EERTIJDS 18
PASEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit jaar is Pasen wat aan mij voorbij gegaan, behalve een half uurtje op één van de avonden van de paasdagen. Vriendin D. en ik hadden op "stille" zaterdag tijdens onze wandeltocht weer heel wat besproken en zo ook de liturgie voor het hele Paasweekend waar D. bij het samenstellen er van èn de uitvoer nauw bij betrokken was. We, D. en ik kunnen het overal over hebben, ook over geloven en het naar de kerk gaan, hoewel we daar heel erg veel in verschillen. D. wilde een paar punten wat verduidelijken en daarom stuurde ze mij de liturgie.
Tijdens het lezen kreeg ik opeens hele levendige herinneringen aan vroeger, hoe wij thuis Pasen vierden. Zeker toen ik de tekst van een aantal versjes herkende. Wat had ik het vroeger op school vaak mooi gevonden om samen in de klas die versjes over de lijdenstijd en de opstanding te zingen.
Maar ik zie mezelf ook nog staan, op mijn kleine slaapkamertje, met het zangboekje Wie Zingt Mee wat op de Zondagschool gebruikt werd, in de hand. Ik zong dan alleen en vol overgave alle 8 coupletten van ''Als ik in gedachten sta, voor het kruis van Golgotha enzv."
Ik had dat boekje van mijn vader gekregen, hij was zondagschoolmeester en had een boekje extra besteld toen er weer eens wat boekjes bijbesteld moesten worden. Zo nu en dan verween we wel eens een boekje en het was toch wel de bedoeling dat alle kinderen tijdens de zondagschooldienst uit een boekje konden zingen, vandaar dat er zo af en toe weer eens een bestelling werd gedaan.
Het boekje staat bij mij nog steeds op de boekenplank, ergens tussen dunne bundeltjes gedichten. Het logo van de kinderkopjes verscheen haarscherp op mijn netvlies, evenals de felblauwe kleur van de voorkant van het boekje en toen ik het pakte klopte mijn herinnering tot in detail.
Toch had het boekje nog 2 kleine verrassingen. In de eerste plaats mijn naam door mij zelf geschreven, ik moet toen ongeveer 9 à 10 jaar geweest zijn, gezien de twee adressen vanwege een verhuizing. De tweede verrassing was een brief achter het kaft. Het is een brief van mijn opa, geschreven op 14 december 1976 en bedoeld als felicitatie voor mijn verjaardag.
Dit verbaast mij ten zeerste, want het zal ongeveer de enige post zijn die ik ooit van opa heb ontvangen. Alleen in de nadagen van zijn leven heb ik enig contact met hem gehad. Door zijn 2e huwelijk na het overlijden van opoe had hij weinig tot geen contact met zijn kinderen en kleinkinderen. Nadat jaren later dit huwelijk is ontbonden, heeft hij geprobeerd de draad met zijn kinderen en kleinkinderen weer op te pakken en dat is gedeeltelijk ook wel gelukt.
Waarschijnlijk heb ik die brief zo bijzonder gevonden, dat ik hem dus in een heel persoonlijk boekje van mij heb gestopt, omdat ik dit toch wel wilde bewaren.
Deze Paasdag avond ging ik 's avonds tevreden naar bed. Heel onverwacht heeft Pasen via de liturgie van D mij toch iets gebracht, waardoor het Paasweekend toch niet helemaal onopgemerkt voorbij is gegaan.
Mijn hond heet Hessel
acht reacties
Mooi, mooi, mooi. Ik vind dit zulke leuke logjes om te lezen. volgens mij heb ik dit soort boekjes wel ‘ns bij mijn oma zien liggen.
Wat een leuke en bijzondere ontwikkelingen.
Ik herinner me die boekjes ook.
Pasen: het heeft voor mij wel wat.
Ander ritme, geel, Mattheus luisteren.
Leuk blog weer
Heel vaag herinner ik me die zangbundeltjes wel, ik moest wel naar de zondagsschool maar thuis werd er eigenlijk niet veel aandacht geschonken aan de betekenis van het paasfeest.
Wat bijzonder om die vergeten brief uit een ver verleden te vinden. Het verhaal er achter maakt duidelijk dat ook vroeger een tweede relatie vaak moeilijkheden met zich meebrengt. Om dezelfde reden heb ik mijn grootmoeder maar 1x in mijn leven gezien en nooit contact met haar gehad.
Zo’n bundeltje ken ik niet, ik heb wel op de zondagsschool gezeten, maar vond dat vreselijk op de zondagmorgen. De brief van je opa is natuurlijk erg leuk en bijzonder. Fijn zo’n vriendin 
het zijn de kleine dingen die het doen zeggen ze wel eens, soms hebben ze gelijk… Het heeft je meegenomen naar het verleden.