EERTIJDS 23
BESTEK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is het bestek waar ik vroeger als kind mee gegeten heb. Het was toen, bij ons althans, heel gewoon dat ieder lid van het gezin een eigen lepel en vork had. Ik weet niet meer op welke leeftijd dat was, maar na dit setje heb ik een andere "eigen" grote lepel en vork gekregen. We, mijn ouders, mijn broer en ik hadden dus allemaal een eigen lepel en vork.
Nee, geen eigen mes, want we aten niet met mes en vork. Toen ik een jaar of twaalf was heb ik dat mij alsnog aan moeten leren, omdat ik toen bij vriendinnetjes ging eten die niet tot de arbeidersklasse behoorden, want wij gewone mensen deden dat niet, nergens in de verdere familie, waar we toch regelmatig bleven eten.
Het was voor mij in het begin wel een ongemakkelijke situatie en het at dan ook helemaal niet lekker. Je vork in je rechterhand en dan het eten naar binnenschuiven voelde voor mij veel beter en ik heb mij menig maal afgevraagd of het met mes en vork eten ooit gewoon voor mij zou worden. Ja dus.
Ik heb mij altijd voorgenomen dat, als ik kinderen kreeg, hen al vroeg te leren met mes en vork te eten om hen die ongemakkelijke situatie te besparen. Bij één van de kindersetjes die mijn kinderen als geboortesetje kregen zat toen ook al een soort mesje, maar die hebben ze nooit gebruikt. Toen zij met het grote bestek gingen eten hebben zij wel van meet af aan met mes en vork gegeten.
Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding hebben gemaakt, bleek hij ook een setje eigen vork en lepel uit zijn kindertijd te bezitten. Natuurlijk heb ik die in de bestekla VAW (van alles wat) gedaan.
Het eigen bestek heb ik niet aan mijn kinderen meegegeven. Het is nooit aan de orde geweest en zij vonden het wel grappig om hun kind bij ons, opa en oma, met hun eigen bestek te laten eten. In de loop der jaren ben ik gek genoeg toch beide vorkjes kwijtgeraakt. Waarschijnlijk na gebruik bij de schaaltjes verschillende groentes bij het bbq'en toch bij het afval terecht gekomen. Vele handen maken licht werk, met als bijverschijnsel minder oplettend en precies.
Ik verwijt niemand iets, ik kan het ook zo maar zelf gedaan hebben, maar ze zijn weg. Net als het bestek van mijn vader, wat ik nog wel ergens moet hebben. Dat kom ik vast nog wel eens tegen en dan voeg ik het er bij of ik maak er een nieuw blogje van.
mijn hond heet Hessel
zes reacties
Zelf heb ik nooit een eigen setje gehad bij mijn weten, misschien is het ook verdronken met de ramp en van daarvoor weet ik niets meer. Mijn kinderen hadden wel hun eigen setje, ik heb er hier nog iets van tussen de taartvorkjes, lepeltjes zijn kwijt.
Ja heel herkenbaar, áls er al een bestekcassette geweest zou zijn was die in de oorlog toch geruild voor eten , net als complete serviezen . En zo hadden ook mijn vier broers en zussen én mijn ouders allemaal eigen bestek. Met vork en mes eten ging ik ook pas later doen, ondanks dat mijn vader dat maar moderne fratsen vond en zélf gewoon gewoon het eten bleef prakken en met een vork eten.
Wat leuk, die eigen bestekjes. Ik kan me niet herinneren dat wij dat ook hadden. Ik had wel een kinderlepel met het eetgedeelte haaks op de steel. Dan kon het kleine kind het eten wat makkelijker naar binnen werken. Die heb ik nog, gelukkig. Misschien moet ik daar een blogje van maken. 
Wij waren ook arbeidersklasse. Maar we hadden wel messen. Ik dacht alleen broodmessen. Hoe we precies aten is me nooit bijgebleven. Wel dat we aan tafel recht moesten zitten en het bestek op een bepaalde manier moesten vasthouden. Dat vonden we moeilijk. Moeder moest ons dan ook geregeld corrigeren (fluisterend: “Wim wat heb ik je nou gezegd?’).
Jammer als het dan niet meer compleet is. Ik heb geen idee waar alles gebleven is. Ik heb als enige in het gezin thuis altijd alles met mes en vork gegeten. Zelfs de boterhammen. Ik vond schijnbaar dat dat moest.