NIET LICHT MAAR


De schoenen waren nog behoorlijk nat toen ik deze aantrok om aan de laatste dag te beginnen. Ook deed de buitenkant van de grote teen aan de rechtervoet behoorlijk pijn. Moest ik eigenlijk nog wel aan deze dag beginnen, zo vroeg ik mij af. Toch eerst maar naar de start fietsen, niet al bij voorbaat opgeven. 

Nadat ik de fiets in de stalling had gezet en op weg was naar de startplaats vroeg ik mij nogmaals af of ik wel moest starten. Ik heb heel even stilgestaan, mijzelf toegesproken: en nu kiezen! Gaan of terug naar de fiets. Ik koos voor starten en sprak mij zelf toe dat het dan nu ook uit moest zijn met dat gemiep. Er waren echt wel meer mensen met nog natte schoenen en er zouden ook best een aantal mensen zijn die hier en daar ook wel een pijntje zouden voelen. Niet van dat benauwde. Lopen dus.

Na een paar honderd meter merkte ik dat de pijn afzakte en dat ik zelfs wel weer plezier kreeg in het lopen. Ik kreeg het goede ritme weer te pakken.  Deze morgen heb ik ook de foto's van de bushalte gemaakt. Verder hier een praatje en daar een opmerking en voor ik het wist had ik 2 uur gelopen en was ik toe aan een kop koffie. Na het zitten even door de prikkende voeten heen bijten, nog eben naar een toilet en verder ging het weer. De beginnende blaasontsteking had ik aardig onder controle weten te krijgen. 

Na Overasselt draaien we dan de dijk op en in de voorbeschouwing had ik een foto geplaatst en tekst bij geplaatst, dat als ik hier zou zijn, dat ik het dan wel zou redden. En toen zag ik opeens weer een tattoo op en kuit.

Achteraf had ik dat dit jaar wel als onderwerp voor mijn foto's kunnen nemen. Op de eerste dag had ik immers een kuit met een getatoeëerde medaille gezien, en zo zal er vast wel meer op de benen van de deelnemers te zien zijn geweest, maar door de zwaarte ben ik daar niet meer aan toe gekomen.

Om kwart over 11 was ik bij de laatste rust. Daar had ik even een appcontact met Gosse waar in hij met een huisnummer exact aangaf waar hij zou staan. Misschien zou het vandaag dan eindelijk een keer gaan lukken om hem en de jongens te zien.

Na een kwartiertje rust begon ik aan de laatste pakweg 8 km. of iets meer. Eerst door Malden, dat is echt een feestje. Heel veel enthousiasme en daar krijgt bijna iedereen een gladiool. En dan nog heel even met wat minder mensen aan de zijkant om daaarna, zo'n 6 km. voor de finish, net na de laatste controle, aan de via gladiola te beginnen. 

Ik weet nog, de paar keer dat ik, lang geleden, 50 km per dag liep, dat ik eigenlijk te moe was om er van te genieten. Toen ik 40 km. per dag liep werd het al iets beter, maar sinds ik 30 km per dag loop kan ik er heel erg van genieten. Ook dit jaar. En bijna aan het eind, nog anderhalve kilometer te gaan, daar stond Gosse (en de jongens) mèt een grote bos rode gladiolen. Rond 1 uur finishte ik. Het was deze dag iets minder zwaar. Ik had het gehaald.

                                    klik

Mijn hond heet Hessel

hanscke Vrijdag 29 Juli 2022 - 11:59 am | | Standaard

vier reacties

Riet (e) pietz

Gefeliciteerd, dat is echt verdiend want ondanks de dag minder was het dit keer toch niet echt makkelijk. En nu alleen maar genieten van de welverdiende rust.

Riet (e) pietz, (URL) - 29-07-’22 14:07
StaartjeLiesbeth

Wauw! Top. Wat een leuk verslag.

StaartjeLiesbeth , (URL) - 29-07-’22 14:08
Renesmurf

Gelukkig maar! De pijn zit toch grotendeels tussen je oren en dat heb je prima onder controle. Als je er toch al naar toe bent moet je ook doorzetten.

Renesmurf, (URL) - 30-07-’22 19:55
Mrs. T.

Kanjer!

Mrs. T., (URL) - 31-07-’22 19:42
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om een reactie te kunnen plaatsen moet je de vraag beantwoorden met een cijfer.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.