EERTIJDS 13
KNOPENBUS
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Zijn er dan helemaal geen dingen van P. die 50 jaar of ouder zijn? Jawel, maar niet zoveel. Bovendien is het veel moeilijker om het verhaal wat erbij hoort te bedenken en te schrijven. Ik moet het dan doen met heel weinig informatie, want P. heeft niet die scherpe herinneringen zoals ik die zelf heb. De knopenbus kom ik iedere keer tegen als ik in de veertiendaagse beurt alles in de kamer afstof.
Dit keer de knopenbus dus. Toen ik hem op tafel zette, met de vraag of P. 'm even open wilde maken, het lukte mij niet, heb ik direct maar de vraag gesteld wat hij nog wist van deze bus. Niet veel dus, maar toen ik hem wat op gang hielp kwam er toch enige informatie. Ik weet namelijk wel dat P. de bus graag wilde hebben en dat hij op enig moment dit van zijn moeder heeft gekregen. Het schijnt dat de knopen bus van beppe (grootmoeder) is geweest en dat de moeder van P. er knopen in bewaarde.
Ik weet dat wij op enig moment deze buttons erin gedaan hebben. We hebben een heel groot doek gehad waar we de buttons opgespeld hadden, maar toen dat "uit" was, net zoals de speldjes, hebben wij het kleed opgeruimd en heeft P de buttons die hij graag wilde bewaren in deze bus gedaan en vervolgens hebben we er nooit meer naar gekeken. De bus met inhoud staat ergens achter de televisie, waar niemand hem ziet, gewoon te staan. Waarom? Geen idee, gewoon omdat hij daar staat.
Toch was het leuk om die oude buttons weer eens even te zien. Sommige van die buttons zijn ook al bijna vijftig jaar oud, terwijl het voor mij nog een beeld is van pas geleden. 10 jaar terug of zo.
Dat is toch anders dan als ik aan de oorspronkelijke inhoud van die bus denk, niet de cacau, maar de knopen dus. Mijn moeder had ook zoiets en ik weet nog dat ik als kind helemaal gek was van de marktkraam waar alleen maar kaartjes met knopen verkocht werden. Ze lagen op een hele grote bult en je kon er zo lekker in graaien.....
Ach en zo heeft die hele oude knopenbus weer dienst gedaan door model te staan voor dit blogje en ben ik er toch in geslaagd om een verhaaltje te schrijven over deze oude cacaubus van waarschijnlijk veel meer dan 50 jaar oud.
mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Vrijwel iedereen had vroeger wel “een knopendoos”, in ieder geval de vrouwen die zelf kleding naaiden. Ik heb nog steeds een kleintje al is dat eigenlijk niet meer nodig. Het is gewoon een oud koekblikje. Hoogstens om de reserveknopen, die tegenwoordig aan ieder kledingstuk hangen, in te bewaren. Maar de berg kaartjes met knopen op de marktkraam zijn herkenbaar, ik vond ze ook heerlijk om in te grasduinen.
Heerlijk blogje. Hij staat daar gewoon omdat hij er staat. Nu ik dit schrijf realiseer ik me ineens dat mijn moeder ook een knopendoos had. Die rammelde zo lekker als je hem heen en weer schudde. Maar gaande weg kwamen er ook andere dingen in. Stukjes band, garen spelden, naalden met nog een draad er in. En altijd als er opgeruimd moest worden kwam er dus een hele kluit troep uit die doos. Mijn moeder was dan zuchtend bezig de zaak te ontwarren. En aangezien er ook nog heel wat andere plekjes waren met dezelfde ‘kluitjes’, werd het nog een heel gedoe waar niemand ooit van leerde. Het jaar daarop was het weer zo.
Maar om daar nou een blogje over te schrijven. Stel je voor dat mijn moeder van boven meeleest. Huiver, huiver.
Hier ook nog een knopendoos, met van alles dat voor knoop door kan gaan, van twee moeders en mezelf, geen idee waar mijn blikje vandaan komt, het is geschilderd.