EERTIJDS 20
MOEDERPORTRET
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Wel doen, niet doen, wel doen, ik heb lang geaarzeld voor ik de beslissing heb genomen om het toch te doen, het schilderij van mij tonen toen ik zwanger was van mijn dochter. Ik weet het, ik heb het al eens een keer eerder laten zien, januari 2012, mèt het echte verhaal erbij, maar toen was het schilderij nog niet van mij. Na een aantal omzwervingen en ook op exposities gehangen te hebben, is het nu wel echt van mij. Toen het na een expositie van de schilder, de vader van dochterlief, het weer bij haar terug kwam, heeft ze besloten er afstand van te doen en het mij te geven.
Het is inmiddels ruim 50 jaar oud en het is een afbeelding van mij, moeder in wording. Het ontroert mij nog steeds als ik het zie. Zo jong nog, nog zo onervaren in het leven. Natuurlijk wist ik wel wat er tijdens het vrijen kon gebeuren, maar ik had geen ruimte in mijn hoofd om daar over na te denken. Dat kwam nog wel een keer. Ik werd helemaal in beslag genomen door het feit, dat we nu man en vrouw waren en dat, wat wij deden, door heel veel mensen wordt gedaan en dat dat echt niet "raar" of "vies" is. Na de eerste keer bekeek ik de mensen om mij heen met heel andere ogen. Zouden zij "het" die nacht ook gedaan hebben? Het was voor mij allemaal zo vreemd en nieuw. Voorlichting over de gevoelens die vrijkomen wanneer je verliefd bent en elkaar gaat verkennen en vooral elkaar gaat bevoelen, heb ik nooit gehad en ik had mij er ook nog nooit in verdiept.
Toen ik al heel snel zwanger bleek te zijn heb ik, hebben we dat als een feit geaccepteerd en nooit gedacht, dit had niet gemoeten. Het wonder was geschied zonder dat we dat we dit nu gepland hadden en daar gingen we ons leven op inrichten, ons klaar maken om het kleintje wat in aantocht was in liefde te ontvangen.
Toch heeft moederdag elk jaar opnieuw nog altijd een rauw randje. De toekomstige schoonouders gingen direct achter ons staan om ons waar mogelijk te helpen. Toen wij het in het weekend afreisden om het mijn ouders te vertellen was de reactie veel minder positief. Ze vond het slecht nieuws en ik had haar hele moederdag verpest. Toen het kleinkind eenmaal geboren was, heeft ze volop genoten van het grootouderschap, maar het scherpe randje is in mijn gedachten altijd blijven bestaan.
Moederdag, het zegt mij niet zo heel veel, maar toch vind ik het leuk als zoonlief belt en ik een mooi boeket van dochterlief bezorgd krijg.
En spijt dat ik op deze manier moeder ben geworden? Nee, never nooit. En daarom ben ik zo blij, dat het schilderij nu bij mij is. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap heb ik van de tweede zwangerschap wel foto's maar geen schilderij.
En hiermee is het verhaal rond dit bijna 52 jaar oude schilderij compleet. Het heeft een mooi plekje gevonden en ik zal het blijven koesteren zo lang ik leef.
mijn hond heet Hessel
acht reacties
Ik kan me er iets bij voorstellen. Mijn ouders waren ook niet blij met mijn vrouw, een meisje uit een oude mijnwerkersbuurt, waarmee ze nota bene zelf waren opgegroeid. Dat is overigens nooit meer goed gekomen. Toch fijn dat je in ieder geval het schilderij terug hebt gekregen.
Wat een mooi schilderij. Kan me je teleurstelling om de reactie best voorstellen en tegelijkertijd zijn primaire reacties vaak wat later milder.
Wat bijzonder om zo’n schilderij te hebben. 50 jaar geleden was zo’n ongeplande zwangerschap gewoon een dingetje. Ik denk, dat ik het huis niet meer in was gekomen, als mij dat was overkomen.
Prachtig schilderij. En voor jou nog mooier vanwege de bijkomende emotionele lading.
Wat waren de mensen vroeger toch puriteins. Gelukkig is dit nu niet meer zo.
Een bijzonder mooi schilderij, ik ben benieuwd naar de andere werken van deze talentvolle schilder. Ik kan me voorstellen hoe dat voor jou geweest is, de reactie van je moeder was waarschijnlijk vanuit een schrik-emotie gemaakt, maar toch!
Lijkt me zeker heel bijzonder om een dergelijk schilderij te mogen koesteren.
Dat moeders ook maar mensen zijn heb je toen ervaren, ze reageerde in eerste instantie (waarschijnlijk) geschokt op jouw “nieuws” heel jammer maar 50 jaar geleden kwam er bij zijn ongeplande zwangerschap van een ongehuwde dochter nogal wat over je heen , daar hadden sommige ouders meer moeite mee dan anderen. Dat blijft natuurlijk een verdrietige herinnering.