TIJD VERANDERT
Dit keer was er weinig gedoe over het verzetten van de klok vanwege de overgang naar de wintertijd, althans ik heb er niet veel over gehoord en als het wel zo was, is het mij ontgaan. Misschien was de media wel te druk met andere zaken zoals de oorlog in de Oekraïne, de energiecrisis, de dure boodschappen en niet te vergeten de vastplakkkers die zich milieuactivisten noemen. Ik heb weinig of geen waardering voor dit gebeuren dus wil ik het daar verder maar niet over hebben.
Waar ik het wel even over wil hebben is de zondag na die lange nacht met het extra uur. Het was extreem mooi weer met bijna zomerse temperaturen èn als vriendin gewoon uit de voeten gekund had, dan hadden we, net als vroeger, ook zeker een mooie wandeling gemaakt, want de Veluwe biedt natuurlijk vele mogelijkheden.
Helaas, tijden veranderen en we zijn nu, na bijna 65 jaar vriendschap, in het tijdperk aangekomen, dat we getuige mogen zijn van onze ouderdomskwalen. De knieën van vriendin willen niet meer, die moeten eerst gerenoveerd worden. Gelukkig dat dit in deze tijd mogelijk is en dat er daarmee uitzicht is op betere tijden waarin wandelingen gewoon weer tot de mogelijkheden gaan behoren.
Onze dag was er niet minder gezellig om. We zijn in die 65 jaar altijd in ons wel en wee met elkaar mee gegroeid waardoor er nooit gebrek aan gespreksstof is. Het voelt zo vertrouwd en vriendin heeft zichzelf een uitstapje beloofd als de knieën het weer gewoon doen. Ze wil graag met mij een fietstocht naar onze oude woonplaats Apeldoorn maken en dan rondkijken op de plek waar we toen woonden en bijna dagelijks naar elkaar toe trokken, want nee, we hebben nooit bij elkaar op school gezeten, we hebben elkaar als kleine kaboutertjes, 7 jaar oud, bij de padvinderij leren kennen.
Dus eerst bleven we dicht bij huis, maar hoe ouder we werden, hoe meer we ondernamen. Van Apeldoorn-Zuid naar het Kristalbad was ruim een half uur fietsen, maar we deden het wel. En dat stuk willen we dus ook graag nog een keer samen fietsen.
De eerste kink in de kabel kwam toen vriendin naar het buurdorp Ugchelen verhuisde. Weg waren onze lange lange lange gesprekken in de portiek naar de woning boven de winkel van de ouders van vriendin, maar onze vriendschap bleef. De tweede kink in de kabel was mijn verhuizing naar Rekken in de Achterhoek, maar ook toen is onze vriendschap gebleven.
Wij hebben dus vele tijden zien veranderen, ons zelf zien veranderen en toch is er ook nog heel veel hetzelfde gebleven. In ieder geval de warmte en de belangstelling voor elkaar en dat maakt het zo fijn om van tijd tot tijd een dag met ons vieren door te brengen, want de mannen horen er ook zeker bij.
De dag na het bezoek ontstond bij mij het idee om als het ware de uitdaging van een 'heuse rubriek maken' aan te gaan. Zo hier en daar heb ik nog spulletjes die meer dan vijftig jaar oud zijn en het lijkt mij leuk om wekelijks één van die dingen te fotograferen en daar het bijpassende verhaal te vertellen. Of ik tot 52 dingen kom weet ik niet, maar ik ga het proberen een jaar vol te houden. De aanleiding is dus mijn gemoed en de prachtige dahlia die ik binnen gehaald heb om er optimaal van te kunnen genieten. Dat zal dan het eerste onderwerp gaan worden. Ik krijg er zin in.
mijn hond heet Hessel
zes reacties
Leuk hoor. Vriendschappen moet je onderhouden en wel van twee kanten. Ik ben er niet goed in en geef het al snel op, zeker als ik het gevoel krijg er in mijn eentje aan te werken.
Wat mooi zo’n lange vriendschap, gaat vast wel goed komen om die rit vol herinneringen volgend jaar te maken. Ik heb me trouwens net zo erg als andere jaren geërgerd aan dat gedoe met die klokken en hoop dat we daar toch snel vanaf komen.
Ja, als de aarde vergaat moet de kunst ongeschonden ten onder gaan, dan kan men daar tot het laatst toe van genieten. En het klimaatprobleem levert ook nog een zomers weer in de herfst op. En dingen laten zien in een rubriek is alleen maar mooi. Dat brengt lijn in het geheel.
Jammer dat met de jaren ook de gebreken komen. Maar hoe fijn: zo’n jarenlange vriendschap!