PASS~PARTOUT
De doodgewoonste dingen, die brengen mij tot zingen, dat liedje begon vandaag zo maar in mijn hoofd te spelen, of eigenlijk, het begon met: het zijn de kleine dingen die het doen, maar dat liedje maakte heel snel plaats voor het eerst genoemde. Na gisteren een dag gehad te hebben van heel slecht in mijn vel zitten waardoor de wandeltocht een dag uitgesteld werd, had ik vandaag het gevoel terug, het leven weer te kunnen omarmen. Mooi weer, eerst bijna geen wind en een prachtige omgeving.
Hadden we een paar weken geleden dit gebied met de auto wat bekeken toen we een puzzelrit reden, vandaag deden we het lopend; vanuit Lutjegast via Grootegast en Doezum, dan richting Kornhorn om uiteindelijk langs de Doezumer Vaart weer richting Lutjegast te gaan, een tocht van rond de 22 km. Het gebied ligt op een klein half uurtje rijden van de plaats waar we wonen, maar het is voor mij echt onbekend terrein. Genoeg te kijken dus.
In het begin liepen we langs het kunstwerk De Baak. Het hele hollerige en tempo maken en daardoor overal aan voorbij gaan is er bij ons wat af, we nemen steeds meer de tijd om iets te bekijken of een foto te nemen. 
Zo zagen we onderweg deze bijzondere varkens. Net toen ik de moed opgaf wilde de dikste toch nog even poseren.
Ach dit blogje is eigenlijk zo maar een doorkijkje van een mooie wandeldag. Lock down of niet, we vermaken ons prima. Toch kijk ik er wel naar uit om weer terug zijn in het normaal. Juist de start en de aankomst zijn vaak gezellige momenten als je deelneemt aan georganiseerde tochten en dat mis ik nu wel een beetje. Natuurlijk, de tocht is net zo mooi als je die met zijn tweeën loopt als wanneer er soms wel honderd deelnemers zijn. Daarbij aangetekend, dat die honderd deelnemers na een uur zo verspreid zijn, dat je de meesten de hele dag niet terug ziet, maar nogmaals, bij de start of bij de aankomst geeft het toch een gevoel van saamhorigheid.
Onderweg kregen we opeens zomaar een praatje met een mevrouw die in haar tuintje bezig was. Ook zij is een actieve wandelaarster en had er heel veel plezier in om het even met ons over deze door de FLAL uitgezette tocht te hebben. Ze gaf ons nog wat tips over weer andere mooie tochten die ook via het internet te downloaden zijn. We eindigden het gesprek met de wens elkaar toch ooit weer eens te zien bij een echte officiële tocht. Het kan nu toch niet zo heel lang meer duren.
vijf reacties
Dat saamhorigheidsgevoel snap ik nooit zo, ik denk dat mensen zich dat inbeelden, en dat moet kunnen natuurlijk.
Lockdown is overigens één woord, wel een vreemd woord, maar toch.
Ik loop het liefst alleen. Wandeltochten zijn niets voor mij, steeds maar moeten praten, ik moet er niet aan denken en 22km vind ik eigenlijk ook best ver, maar goed dat doe je niet iedere dag natuurlijk. Fijn dat je weer wat beter in vel zit!
Een pittige maar mooie wandeling. 22 kilometer is nog al wat. Aan dat saamhorigheidsgevoel heb ik niet zoveel behoefte. Onverwachte ontmoetingen vind ik daarentegen wel leuk.
En ja… hopelijk ligt de covidperiode snel achter ons. Volgende week maandag krijg ik de eerste pfizerprik. Maar voorlopig moeten we ons maar goed aan die maatregelen houden lijkt mij.
Dat mis ik eigenlijk nog wel het meest, elkaar aan kunnen raken. Niet dat dat moet, maar het moet wel mogen. Nu is het net of iedereen melaats is…