BOEKJE OPEN
Het eind van het jaar is bijna in zicht. Het was voor mij een bijzonder jaar en dan doel ik niet op het coronavirus want dat maakt het jaar voor iedereen een vreemd jaar en dat treft ons allemaal.
Zonder dat ik het besefte dat ik er mee bezig was, is dit het jaar geweest, waarin ik het ziek zijn van P. verwerkt heb en het heel langzamerhand een plekje heb kunnen geven. Wanneer één van de echtelieden binnen het huwelijk, of een andere vorm van samenleven ziek wordt, heeft dit ook een grote gevolgen voor de partner. Zeker als blijkt dat volledige genezing niet mogelijk is en de situatie dus niet meer zal gaan worden zoals die was.
Ik heb het op de sociale academie allemaal zelf geleerd en later vele malen aan mijn leerlingen uitgelegd, het rouwproces bij een verliessituatie. Toch heeft het tot diep in het najaar geduurd voordat ik in de gaten had waar ik in mijn hoofd mee bezig was. Pas toen mij door enkele mensen geadviseerd werd eens een paar gesprekken met een deskundige te hebben en ik dat ging organiseren, begreep ik mijn eigen verdriet. Nog voordat er een eerste gesprek plaats zou gaan vinden, eigenlijk direct nadat er een afspraak gemaakt was, moest ik zo verschikkelijk huilen. De gedachte dat ik mijn verhaal kwijt zou kunnen, maakte dat ik voor het eerst mijn eigen verdriet kon accepteren.
Verdriet, omdat het allemaal zo zwaar was geweest, verdriet, omdat P. nooit meer de oude zou worden. Verdriet omdat daardoor onze relatie ook veranderd was, verdriet, omdat ik de P. die hij was zo miste, verdriet om dat ik zo moest wennen aan de P. die hij geworden is, maar wat ook niet zijn keuze is; fysiek zowel psychisch heeft hij het één en ander moeten inleveren; kortom, het is niet meer mijn echtevriendje zoals ik hem kende.
Het klinkt raar, maar bij het bereiken van mijn verdriet heb ik een grote stap gezet om de toekomst weer met heel andere ogen te kunnen gaan zien. Er kwam ruimte en energie vrij waardoor ik weer kon gaan voelen wat houden van is. Natuurlijk was dat niet allemaal weg, het was er nog wel.
En met dit inzicht ben ik bij de laatste fase van het rouwproces aangekomen, het aanvaarden van de situatie zoals die nu is en van hieruit weer samen verder gaan met ons leven. Het geeft mij rust nu ik kan benoemen waarom ik dit afgelopen jaar niet altijd even gelukkig ben geweest.
Ik sla deze bladzijde om, dit hoofdstuk is uit, het boek gaat verder en ik ben benieuwd wat er gaat komen.
Dit is een schilderij van Hilma af Klint, een Zweedse schilder, geleefd van 1862 - 1944. Zij was al eerder dan de schilder Kadinsky bezig met het schilderen van abstracte voorstellingen. Zij noemde het: De Toekomst. Ik vond het na enig speurwerk, toen ik op zoek was om dit blog van een bijpassend plaatje te voorzien.
negen reacties
In voor en tegenspoed is het toch. Iedereen veranderd in de loop der jaren door dingen die gebeuren, ziekte, verdriet, moeilijkheden, soms valt het allemaal niet mee en sommige huwelijken overleven dat niet.
Het hoort er allemaal bij en samen ben je sterker, of niet, maar dan is de basis niet goed denk ik. Op naar een mooi nieuw jaar samen!
Wat heb je je moeilijke proces knap beschreven. Ik wens je ondanks alles veel gelukkige momenten in het nieuwe jaar.
Adviezen zijn altijd voor een ander. Pas als je zelf iets ondervindt, raakt het je en moet je er een weg in zoeken. Eerst belemmert het je, het voelt als de Mount Everest waar je niet overheen kunt, en ineens sta je boven en overzie je de situatie. Het is een heel proces dat je prachtig en inzichtelijk hebt geschreven. Je bent er rijker uitgekomen dan je erin ging, hoeveel verdriet het je ook doet.
Veel licht, liefde en gezondheid voor 2021.
Het verhaal is altijd ánders als het om jezelf gaat. En ook dán is het toch nof voor iedereen anders omdat de ieders situatie anders is. Maar ik begrijp helemaal wat je bedoelt en het is fijn dat je een nieuw evenwicht hebt gevonden. Dat kan bést nog een paar keer nodig zijn , niet van schrikken!
Knap geschreven, na zo’n moeilijke tijd.
Ik wens jullie betere tijden, en alle goeds voor 2021, maar vooral nog vele mooie jaren samen.
Wat fijn dat je het een plek hebt kunnen geven. Ik wens jullie een fijne jaarwisseling en een heel fijn 2021.
Ja, het kunnen zware tijden zijn. Denken kan verhelderend werken, alles een plekje geven. Woorden zijn er niet altijd te vinden.
Het verhaal doet me denken aan acht jaar geleden, Vlak voor de kerst bracht ik mijn vrouw naar het ziekenhuis, waar ze een aantal weken bleef, het was kantje boord en dagen leefden we in de angst dat het fout zou kunnen gaan. Tijdens de revalidatieperiode realiseerde ik me ineens dat er meer was dan getrouwd zijn. Ik werd geconfronteerd met alle werkzaamheden die er in huis zijn. Mijn vrouw kon de eerste maanden niets. Langzaam aan kwam alles op zijn pootjes terecht, maar een ding is gebleven. We hebben werkzaamheden netjes en eerlijk onder elkaar verdeeld. Het is overigens nooit meer 100% goed gekomen met mijn vrouw. Uiteraard is jullie situatie heel anders, maar ik kan me daar wel wat bij voorstellen. Ik zou het er ook moeilijk mee hebben. Je bent al zolang bij elkaar dat je de ander bijna niet kunt missen. Ik wens jullie nog fijne jaren samen.