AFBROKKELEN
Met het ouder worden merk ik dat de wereld om mij heen gaat afbrokkelen. Als ik hoor dat Wim de Bie van het Simplistisch Verbond is overleden, raakt mij dat heel diep. Weer iemand uit "onze" tijd waar de jongere generatie geen weet meer van heeft. Maar wat waren ze belangrijk in de rand van de samenleving, wat hadden ze een impact. Als je zondagavond Keek van de Week niet gezien had telde je niet mee, had je wat gemist!
Nee ik was niet vanaf het hele begin gecharmeerd van het soort cabaret wat zij brachten, maar gaandeweg groeide ik er in en ging ik het steeds meer waarderen.
Ik vind het best wel moeilijk om, met het wegvallen van deze mensen, te zien, dat de tijd voortschrijdt en ik verander van volwassene naar jonge oudere en dat ook dit nog weer verandert omdat ik mij zo langzamerhand toch echt tot de ouderen moet gaan rekenen.
Hier en daar vallen bekenden om mij heen weg. Op de tennisclub is het al bijna geen uitzondering meer als iemand van onze tosgroep jarig is en de leeftijd van ver in de zeventig of zelfs begin tachtig bereikt. Als we ons na de indeling naar de tennisbanen begeven, denk ik dat we nog heel wat zijn, maar ik denk dat de jeugd, als die ons zou zien, daar heel anders over denkt.
Ik was vroeger, als ik in zo'n recreatiezaal van een bejaardenhuis kwam, altijd heel benieuwd of de mensen die daar aanwezig waren, zich bewust waren van hoe oud ze er uit zagen en of ze zich ook oud voelden en hoe dat dan was. Zo langzamerhand gaat het raadsel zich ontrafelen.
Meestal ben ik mij niet bewust dat ik al een eindje over de zeventig ben. Ik heb plezier in het dagelijkse gedoe en mijn zin in het leven is nog net zo groot als toen ik veertig of vijftig was. En ik heb ook nog net zoveel zin om nieuwe dingen te ontdekken. Ik wilde dit blog illustreren met schilderijen die als titel hebben iets met afbrokkelen hebben, en ik kwam terecht bij een schilderij van Morgan Betz wat hangt in het museum van Dordrecht. Daar hangt nog veel meer moois en ik weet nu al dat ik dolgraag een keer naar dat museum wil. Mooi toch, dat er nog toekomstplannen zijn.
Wat ik ook nog in de toekomst wil doen is meer naar Bach luisteren. Na een podcast beluisterd te hebben van een zanger, schilder, tekstdichter, kortom een levenskunstenaar hier in de regio, die niet meer zo lang te leven heeft, ben ik toch wel geïnspireerd geraakt meer na te denken over het einde van het leven, de dood dus.
En toch leef ik ook bij de dag. Ook dit jaar heb ik weer de terraspotten met violen gevuld. Elk voorjaar vaste prik en daar word ik gewoon blij van.
mijn hond heet Hessel
negen reacties
Lang verhaal kort… De ‘echte’ leeftijd kan enorm verschillen van de ‘gevoelsmatige’ leeftijd… ik ben jonger (en veel ouder) dan jij dus ik herken helemaal wat je schrijft.
Weer een legende uit het ‘straatbeeld. Het sterven van een (al dan niet bekende) legende het is de normaalste zaak van de wereld maar toch voelt het niet zo.
“De dood is niet het einde, het is slechts een andere weg, eentje die we allemaal moeten begaan.” We zullen die weg ooit vanzelf betreden.
Het is niet moeilijk om een lijstje te maken dat begint bij Walt Disney, Laurel en Hardy, Bomans, Sonneveld…. en eindigt bij de Bie (tot nu toe) allemaal mensen die ik bewonderd heb om hun creativiteit. Maar toch, we moeten door en het liefst met een beetje plezier. Niet aan die leeftijd denken. Kop in de wind.
Het grootste deel van ons leven is achter de rug, hoe lang de rest nog duurt is afwachten. Ik hoop alleen nooit hulpbehoevend in een bejaardentehuis te moeten wachten daarop.
Het lijkt wel of iedereen opeens schrijft over het ouder worden, vooral de 60plussers, ook ik denk er veel aan, zou dat nu komen dat er steeds meer mensen om ons heen wegvallen? Maar goed, de lente staat te trappelen om achter de wolken vandaan te komen, dus ik poets mijn fiets alvast en ik ga mijn beentjes scheren. We leven nog, dus we moeten genieten van datgene wat we nog hebben en kunnen.
“jongere oudere” Een leuke vondst die geheel in stijl is. Maar ja, ik zit inmiddels al in de tweede helft van de groep zeventigers, dus dat “jongere” is er over niet al te lange tijd ook wel af.
Wim de Bie is niet meer. Gelukkig hebben we NPO Plus nog en ga ik maar genieten van wat er nog aan Keek op de Week te zien zal zijn de komende tijd.
De leeftijd in m’n hoofd blijf ergens rond de 45 hangen, en gelukkig beweeg ik me ook nog veel tussen mensen van die leeftijd, daar voel ik me prettig bij. Ik denk in het nu, waarom zou ik aan oud worden of zijn denken.
Maar inderdaad heel jammer als er mensen als de Bie niet onsterfelijk blijken te zijn.
Gelukkig maar, zolang we nog maar ergens blij van worden is het goed hoor!