VERLATE MEITIJD
Eindelijk, de laatste dagen lijkt het er op dat de lente wat op gang komt, wat zonneschijn en temperatuur betreft dan. Hoewel het in mijn beleving wel wat later is dan andere jaren, staat alles nu toch wel volop in bloei; het fluitenkruid, de witte meidoorn, de rododendrons, de lelietjes van dale, mijn papaverplant en mijn korenbloemen, maar het vingerhoedskruid bijvoorbeeld is weer laat en moet nog even flink zijn best doen.
Ook geniet ik weer volop van de broedende vogels. Het is weer een drukte van belang in de tuin met merels in de heg, mussen die het heen en weer hebben, duiven die ook dit jaar weer een vreemde aanpak hebben, koolmeesjes en pimpelmeesjes die waarschijnlijk elders een broedplaats hebben gevonden, maar bovenal geniet ik van een nieuw paartje, de gekraagde roodstaart. Ze waren mij nog nooit opgevallen, maar toen zij serieus belangstelling toonden voor het in bezit nemen van een vogelbroedhuisje, ben ik er eens goed voor gaan zitten om ze te bestuderen.
Vooral het mannetje met het witte kopje is prachtig. Ze hebben wel een beetje merkwaardig gedrag. Ze trillen heel erg met het uiteinde van hun staart, ze maken vaak een sur place in de lucht. Soms gaan ze van daaruit het vogelhuisje binnen, maar het gebeurt ook heel vaak dat ze weer terugkeren naar de tak. Verder laten ze zich moeilijk fotograferen, zo gauw ze merken dat ik ook achter in de tuin ben, laten ze het afweten. Koolmezen zijn daarin wat makkelijker en vertrouwen ons op den duur meer dan deze vogeltjes.
Geloof me, ik heb heel vaak en heel lang in de tuin gezeten om te proberen een mooie foto te maken, maar het is me niet echt gelukt, daarom maar twee foto's van het internet geplukt. Ik heb de vogeltjes wel echt van heel dicht bij gezien, dan zaten ze op een stoel op het terras, maar dan had ik net het fototoestel weer niet paraat. Ik heb dus echt gezien, dat het mannetje vele malen mooier is dan het vrouwtje.
Ik verwacht dat de nieuwe vogeltjes deze week wel zullen gaan uitvliegen. Ik zal ze gaan missen, want het eerste wat ik 's morgens doe is een poosje voor het raam gaan staan om te zien of het ouderpaar nog aan het voederen is.
Of het nu komt doordat het zo lang geduurd heeft voor het buiten echt een beetje aangenaam werd, weet ik niet, maar ik merk dat er een lichte onderstroming gaat ontstaan die enige gereserveerdheid met zich meebrengt omdat ik mij bewust word van mijn eigen eindigheid. Hoe vaak zal ik het nog lente zien worden? Tien keer? Twaalf keer? Dat waren zaken waar ik mij tot voor kort niet zo mee bezig hield. Daarom hoop ik, dat de weersverbetering nu echt door gaat zetten, want als het mooi weer is, leef ik veel meer bij de dag en daar voel ik mij toch veel prettiger bij.
Mijn hond heet Hessel
zes reacties
Dat zijn heel mooie vogels. Die komen hier nooit in de tuin. Jammer. Maar kool- en pimpelmeesjes zijn er wel en die zijn ook mooi.
Oei, door jouw laatste toevoegingen begin ik nu ook aan mijn eigen eindigheid te denken. Hopelijk niet voor lang, want ik heb het toch niet in de hand.
Ik vond het een boeiend blogje. Het zorgt ervoor dat ik net weer even anders naar mijn eigen tuin ga kijken.
Wat leuk. Ik hoorde vanmiddag ook allerlei vreemde vogels, dan blijf ik er even voor staan met de Bird app, altijd leuk.
Tja hoeveel nog, daar moeten we zeker maar niet al teveel aan denken, al heb ik er soms ook een handje van hoor, maar gelukkig is de wind gaan liggen 
Alles inderdaad aan de late kant, het bleef gewoon te lang koud. Alleen de vogels trekken zich daar niet zoveel van aan en broeden er lustig op los. Altijd leuk als je dat een beetje kunt volgen in de tuin.
Wat leuk zo’n nieuwe vogel in de tuin.
Ik herken die gedachtes. Ik sta er niet zo bij stil. Het komt zoals het komt
Naast een verdwaald roodborstje zitten hier voornamelijk mezen te broeden, ik kan er ook uren naar kijken. Mijn katten ook, maar die kunnen er vanaf het terras niet bij… En die mezen weten dat.