EERTIJDS 4
BEDELTJES
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
De bedeltjesarmband, een must have (hoogstwaarschijnlijk was die term toen nog niet in zwang) in de zestiger jaren van de vorige eeuw voor 14, 15 jarige meisjes. Ik kan mij niet meer precies herinneren hoe en van wie ik die armband gekregen heb, misschien wel op mijn vijftiende verjaardag.
Van sommige bedeltjes weet ik nog wel bijzonderheden. Ik weet namelijk heel zeker dat ik het dolfijntje als verjaardagscadeau van mijn klasgenoten gekregen heb, maar of zij ook het armbandje gegeven hebben weet ik dan weer niet. Het zou kunnen. Als ik heel diep graaf, denk ik dat het normaal was om een cadeautje ter waarde van rond de drie gulden te geven. Er zaten ongeveer 10 meisjes in de klas, er waren altijd meer jongens dan meisjes, en elk meisje gaf een verjaardagsfeestje waar we dan met zijn allen heen gingen. Als het geld bij elkaar gelegd werd, was er dus een kleine 25 gulden, een bedeltje kostte als ik het mij goed herinner tussen de 5 en 8 gulden, dan zou er voor het armbandje an sich zo'n 15 of 16 gulden betaald zijn. Ik denk dat dit wel aardig klopt en dan zou het kunnen dat ik dolfijn en armbandje tegelijk gekregen heb.
Op de één of andere manier sprak het armbandje mijn vader wel aan, want toen het ter sprake kwam, dat ik het Open Het Dorp bedeltje en het hartje ook wel graag als bedel aan de armband zou willen hebben, zorgde hij er voor dat het bij de juwelier kwam, zodat het er vakkundig aangesoldeerd kon worden. Toen ik het armbandje een week later terug kreeg, zat er nog een extra bedeltje aan, het keteltje. Ik had, als ik er langs kwam, zo vaak de etalage van de juwelier bekeken, waardoor ik meteen wist dat dit één van de duurdere bedeltjes was. Typisch mijn vader, die altijd het mooiste of het beste voor zijn meiske wilde.
Het laatste bedeltje wat ik gekregen heb is de toren. Ik was toen begin dertig en heb het gekregen van Michiel en A. Kennelijk droeg ik de armband toen nog wel eens. Het was nog ver voor de Pandoratijd, want met de komst van die armband en charmes, zoals de bedels nu heten, was het not done om deze bedeltjesarmband te dragen. Het zou een te kinderlijke uitstraling hebben, dus ben ik maar met de mode mee gegaan en overgestapt op zo'n Pandora armband die ik trouwens wel met heel veel plezier en bijna iedere dag draag.
Ik heb eens even op het internet rondgekeken, om te zien wat er over die oude bedeltjesarmband te vinden is. Niet zo heel veel. Hier en daar worden ze te koop aangeboden voor tussen de 85 euro en 125 euro.
Wel kwam ik iets meer te weten over de achtergrond van de bedelarmband. Bedelarmbanden schijnen al in het stenentijdperk voorgekomen te zijn. Eerst werden ze gemaakt van botten. stenen of hout, maar later werden deze materialen vervangen door koper brons en goud. Door de eeuwen heen hebben de bedels hun symbolische betekenis verloren. Het wordt nu als een luxe artikel gezien.
Het woord bedel lijkt te verwijzen dat ooit het idee was, dat als iemand de bedeltjes wilde bekijken, verplicht was om een nieuw bedeltje te schenken. De eigenaar van de armband bedelde als het ware om een nieuw hangertje.
Of dit laatste echt waar is weet ik niet en wat ik nog met deze bedelarmband wil ik, weet ik ook niet; voorlopig gewoon weer terugleggen in het zogenaamde juwelenkistje.
Mijn hond heet Hessel
vier reacties
Wat een leuk blog vol herkenning. Wat leuk die gezamenlijke cadeaus.
Ik had een ketting met bedeltjes. Een schoentje met fluweel ( gestolen). Uiteindelijk is mijn ketting ook gestolen. Mijn moeder had net zilverpoets gekocht toen werd ingebroken en de ketting werd meegenomen.
Wat een lief gebaar van je vader en wat leuk dat sleuteltje!
Mijn dochter had inderdaad ook zo’n bedelarmband, die hing behoorlijk vol.
Ze draagt hem inderdaad ook nog maar zelden. Het verhaal van het bedelen was óók in gebruik voor linten die aan een gitaar hingen, wie er over begon moest een lint geven, dat herinner ik me uit diezelfde tijd toen ik een gitaar had. Zo’n armband is dan wel een veel mooiere , en als het allemaal zilver is, waardevollere herinnering.
Ik geloof dat mijn zusje er ook ene had. Voor haar was het gewoon een sierraad. Wel leuk dat je die nog hebt.