EERTIJDS 1
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Iets bedenken is de eerste stap, maar om het dan uit te gaan voeren is een volgende stap. Toch wil ik het dit keer niet bij een voornemen laten en het ook daadwerkelijk gaan uitvoeren, een wekelijkse rubriek met daar in een foto en een beschrijving rond een object wat nu in mijn bezit is, maar dat wel meer dan 50 jaar oud is. Het kan iets van mijn ouders zijn, maar ook iets van mijzelf.
Zo door de dagen heen merkte ik dat de motivatie kennelijk wel aanwezig is, want het gebeurde nogal eens dat er zo maar iets in mijn gedachten schoot wat ik ook wel voor deze rubriek kon gebruiken. Toen moest er nog een naam bedacht worden en dat is EERTIJDS geworden.
Ik had gedacht met de dahlia uit het vorige blog te beginnen, maar dat voldoet niet echt aan de eisen omdat die bewuste bloem natuurlijk geen 50 jaar oud is.
Na lang wikken en wegen heb ik er voor gekozen om met iets echt ouds te beginnen, maar wat niet veel waarde heeft.
Het is een dubbeltjesarmband van mijn moeder die ze tijdens de tweede wereldoorlog heeft gekregen. De dubbeltjes dateren van eind dertigerjaren en begin veertiger jaren. De dubbeltjes zijn van zilver, maar de verbindingsschakeltjes niet. Toen de armband gemaakt is was dat vanwege de oorlog niet mogelijk. Ik heb nooit gezien dat mijn moeder de armband gedragen heeft. Op de één of andere manier irriteerde het haar, dat de schakels niet van zilver, dus nep waren. Ook weet ik niet van wie ze de armband gekregen heeft. Daar heeft ze volgens mij nooit echt een duidelijk antwoord op gegeven. Het armbandje lag altijd onderin een zakdoekenkistje.
Toen ik wat ouder was heb ik wel eens voorgesteld om het armbandje te laten voorzien van wel zilveren schakels, zodat ze het kon dragen, maar daar had ze kennelijk niet echt belang bij, want ze ging er nooit enthousiast op in.
Wanneer het armbandje in mijn bezit gekomen is weet ik niet precies. Waarschijnlijk ergens na haar overlijden, toen ik ook de andere sieraden van haar gekregen heb.
Ooit, ik denk een tiental jaren geleden, heb ik een collega een soortgelijk armbandje zien dragen, maar zelf heb ik, net als mijn moeder, de behoefte ook niet om het te laten renoveren. Ik had nog wel graag een keer het juiste verhaal achter het armbandje willen weten, maar helaas, dat is niet meer mogelijk. Niemand zal het mij nog kunnen vertellen. Het ligt als rariteit in mijn sieradenkistje en daar ligt het goed. Wel leuk om het op deze manier nog een keer aandacht te kunnen geven.
Ergens diep in mij krijg ik toch de associatie van toen oorlog, nu oorlog, toen dichtbij, nu weliswaar ver weg, maar toch, de dreiging is er; toen schaarste, nu dreigt er ook schaarste te ontstaan en zo vraag ik mij af, komt er nu voor ons dan toch ook weer een tijd dat we elk dubbeltje om moeten draaien? Objecten van vroeger kunnen dus dit soort gedachten kennelijk bij je naar boven halen.
Toch leuk dat ik aan dit avontuur, want zo zie ik deze rubriek, begonnen ben.
mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Grappig, ik heb ongeveer zo’n zelfde armband liggen , van mijn schoonmoeder gekregen maar hoe zij er aan was gekomen weet ik ook niet. Mijn dubbeltjes zijn anders aan elkaar bevestigd en ik draag hem héél af en toe. Hij draagt prettig maar ik ben niet zo op sieraden gericht. Ze hebben inderdaad niet al te veel waarde als de dubbeltjes beschadigd zijn, dus gaatjes erin hebben. Al zijn ze iets meer waard wanneer er dubbeltjes bij zitten waarop Wilhelmina met los lang haar staat.
Ik had een bewerkte zllveren gulden uit de oorlog, mooi maar ik droeg hem nooit Inmiddels draagt mijn dochter hem heel vaak, dat vind ik dan wel weer erg leuk. Vooral ook omdat ze het verhaal kent, dat zilveren geld was niets waard daarom maakten ze er maar iets leuks van. Hij was van mijn oma en kwam zo bij mijn moeder terecht en daarna bij mij en nu bij mijn dochter, die inmiddels ook al oma is. Die gulden blijft nog wel even.
Het is in ieder geval een leuk begin. Ik ben gelukkig van net na de oorlog, maar kan me de verhalen van mijn opa nog voor de geest halen. Dat was een echte rooie rakker die op het einde van de oorlog nog gearresteerd werd. Zijn eindpunt in Duitsland heeft hij gelukkig nooit bereikt, halverwege werd het stopgezet en was de oorlog voorbij. Lopend is hij destijds teruggekomen… Waar een dubbeltje al niet toe kan leiden.