MOET KUNNEN
Onder de noemer "moet een keer kunnen" wordt er vaak iets gedaan wat net niet helemaal binnen de regels past. Dat overkwam mij de afgelopen week. Meestal ben ik wel iemand die netjes tussen de lijntjes kleurt, maar deze week heb ik mij laten verleiden over mijn grenzen heen te stappen.
Komend weekend organiseren we "Kleintje Dorpsfeest". De plaatselijke voetbalvereniging is gestopt met het organiseren van hun tweejaarlijkse feest en het bestuur van de Oranjevereniging waar ik ook deel van uitmaak, heeft in februari besloten dit gat op te vullen met Kleintje Dorpsfeest. Geen groots feest, alleen een band op de vrijdagavond en matinee op de zaterdagmiddag.
De organisatie hiervan was in no time rond; we zouden het klein houden, puur alleen voor eigen dorp en niet te veel reclame. Maar.... de jongens, zo noem ik de mannen maar, dik veertigers, begin vijftigers, vonden het toch wel wat magertjes. In stilte hebben ze een plan gemaakt om met een geluidswagen alsnog wat reclame te maken. Heel toevallig ging ik 's middags even op bezoek bij één van hen en toen zag ik waar ze mee bezig waren. Het zou die avond heel leuk worden, verzekerden ze mij.
En ja hoor vroeg in de avond kwam de auto met kar met veel kabaal aangereden. Er werd voor mijn huis gestopt en toen viel het geluid weg. Het geheel was op het korte stukje dat men bezig was oververhit geraakt en er moest een gieter water aan te pas komen om de aggegraat of weet ik wat het was, te koelen. Dat nam enige tijd in beslag en ondertussen werd er steeds meer druk op mij uitgeoefend om de man met de microfoon, onze penningmeester, te vergezellen en plaats te nemen op het bankje.
En opeens was ik mijn gêne kwijt. Ik ben overstag gegaan, heb mijn jasje met het logo opgehaald en de pet opgezet en ik ben ingestapt. Bestuurslid nummer drie was net als bestuurslid nummer één ook niet thuis, maar nummer vier wel en gelukkig ging zij, na enig aandringen ook mee. Zo zijn we met ons drieën in het wagentje, langs alle andere bestuursleden door het hele dorp en wijde omgeving gereden met de muziek op standje: LOEI HARD.
Niet iedereen vond het leuk, maar de meeste mensen wel. Eigenlijk vind ik zelf ook, dat het niet kan, met die loeiharde muziek door de doorgaans zo rustige dreven en weilanden waar de koeien zo lieflijk staan te grazen. Maar stiekumpjes heb ik er toch van genoten, van onze doldwaze rit. Moet een keer kunnen.
mijn hond heet Hessel
zeven reacties
Effe lekker stout zijn. Annie M.G. zou het hebben toegejuicht. Moest jij dan met die gieter aan de gang?
Leuk verhaal. En ook leuk dat je zo betrokken bent bij de evenementen in jullie dorp.
Beter achteraf excuses maken dan vooraf geen toestemming krijgen, zeg ik altijd maar. Moet kunnen, och, het is geweest. En dan op naar het feest.
Ach ja, een keer uit de comfortzone ( ook al zo’n mooi nieuw begrip) kan best verrassend zijn. En gewoon leuk dát er af en toe “onder elkaar” nog iets gebeurt.