VOORJAARSFEESTEN
Wanneer ik bij het aanrecht mijn dagelijkse dingen sta te doen zie ik de magnolia uitbundig bloeien. Het nodigt uit om naar buiten te gaan om van het voorjaarsfeest te gaan genieten. Dat heb ik dan ook wel gedaan, maar het is anders dan voorgaande jaren.
Telkens moet ik mij zelf er toe aanzetten om iets te gaan ondernemen. En als ik dat dan doe geniet ik er ook wel van. Zo zijn we met Pasen naar Zuid-Limburg geweest en daar was het toch genieten geblazen. Het is dan net of ik uit een donkere tunnel kom en als mijn ogen dan even aan het licht gewend zijn, zie ik hoe mooi alles wordt en is. Dan wil ik en kan ik al die donkere gedachten wel opzij zetten.
Maar eenmaal thuis voel ik hoe de lichtheid van het bestaan langzaam weer wegebt en de ruimte weer ingevuld gaat worden door het vele piekeren, wwardoor alles weer veel donkerder wordt. Niet alles loopt altijd op rolletjes. De veranderingen bij P. als gevolg van zijn ziekte laten zo langzamerhand ook sporen bij mij na. Het is niet meer zo zorgeloos als dat het was. Ook familieperikelen die niet opgelost worden eisen hun tol, en daarnaast is er steeds het besef dat ik ouder wordt wat dan weer veel vragen om herbezinning lijkt op te roepen. Ook kom ik te vaak rouwadvertenties tegen van mensen die ik gekend heb en die van mijn leeftijd zijn, wat mij er aan doet denken, dat ik op mijn levensreis steeds minder ver van het eindstation verwijderd ben.
Kortom, ik ben verzeild geraakt in een ouderdomscrisis. Een midlifecrisis heb ik niet gekend, misschien is dat ook meer voor mannen, van de overgang heb ik hoegenaamd geen last gehad, maar nu ervaar ik zelf wat het is om in een soort van crisis te verkeren.
Natuurlijk ga ik wel door en niet bij de pakken neerzitten. Neem gisteren bijvoorbeeld. We hebben Koningsdag wel gevierd, maar toch anders dan anders. Eerst tv gekeken naar de koning en zijn familie en daarna een lunch met E. en T. in een restaurant in Dokkum, waar we een prachtig uitzicht hadden op het voorbijkomende volk, en dat waren er velen. Ik heb me kostelijk vermaakt met het herkennen van de diverse mensen die ik in de loop der jaren ooit eens ontmoet heb.
En als je dan op de terugweg verre familie ontmoet waarmee je dan in hun zojuist betrokken nieuwe stulpje een kop koffie gaat drinken, dan is het leven toch echt wel even leuk.
De caravan staat weer bij huis, er zijn plannen om rond de Hemelvaart, ook dat hoort nog bij de voorjaarsfeesten, er weer op uit te trekken. Crisissen zijn er om overwonnen te worden, dus ouderdomscrisis of niet, ik blijf wel oog houden voor al het moois wat er in het voorjaar te zien is. De plaatjes hieronder laten dat wel zien. Kijk maar.
Mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Iedere leeftijd heeft z’n voor en nadelen, de kunst is om ermee om te gaan.
veranderen kun je sommige dingen niet dus zul je er mee moeten leren leven.
Dat dat niet altijd makkelijk is en soms niet goed lukt is een gegeven.
Ik kan het gelukkig allemaal wel loslaten (dat is het toverwoord) leven bij de dag en genoegen nemen met wat die brengt.
Verder ben ik heel blij dat ik niet de drang heb steeds maar van alles te ondernemen, heerlijk! Ik kan erg genieten van het idee dat er niets hoeft en vooral niets ondernomen hoeft te worden, maar als je dat wel hebt kan je je daar ook weer op verheugen natuurlijk, dat begrijp ik ook.
Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik hoop dat het je lukt het allemaal een goed plekje te geven en weer wat losser door het leven te gaan.
Ik hoop dat ik die achter de rug heb, maar je weet nooit… Vlak na mijn pensionering zat ik in de dal. Maar de enige oplossing is om daar zelf uit te klimmen. Dat is me gelukkig ook gelukt.