
zes reacties
Sjoerd zegt het ook al, er is overal wat en hoe ouder we worden hoe gebrekkige de meeste mensen worden . Niet teveel gaan lopen tobben hoor we zijn allemaal mensen van de dag. Iedereen kan zomaar omvallen en jullie kunnen nog samen op pad! Sterkte voor Gosse, natuurlijk valt het allemaal niet mee.
Het zal best even duren eer er nieuw evenwicht gevonden is, dat is moeilijk maar niet onmogelijk als je bedenkt dat “terug naar toen“uitgesloten is. Gelukkig is P nog bij zijn volle verstand en moet een goed gesprek mogelijk zijn. Een huilbui uit onmacht kan gebeuren, niets mis mee . Met je slachtoffer voelen schiet niemand iets op dus probeer dat te voorkomen Gewoon een open gesprek voor wat ieder nodig denkt te hebben om de kar te blijven trekken.Veel is het niet maar het zou kunnen helpen.
Jullie hebben allebei tijd nodig om los en met elkaar over de nieuwe situatie na te denken. Te accepteren. Daar gaat veel energie in zitten.
Die snauw en grauw zijn niet voor jou bedoeld maar meestal is de meest dierbare de klos, omdat deze het meest “eigen” is.
Op vakantie gaan, lost deze problemen ook niet op, het is meer dat jullie er even tussenuit zijn.
Een huilbui lost niets op maar kan wel een opgelucht gevoel geven. Jij bent ook maar een mens en je liep over. Heb je iemand met wie je in vertrouwen kan praten? Dat zou je goeddoen.
Sterkte en lieve groet.
He, wat verdrietig dat het zo moeizaam gaat. Maar het komt vast goed.
Ik ga morgen een klompenpad lopen daar in de buurt. Maar het feit dat je inderdaad niet zelf routes uit kunt zetten zoals hier met de wandelknooppunten vind ik ook erg jammer.
Ze zeggen dat zo mooi, oud worden is mooi, maar wel zonder gebreken. Helaas is dat maar weinigen gegund heb ik het idee. Het is meer ieder huisje heeft zijn kruisje… Je zegt het zelf al, P. is ziek, en daar heeft hij zelf niet voor gekozen en hij zal het daar zelf ook heel moeilijk mee hebben. Die grauw en die snauw zijn niet voor jouw bedoeld, maar voor de situatie waar ook hij in zit. Een advies heb ik niet voor je behalve dan dat je de moed niet moet laten zakken.