IJSPRET
Het lijkt wel of (bijna) heel Nederland lijdt aan schaatskoorts. Natuurlijk is het mooi, dat er weer eens sprake is van een winter en het verzet onze zinnen wel even. Eindelijk wordt het nieuws niet gedomineerd door het coronavirus en de gevolgen daarvan.
Of toch wel een beetje? Uiteraard kunnen (mogen) er geen toertochten georganiseerd worden en ook op de ijsbanen zullen de verschillende regels die in acht genomen moeten worden wel een groot stempel gaan drukken op de gezellige drukte die er meestal is. En mochten de grachten en de Bolwerken nog dicht komen te liggen, koek en zopie tenten zullen ook wel niet toegestaan worden.
De tocht der tochten gaat hoe dan ook niet door, maar volgens mij is er daar ook geen sprake van, want het is veel minder koud en ook veel minder lang, dan wat de voorspellingen eerst zien lieten. Gelukkig maar, want het zou wel heel zuur zijn geweest als de Elfstedentocht nu wel plaats had kunnen vinden.
Ik ben niet een echte fan van winterweer, ook nooit geweest. Hoe ik het ook geprobeerd heb, de schaatskunst heb ik nooit onder de knie gekregen. Ik zie mezelf nog staan stuntelen op de vijver, gelegen naast school waar ik heen ging. We mochten toen een aantal middagen de schaatsen mee naar school nemen en dan werd er 's middags een uur geschaatst. De bovenbouw aan het begin van de middag en de onderbouw aan het eind. Het was een ramp voor mij. Ik kon niet schaatsen en ik kreeg alleen maar hele koude tenen. Ik was blij als de juf zei, dat we naar huis mochten. Dat was één van de weinige keren dat ik alleen naar huis liep, want mijn vriendinnetjes bleven nog wel langer...
Ik was veel beter in het observeren en analyseren van het hele gebeuren, want toen wij in één van de volgende dagen de opdracht kregen om een tekening te maken, wist ik daar wel raad mee. Alleen, toen de tekening klaar was, vond ik, dat de tekening toch wel iets vreemds had, waarschijnlijk begon mijn ruimtelijk inzicht te ontwaken, maar toen ik zag dat veel kinderen mij na waren gaan doen, was ik toch wel weer gerust gesteld. De pas gebouwde flats waren goed te herkennen.
In de afgelopen dagen daalde ik dus even af in de krochten van mijn herinneringen en zag ik dit alles weer voor mij. Opeens schoot mij te binnen dat die leuke schriftjes nog ergens moesten liggen en lang hoefde ik niet te zoeken. Ze lagen daar waar ik dacht dat ze waren, in een tasje in een lade van en bureau dat op zolder staat. Volstrekt onzinnig om zoiets te bewaren, ik weet het, maar als ik die schriftjes zie, proef ik weer het plezier van het maken van al die werkjes.
Het was 1959, ik zat in de tweede klas en naar school gaan was doorgaans voor mij een feest. Ik had dan ook een juf die er hele moderne ideeën op na hield. Van tijd tot tijd werd er van ons werk een boekje gemaakt. Zelf hadden we niet eens in de gaten, dat we weer met een projectboekje bezig waren, maar achteraf snapte ik dan dat op de knutselmiddag, meestal op vrijdag, de voorkant en de achterkant van het boekje door ons gemaakt werd. De tulpen als voorkant van het boekje over de lente heb ik niet helemaal afgekregen. Naast schaatsen was plakken nou ook niet direct mijn favoriete bezigheid, om van verven maar te zwijgen. Je krijgt er vieze handen van.
Afijn, zo was ik door de vorst van nu weer heel even het achtjarig school meisje Hanny. En de boekjes? ach die breng ik maar terug naar de zolder. Ik kan er nog steeds geen afscheid van nemen. En ondanks dat ik dus geen echt wintermens ben, hoop ik in de loop van de week toch iets van de ijspret te kunnen proeven.
zes reacties
Ja zoiets bewaar je natuurlijk wel net als poezie albums. We zoeken maar wat vertier als we dat nodig hebben, voorlopig heb ik het gewoon druk met vanalles.
Ik was een echt wintermens, alleen mijn gezondheid is het daar niet mee eens. Schaatsen heb ik wel gedaan vroeger, maar was er niet echt helemaal door gegrepen.
Ja, of je het nou leuk vindt of niet, de winter hoort er ook bij, en zonder sneeuw en ijs is het geen echte winter, deze was kort maar krachtig, en hopelijk dus ook zo weer voorbij.
Mijn mooiste schaatsherinneringen liggen in Rotterdam. Daar schaatste ik (voor mijn gevoel iedere winter) op singels. Of op de kunstijsbaan bij Ahoy.
Mijn dochter heeft leren schaatsen op de ijsbaan in het dorp en later op de boerenslootjes in de polder. Inmiddels dooit het als een tierelier. Ook fijn!
Die boekjes zou ik ook bewaren…
Natuurlijk bewaar je die boekjes nog, veel te leuk om heel af en toe weer even in terug te lezen. Het schaatsen op oude friese doorlopertjes is me ook nooit gelukt maar later kwam ik kunstschaatsen toch redelijk vooruit.