UITZIEN NAAR
De rellen lijken voorbij en de rust schijnt weder gekeerd te zijn, alleen voor hoe lang zo vraag ik mij af. Ook ik begin in mij de onrust te voelen. Niet dat ik ooit zou gaan rellen, maar ik begrijp de maatschappelijke onrust wel. De lock down duurt wel erg lang en enig uitzicht op veranderingen is er niet echt.
Ik kan mij prima vermaken, maar zo langzamerhand ben ik ook wel een beetje uitgepuzzeld, klaar met breien, kleuren hoeft ook even niet, vier boeken in nog geen maand tijd lezen is ook wel erg veel en het borduurwerk wat ik weer ter hand heb genomen wil ook niet echt boeien. Zelfs het wandelen is niet zoals het geweest is, ik wil wel eens een stukje verder weg, maar dan ook de mogelijkheid hebben om ergens te kunnen neerstrijken om iets te kunnen drinken of eten.
Ik voel me zo af en toe wat landerig en ik mis de sociale contacten zoals bij het bridgen, bij het tennissen, het gewoon even naar een winkel kunnen gaan en dan het liefst zonder mondkapje en daar even een praatje kunnen maken, de krant napluizen of er ergens een museum is waar ik heen wil of een theatervoorstelling plannen of naar een film gaan of...... Ik mis ook het plannen van een vakantie en het hebben van de voorpret als ik urenlang over een kaart gebogen zit om te kijken wat het meest ideale plekje zou zijn om neer te strijken. Ik mis, ach laat ik maar ophouden, maar ik denk dat heel veel mensen dit alles missen en zich met mij zo langzamerhand afvragen: waar zijn we mee bezig?
Nogmaals, dit rechtvaardigt nooit en te nimmer het vandalistische gedrag van de oproerkraaiers wat we de afgelopen dagen gezien hebben. Never! Maar waar we met ons allen wel aan toe zijn is zo langzamerhand een beetje toekomstperspectief.
Met weemoed denk ik terug aan een paar jaar geleden toen P. nog gezond was. In deze tijd van het jaar zat ik al boordevol met gedachten en ideeën om kleinere en de grotere vakanties te plannen. Twee jaar werden we belemmerd door de gezondheid van P., maar nu zouden we best wel weer het één of ander kunnen plannen.
Ik ben maar eens begonnen met terug te kijken waar we gebleven waren. O ja, we waren bezig met de hundert Schlösser route in Münsterland. Vol verlangen heb ik alle foto's van die tijd nog maar eens bekeken. En ja dan mis ik toch wel, dat ik geen fotoboeken meer maak. Welke stadjes hadden we ook al weer bezocht en waren zo leuk?
O ja, Dülmen, Lüdinghausen, Haltern am See en en. Opeens wist ik het allemaal weer, een volgende keer wilde ik iets noordelijker om ook Nordkirchen te kunnen bezoeken. Wat zou ik dat graag willen gaan plannen, maar het kan nog niet, het heeft nog geen zin.
Ook musea kunnen nog niet bezocht worden, maar hier heb ik voorlopig een aardig alternatief voor gevonden. Als ik bij google "top 100 beroemdste schilderijen ter wereld intik, de top 100, gaat er een wereld voor mij open. Per schilder is er dan ook nog weer een link met 15 andere schilderijen van zijn hand.
Ik vermaak me dus wel, maar toch, de beperkingen gaan steeds meer knagen.
Onderstaand schilderij is dus van Picasso. Kwam ik dus ook tegen bij die top honderd.
zeven reacties
Na alle beperkingen door de ziekte van Henk van de afgelopen jaren ga ik niet echt gebukt onder de corona beperkingen, eigenlijk kan ik nu toch wel méér dan ik de laatste jaren gewend was. Het is wel vervelend dat ik geen nieuwe dingen kan ondernemen. Maar ooit zal het wel weer beter worden
Nee, het wordt nooit meer beter, in elk geval niet zoals het was, dat kan ook niet, want de mensheid is hard op weg om het leven op aarde onmogelijk te maken, en het liefst gaan ze er zo snel als mogelijk mee verder. Ik denk niet dat ze dat virus er ooit onder gaan krijgen.
Ik kan me wel vinden in je verhaal, het meeste mis ik nog wel als je ergens naartoe gaat dat je geen gebruik kan maken van de sanitaire voorzieningen in een restaurant of andere gelegenheid, Alles is gewoon dicht. En veel plaatsen hebben geen openbare voorzieningen daarvoor.
Ah goed idee van die schilderijen, want een museumbezoekje begin ik naast al die andere dingen toch ook erg te missen!
Iedereen heeft het moeilijk in deze tijd. De een wordt harder getroffen dan de ander. De avondklok verandert niets voor ons. Natuurlijk zijn er zat dingen die ik zou willen doen, maar dat komt allemaal wel weer.
Leuk, die honderd beroemdste schilderijen. Die van Picasso zie ik voor het eerst.
Dat komt allemaal wel weer, eerst maar eens dat virus onder de knie, we zijn er allemaal wel klaar mee.