ROEI 31 ROEI
De eerste afleveringen vond ik wel vermakelijk om te zien, kamp van Koningsbrugge. Er werd nogal wat van de vijftien deelnemers gevraagd. Ze wilden allemaal aan de eisen voldoen die ook aan de ware commandogroepen gevraagd worden. Dachten ze na een heel vermoeiende dag eindelijk te mogen slapen, werden ze na een uur weer gewekt om aan het volgende programmaonderdeel te beginnen. Eén of andere coördinatenopdracht in het bos in het pikkedonker.
Ademloos heb ik gekeken naar het onderdeel dat ze op vijftien meter hoogte aan het eind van twee wiebelige planken een sprong moesten doen naar de touwladder. Bij dat onderdeel sneuvelde niemand, maar door de dagen heen moest er toch zo nu en dan iemand vertrekken, omdat er niet meer aan de eisen kon worden voldaan.
Zo af en toe komt er in beeld hoeveel tijd er na de start op de eerste dag is verlopen. Na bijna zestig uur is er nog steeds geen sprake geweest van een fatsoenlijke nachtrust. Iedere nacht een luttel uurtje, daar moesten ze het mee doen.
In aflevering vijf, ruim 60 uur na aanvang van dit kamp, wordt er dit keer in plaats van geslapen geroeid. De groep, uitgedund tot tien personen, zat in een militaire roeiboot en moest samen roeien zonder te weten waarheen en hoelang. Uiteindelijk roeiden ze in een rondje en dat ruim vier uur lang. Er was één persoon die door de slaap overmand werd en knock out ging en er was één persoon, die min of meer slapend onder het monotone geluid van de groep: 'eenentwintig roei' en een uur later 'eenendertig roei' bij de les probeerde te blijven. Dit werd hem zwaar aangerekend, zo bleek bij de groepsevaluatie, en ook hij moest het kamp verlaten.
Tot zover het verslag van wat ik gezien heb. Dan nu mijn bedenkingen. Zo af en toe wordt er voor de camera aan Jeroen van Koningsbrugge een korte uitleg gegeven. Het wapen onbeheerd twee meter bij je vandaan neerleggen? Dat mag dus NOOIT. En dan moet er gevoeld worden dat dit niet in de haak is, dus honderd meter tijgeren!
Blaren aan de voetjes? Ze zien er na vele kilometers marcheren behoorlijk gehavend uit, maar als je midden in de Sahara bent kun je de groep ook niet laten wachten om ze te laten behandelen, dus kies maar, wil je door gaan of stoppen? En verder gaat ze weer, want ja er zijn ook een paar dames bij.
En zo wordt de groep geleerd om over grenzen heen te gaan en jezelf alleen maar als onderdeel van de groep te zien èn je alleen maar te houden aan de opdracht die is gegeven. Als er op zoek gegaan moet worden naar informatie dan schuif je de moeder in nood met huilend kind (nagespeeld)aan de kant.
Ik krijg bij het zien van dit alles een ongemakkelijk gevoel. Het menselijk denken wordt er als het ware helemaal uitgehaald. Waar blijft het gevoel van normen waarden. Nergens, want na vier etmalen met bijna geen rust is er geen gevoel meer over, laat staan dat er nog sprake is van gezond verstand.
Degene die de leiding over zo'n groep heeft kan deze mensen als het ware dus alles laten doen. Dat het er in oorlogssituaties niet altijd even fijn toegaat kan ik begrijpen, maar het aanleren van deze kadaverdiscipline heeft ook een keerzijde van de medaille. Men moet dan niet gek opkijken dat er in oorlogstijd hele vreemde dingen gaan gebeuren zoals nu in het nieuws was, 19/11/2020 over bijvoorbeeld de daden van de Australische commando's die tijdens de oorlog in Afghanistan 39 Afghaanse gevangenen of burgers onrechtmatig hebben vermoord, sommigen zouden zelfs vermoord zijn tijdens ontgroeningsrituelen voor rekruten.
Wat mij betreft zou het ook in het kamp van Koningsbruggen best iets minder mogen. Eén ding is zeker, ik zou volstrekt niet geschikt zijn om in zo'n groep mee te doen. Niet wat fysiek betreft, maar zeker niet mentaal.
de popup werkt niet
vijf reacties
De meningen kunnen hierover uiteraard verschillen, maar bij elke survival maak je dit mee. Alles voor de groep om te overleven. Maar om nou van burgers een commando te willen maken gaat me ook te ver.
Ik begrijp je gedeeltelijk wel. Maar vind tegelijk dat het ook bij ‘het beroep’ hoort. We kijken het hier met z’n vijfjes, het is een soort van zondagavondroutine inmiddels. Diep respect voor onze echte commando’s.
Het programma ken ik niet dus kan er niets zinnigs over zeggen. Weet wel dat mensen als het nodig is behoorlijk ver over hun grenzen kunnen gaan. Voor een TV programma zou ik dat niet doen maar ik merk nog steeds dat ik de laatste paar jaar systematisch over mijn grenzen ben gegaan voor zaken die ik wél belangrijk vond en vind.
Niets van gezien, maar van wat ik hier lees, lijkt het me niet gezond…!