ZWAAR
Deze Vierdaagse heb ik als erg zwaar ervaren. Vooraf had ik al wel mijn twijfels of ik er wel echt klaar voor was. Ik had best wel veel kilometers gemaakt, maar te weinig lange afstanden. Eén of twee keer een 25 km., maar nooit een echt lekkere vette 30 km. En die eerste twee dagen in Nijmegen zijn lang, respectievelijk 33,6 en 33, 8 km. De eerste dag viel dus af, ik was er wel blij mee, want zonder lopen was het die dag toch ook al echt afzien op een hete camping.
Woensdagmorgen ging ik dus welgemoed van start. Ik had een vroege start, 6 u. 45, dus vroeg uit de veren en iets voor zessen zat ik op de fiets. Het was bijna 11 km. naar de start. Het lopen ging goed, alleen ik had nog niet zo'n zin om foto's te maken. Bovendien was ik op zoek naar een bepaald thema, maar ik wist nog niet wat.
Eerst loop je een heel eind door Nijmegen en dan kom je ook door de Edisonlaan. Ik wist me van de allereerste keer nog te herinneren, dat daar aan een huis een bushalte geplaatst was zoals ik die altijd gezien had toen ik als puber in de Achterhoek woonde. Ik was benieuwd of de bushalte er nog was. En jawel hoor, het bijbehorende mannetje zat er ook weer als vanouds, alleen wel ouder geworden en hij miste nu nog meer tanden. Maar hij stelde altijd wel zijn toilet beschikbaar. Eerst voor een kwartje en later voor vijftig eurocent. Zelf heb ik er nooit gebruik van gemaakt. Ik was het al voorbij voordat ik bedacht dat ik er wel een foto van had willen maken. Nu ja, ik zou nog twee keer een kans krijgen, want de eerste vijf km. zijn altijd hetzelfde.
Vlak voor Wijchen hoorde ik, ik was met iemand aan de praat, "ben jij dat Hanny?" Ik keek kom en keek recht in het gezicht van schone zus en zwager. Zij lopen de 40 km. Ik had nog maar weinig gele bandjes gezien, een teken dat ik nog niet zoveel veertigers had ingehaald en had hun hier dus niet meer verwacht. We konden 800 meter met elkaar oplopen en daarna zouden zij linksaf gaan om de lus, behorend bij de 40 km, te kunnen maken. Bij hen ging het redelijk naar wens, zeiden ze. Zelf was ik iets minder enthousiast, want ik dacht al een blaar opgelopen te hebben.
Even een leuk intermezzo, maar ik vervolgde mijn traject. Waar zou P., in dit geval zal ik hem maar een keer gewoon bij zijn naam Gosse noemen, dus waar zou hij met onze jongens staan? Ergens na Wychen, misschien net iets voor Beuningen of net na Beuningen, iets voor Weurt. Hoe en waar ik ook keek, ik zag nergens mijn drietal. De vierdaagse app waarop ik te volgen zou zijn werkte niet en telefonisch contact hebben of appen leek ook niet zo eenvoudig te zijn. Na 1 of 2 keer contact gehad te hebben, besloot ik het maar te laten, want je wordt iedere keer weer uit je ritme gehaald omdat je die telefoon ergens uit je rugzak moet opdiepen en dan door de zon gehinderd wordt om het display goed te kunnen zien.
Terug in Nijmegen voelde ik dat ik het zwaar begon te vinden. Bovendien werd het steeds warmer. De Waalkade vond ik geen pretje meer om overheen te lopen. Bovendien moesten we tot 2 keer toe naar een zijkant om de ambulances door te laten die op weg waren naar mensen die bevangen waren door oververhitting.
Half twee liep ik het terrein van de Wedren weer op, waar ik mij afmeldde en het controlekaartje voor de volgende dag in ontvangst nam. In een tempo van bijna 0,0 liep ik naar de het punt waar ik een heerlijk koel koud biertje kon kopen. Een beveiliger vroeg mij meewarig, of ik het nog wel zag zitten om de volgende dag weer te lopen. "Tuurlijk wel", antwoordde ik, mijn best doend om de zere voeten te negeren. Ik kwam bij een paar hele gezellige mensen te zitten en toen een jonge dame nog een rondje bier ging halen vroeg ze of ik er ook nog wel 1 wilde hebben. Van haar betalen wilde ze niets weten, want alles ging dit jaar toch digitaal en die vijf euro zou ze maar kwijtraken.
De eerste dag zat er op, maar mijn voeten waren behoorlijk pijnlijk. Ik vermoedde een aantal blaren. Misschien had ik toen toch beter even naar de EHBO kunnen gaan, maar het vooruitzicht om na een stukje fietsen op de camping lekker in een makkelijke stoel te kunnen gaan zitten met mijn voetjes in een bak met koud water trok mij meer.
Mijn hond heet Hessel
zes reacties
Die eerste dag was inderdaad nog best warm, maar gelukkig ben je die toch doorgekomen al was het op je tanden bijten.
Ik had destijds spullen bij me om een klaar door te prikken en te verzorgen, dat voorkomt infecties als je de blaar kapot loopt. En een thuis natuurlijk even lekker niets aan de voeten. Ik moest nog aan je denken die eerste dag want inderdaad, dat was in een caravan ook geen pretje , waar zoek je dán nog koelte. Je laat nog even in het midden of je ‘m uitgelopen hebt maar daar ga ik toch maar vanuit, hulde!
Jammer dat het zo zwaar was en je je drietal ook nog mistte.