HOE VERDER
De aardbeving in Turkije laat mij niet onberoerd. Terwijl ik al een week aan het dubben ben welk voorwerp en onderwerp ik dit keer zal kiezen voor "mijn" rubriek EERTIJDS, besef ik tegelijkertijd dat de mensen daar in het rampgebied alles, maar dan ook alles kwijt zijn. Misschien wel één of meerdere dierbaren, maar als dat niet het geval is, dan toch zeker hun dierbare spullen. Wat een verdriet, wat een ellende, wat een puinhoop. Hoe moet je verder als je alles verliest. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken en ik besef des te meer hoe fijn het is om te kunnen leven tussen je eigen spulletjes, al dan niet met daaraan gekoppelde herinneringen.
Niet iedereen hecht op de zelfde manier waarde aan de spulletjes om je heen. Dat bleek ook tijdens de boekspreking in ons leesclubje. Dit keer hadden we Houtrot, geschreven door Rinske Hillen gelezen. Het boek eindigt dat het monumentale, vijfhonderdjaar oude grachtenpand instort. De associatie met de instortingen van de huizen in het rampgebied is dan snel gemaakt. Ook daar kwam aan de orde, dat het heel moeilijk moet zijn om na zo'n gebeurtenis verder te moeten gaan. Verder met niets...
Toch, na hier bij stil gestaan te hebben, ging ons gesprek verder en kwamen we bij de vraag uit de leeswijzer: vindt u dat tradities onmisbaar zijn voor een gezonde familie/maatschappij en zo kwam ook even mijn bonte verzameling spulletjes van vijftig jaar en ouder ter sprake. En dan blijkt hoe verschillend mensen kunnen zijn. Bij het zien van bijvoorbeeld de asbak uit het vorige blogje zie ik heel veel beelden en herinneringen uit die tijd weer voorbij gaan, terwijl iemand anders dit juist heel sterk heeft bij het zien van foto's. Dat heb ik dan weer veel minder.
De ochtenden met de leesclub, ze zijn me dierbaar. Op weg naar huis was het net of er een last van mijn schouders was gevallen. Natuurlijk kan ik gewoon doorgaan met mijn rubriek en moet ik niet blijven hangen in dat dubben, maar een keuze maken. Het heeft er mee te maken dat ik even tijd nodig heb om alles weer in de juiste proporties te zien. Soms kan zo'n hele grote ramp een verlammende werking op mij hebben en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer over kan gaan met dat wat mij interesseert, boeit en plezier geeft. Vaak helpt het mij om woorden te vinden zodat ik er een blogje over kan schrijven. Pas dan kan ik weer verder met het gewone en dat is nu ook het geval. Had ik moeite om iets te kiezen voor de rubriek, inmiddels ben ik er uit, het zal binnenkort geschreven en geplaatst gaan worden.
klikmijn hond heet Hessel
drie reacties

Maar ik vind dat je nu een heel mooie verbinding hebt gemaakt tussen jouw rubriek en de gruwelijke realiteit. Heel bijzonder gedaan.

Die ramp in Turkije en Syrië is inderdaad verschrikkelijk. Als je daar afkomt met alleen maar verlies van spullen zal l je waarschijnlijk blij zijn dat je elkaar nog hebt. Maar daarna ga je waarschijnlijk de dierbare, onvervangbare dingen missen.
Moeilijk. Maar niet oordelen vanuit mijn lief, veilig landje.
Toch denk ik ook:: ik zou onmiddellijk alternatieven gaan zoeken bij tweedehands winkels. Hoe vaak heb ik daar al niet rondgelopen met het idee: ik heb al een tafel/kast/stoel etc. maar anders zou ik deze met plezier hebben meegenomen. Het lijkt me heerlijk om zo mijn huis te vullen en de meubelzaken te laten voor wat ze zijn.
Je kunt op geen enkele wijze wijzigen wat er gebeurd is. Dat is triest. Je kunt hooguit het leed wat verzachten.