AFGEZWAAID
Wat had ik er naar uitgekeken, naar het einde van alle beperkende maatregelen. Als eindelijk de tijd zou zijn gekomen, dat (bijna) alles weer mogelijk zou zijn. En toch maakte ik mij ook wel zorgen over de tijd die bijna weer aanstaande was. Wilde ik dat wel weer, een leven volgepropt met afspraken omdat ik misschien wel van iets te veel clubjes lid ben.
In het afgelopen jaar, waarin het sociale verkeer op een heel laag pitje was gezet, heb ik mij eigenlijk geen moment verveeld. Ik had alle tijd om eens wat nieuws uit te proberen. Ik heb genoten van mijn kleurwerk, ik kwam veel meer toe aan lezen en aan het maken van legpuzzels waar ik deze winter ook heel veel plezier aan heb beleefd; aan netflixen en aan veel meer onnuttige zaken die ik nu niet eens weet te benoemen.
Wat ik het meest gemist heb naast de maandelijkse breiclub en de leesclub, is vooral de wekelijkse bridge en zang. (Tennissen hebben we op een paar weken na bijna altijd kunnen doen) Bridgen hebben we zo af en toe thuis nog wel eens gedaan, maar zingen niet. Dat gaat niet zo goed alleen. In de afgelopen week was er voor het eerst weer een samenkomen van het zangkoor. Wat was het fijn om weer samen te zingen, ook al is buiten zingen dan niet helemaal optimaal.
Helemaal blij kwam ik thuis. En opeens wist ik het zeker. De volgende dag "moest" ik naar de Red Hats en in alles merkte ik dat het veel meer een "moeten" was en dat het gevoel "wat vind ik dat leuk en wat kijk ik daar naar uit" er niet was. Die avond heb ik de knoop doorgehakt en mij definitief afgemeld als lid van deze club. Dit leek mij het juiste moment om te doen waar ik al lange tijd over gedubd had.
Ik heb een hele leuke tijd gehad bij de Red Hats, maar gaandeweg heb ik de conclusie getrokken dat deze club niet zo bij mij past. Ik heb nooit de uitdaging gehad om, zoals andere leden, op zoek te gaan naar nieuwe paarse kleding. Ik had één of twee hoeden en een paar outfits in rood en paars en dat was mij meer dan genoeg. Ook het op zoek gaan naar leuke accessoires kon mij niet boeien, net zo min als het bereiden en of nuttigen van de vele hapjes behorend bij de uitstapjes of de maandelijkse borrel. Dit is gewoon niet aan mij besteed. Toen ik zag dat de eerste bijeenkomst weer opdezelfde voet zou gaan beginnen, leek mij de tijd te zijn gekomen om af te zwaaien. Ik zag er gewoon tegenop om de paarse kledij weer voor de dag te halen.
Hiermee is het rodehoedentijdperk voor mij verleden tijd geworden, tezamen met het mondkapjestijdperk. Maar aan het dragen van een mondkapje heb ik never en nooit plezier beleefd en dat is zeker wel het geval geweest met de rode hoed. De leuke herinneringen daaraan zullen blijven. Het dragen van het mondkapje wil ik zo snel mogelijk vergeten.
Verstandig. Geen dingen meer doen waar je geen zin meer in hebt.