KAAPS VIOOLTJE
Onlangs heb ik ontdekt dat "in de mode zijn" wel heel erg ver gaat. Na onze laatste vakantie was ik in een tuincentrum op zoek naar wat planten om wat uitgebloeid spul in de terraspotten te vervangen en dan kom je al gauw bij chrysanten terecht. Als het dan tegen september loopt heb ik daar geen moeite mee en meestal koop ik dan een paar diep rode of paarsachtige exemplaren. Dat vind ik dan wel bij de naderende herfst horen.
Toen ik daar was, bedacht ik dat ik ook wel even een Kaaps Viooltje mee kon nemen voor op tafel. Ik mag daar wel graag iets bloeiends op hebben, maar iedere week een bos bloemen kopen vind ik dan weer te duur. Drie keer de kamerplantenafdeling doorgelopen, maar nergens zo'n plantje te bekennen, dus heb ik maar even aan een medewerkster gevraagd waar ik die plantjes kon vinden.
"Die zijn er niet mevrouw, er is geen vraag meer naar. Vorig jaar hebben we een groot aantal van de plantjes weg moeten gooien, omdat ze niet meer gekocht werden. Daarom kopen wij ze niet meer in en wij niet alleen, heel veel tuincentra kampten vorige jaren al met hetzelfde probleem. Ze worden daarom niet veel meer gekweekt."
Ik moet haar wel heel verbaasd hebben aangekeken, want ze begon te lachen en zei: "Ja, mevrouw, zo gaat dat, de klant bepaalt uiteindelijk wat er op de markt verschijnt." Ik heb maar een ander groen plantje gekocht en het voorval in mijn hoofd opgeslagen om er "ooit" nog eens iet mee te doen in de vorm van een blogje. Diep blauwpaarse kaapse viooltjes en ik hebben namelijk een innige band vanwege die kleur. Mijn bruidsboeket bestond uit felgele roosjes met daarin de bloemen van zo'n kaapse viooltje. Het was zo mooi, (nee ik heb er geen goede foto van) waardoor mijn vader even dacht dat het echt om kunstbloemen ging; daar had de toenmalige bruidegom als grap mee gedreigd, omdat zo'n boeket wel houdbaar zou zijn.
Zo kom ik als vanzelf bij mijn vader terecht. Ik weet niet meer wanneer hij er mee begonnen is, maar opeens was die gewoonte er, dan kocht hij twee boeketten hele grote bruinoranje chrysanten, één voor mijn moeder en één voor mij. Ook toen mijn moeder was overleden kreeg ik nog elk jaar een boeket van hem.
De eerste jaren na zijn dood miste ik dit enorm, ik wilde ze zelf niet kopen, maar vanaf het moment dat vriendin Marjan mij aanraadde dit juist wel te doen als een soort eerbetoon, doe ik het nu wel en ik geniet er van.
Zo ben ik ook maar op zoek gegaan naar het kaapse viooltje. Op het internet zijn ze namelijk nog wel te verkrijgen, maar ook schaars. Toen ik met dit blogje begon waren er nog 7 plantjes en toen ik dit blogje bijna klaar had nog maar 2. Ik heb dus als de wiedeweerga een plantje besteld, 4,95 en 2,65 euro bezorgkosten is wel wat duur voor zo'n plantje, maar ik zie het maar als een cadeautje aan mijzelf. Ik ben er blij mee als het deze week bezorgd wordt.
Mijn hond heet Hessel
zeven reacties
Ja, planten en bloemen zijn modegevoelig. Veel ‘ouderwetse’ planten die mijn moeder had, zijn weer in. Ik vind het kaaps viooltje wel geinig. Je kunt ze heel makkelijk stekken. Blaadje in de grond, plastic zakje eromheen een wachten maar.
Er is wel degelijk een soort “mode” in planten. Maar op enig moment komt dan toch “het verleden” weer terug. Zo verging het o.a. de Clivia, die vroeger in geen huishouding ontbrak, jaren verdween maar een paar jaar geleden weer helemaal in was.
Mijn oma had altijd een Kaaps viooltje op tafel, alleen deden ze het nooit goed, ze kreeg er bijna een trauma van
Dus ja bij Kaapse viooltjes komt dat altijd naar boven net als de chrysanten bij jou.