MARCHANDEREN
Nee, het kan niet meer. Maar als ik nu niet te veel eisen stel, dan zou het toch nog wel een keer kunnen? Goed, niet naar Frankrijk dus, de caravan moet maar verkocht worden. Maar als we nu in Nederland blijven, dan moet het toch nog wel kunnen? En Nederland is toch ook fijn? Maar het rijden en installereren, het is toch wel een heel gedoe. Maar ik zou toch zelf kunnen rijden? Trouwens het rijden gaat toch nog wel goed? De grote luifel hoeft niet, we kunnen toch ook volstaan met de kleine?
Doodmoe word ik van die fase 'marchanderen' die in het rijtje van de rouw/verliesverwerking -ontkenning-boosheid- marchanderen-depressie-aanvaarding zit. Hele nachten heb ik niet geslapen en maar liggen malen. Pas in het laatst van de vakantie keerde de rust weer wat terug in mijn hoofd.
We zijn een dikke week met vakantie in Oudewater geweest. Ik wist van te voren dat het een wat andere vakantie zou worden dan we gewend waren, want van oude hond Hessel kunnen we niet meer zo veel vragen en jonge hond Pablo heeft ook zo zijn beperkingen nog. De fietskar moet hij nog leuk gaan vinden, in stadjes moet hij zich nog leren gedragen en zo zijn er nog wel andere obstakels te bedenken.
Maar de grootste beperking waar we mee geconfronteerd werden, is het feit dat het geheugen van P. te wensen overlaat. Thuis klaagde hij wel eens over zijn vergeetachtigheid, maar doordat daar veel meer gebouwd kan worden op de dagelijkse routine leek het eigenlijk van ondergeschikt belang. Vlak voordat we met vakantie gingen heeft P. een psychologisch onderzoek gehad en in de beknopte uitslag, definitieve uitslag met een gesprek volgt nog, kwam wel naar voren, dat er wel degelijk iets met het geheugen van P. aan de hand is.
En dat bleek ook wel bij het inpakken voor de vakantie, het ons installeren op de camping en het opzetten van de luifel. Eigenlijk had P. nog maar weinig herinneringen aan hoe we dat vorige keren hadden gedaan en nastuurlijk mislukt dan het één en ander.
Het was confronterend, voor ons beiden. En als ik de situatie in ogenschouw neem vraag ik mij af waar we eigenlijk mee bezig zijn en of dit in de toekomst nog wel haalbaar is. Daar ben ik 's nachts heel erg mee bezig geweest. In feite ben ik dus bezig gegaan met het afscheid nemen van de caravan en zoiets doet pijn.
Gelukkig hebben we in deze week ook goede momenten gehad. De Reeuwijkse plassen waren prachtig en we hebben daar heerlijk gewandeld en gebruik gemaakt van het hondenstrand. Pablo kan nu zwemmen als de beste.
De mooie stad Gouda hebben we bekeken en ook in Woerden hebben we leuk even rondgekeken. Het traditioneel geworden bezoek van E. en Tj. was weer heel gezellig, ondanks dat we niet samen konden fietsen; de heksenwaag en het terras in Oudewater bood genoeg vertier.
Kortom, ondanks al het gepieker zijn er genoeg mooie momenten om op terug te kunnen kijken. Omdat we nu overdag wat meer op de camping zijn, beleven we daar ook meer. Zo hoorden we op een late morgen veel gepiep in de sloot voor ons. Door maar eens op onderzoek uit te gaan wat er gaande was, ontdekten we de hele kleine kuikentjes van de meerkoet. Eerst 2, maar in de volgende uren zagen we er steeds eentje meer, tot we op een totaal van 6 kwamen. Zo schattig en wat waren pa en moe druk met voeren en beschermen van het nieuwe leven.
Hoe het nu verder gaat zal de toekomst uitwijzen. De vakantie in Frankrijk is wel op losse schroeven komen te staan, maar de caravan verkopen is nog even niet aan de orde. We nemen er de tijd voor, maar het besef is er wel dat we duidelijk in een andere fase van ons leven komen. Een fase waarin niet alles meer vanzelfsprekend is.
mijn hond heet Hessel
zes reacties
Ach lieve Hanscke wat een verdrietig bericht, zo een moeilijk e beslissing moeten nemen vanwege afnemende gezondheid, het is zo zwaar en confronterend. Ik wens jullie alle goeds toe, denk er alstublieft goed over na, kamperen in Nederland is ook erg mooi. Heel veel sterkte gewenst!
In het leven is nóóit iets vanzelfsprekend, ook alle mooie jaren waarin er zoveel kon waren niet vanzelfsprekend. Maar ik begrijp wel wat je bedoelt nu er ineens dingen gaan veranderen. Je zult andere wegen vinden om het samen toch leuk te hebben maar dat wordt inderdaad inleveren. Maar toch, van inleveren om het leven voor de partner die onvrijwillig in moet leveren heb ik nooit spijt gehad. Leven om een ander te kunnen láten leven is misschien niet altijd makkelijk maar wél de ultieme liefde waar je kracht uit kunt putten.
Iedereen weet het. Maar als het je zelf overkomt is het toch anders. Ik lees in de reacties heel ware dingen. Ik beaam ze. Maar tegelijkertijd denk ik: ik heb mooi praten. Zo makkelijk is het allemaal niet.
Dus ik volsta met ‘heel veel sterkte gewenst.’
En misschien kan er toch nog wel wat. De ontwikkelingen gaan vaak langzaam en dat opent (misschien kleine perspectieven).
En afscheid nemen doet uiteraard pijn omdat je nog niet kan toegeven aan het helemaal niet meer kunnen gaan. Inleveren op de kwaliteit van het leven zal voor P. ook wel heel moeilijk zijn. Mijn vader had daar ook heel veel moeite mee, door zijn invaliditeit was hij aangewezen op een auto en toen dat niet meer ging werd het een scootmobiel. Maar dat was het toch niet echt en mijn moeder kon niet rijden.