EERTIJDS 26
THIJS EN THOR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit boek lig al wekenlang klaar om er een foto van te maken, maar het kwam er maar niet van. Nu na alle perikelen met onze jongens, Hond Hessel en Pathfinder Pablo, lijken we weer in een iets rustiger vaarwater gekomen te zijn.
Alvorens ik het blogje EERTIJDS begin te schrijven even een update. Hond Hessel krijgt dagelijks zijn tabletje Prednison en hij is helemaal opgeleefd. Wel broodmager, maar zo te zien heeft hij nog wel plezier in het leven, dus is er voor ons geen enkele reden om dat nu te beëindigen.
Dan nu het boek. Ik kwam het dit voorjaar tegen, toen de zolder opgeruimd moest worden, omdat daar nieuwe vloerbedekking gelegd moest worden. Het boek kent eigenlijk 2 levens. Het eerste leven stamt uit de tijd dat ik kind was. Ik heb het met Kerst 1961 van de zondagschool gekregen. (Saillant detail, mijn vader was zondagschoolmeester en was nauw betrokken bij het uitzoeken van de boeken en dit leek hem een mooi boek voor mij)
Eigenlijk was het voor mij al een ouderwets beeld, een hond voor de hondenkar van de melkboer, ik had dat als kind al nooit meer gezien, maar het paard voor de wagen van de schillenboer bestond nog wel, dus ik kon mij er wel iets bij voorstellen. En het eind was zo zielig. Thijs de knecht die de melk moest uitventen, werd oud en ziek en ging naar het oudemannenhuis. Thor moest zijn werk gaan doen voor een jongere knecht, die de hond mishandelde. Thor moest ook nog bij die knecht wonen....
Het meisje van de boer zag, dat de knecht Thor niet goed behandelde en vond het zo zielig. In het eind komt alles goed. Thor mag op de boerderij komen wonen en wordt vanaf dat moment weer goed verzorgd en de oude Thijs, weer een beetje opgekanpt, komt Thor nog een keer bezoeken. Als Thijs later op de dag weer vertrekt, begrijpt Thor het niet, begint weer te janken, maar wordt dan getroost door het meisje Geerte.
Waarom ik het boek altijd bewaard heb weet ik niet, maar ik heb het aan mijn kinderen voorgelezen. Bij zoonlief op school was de juf begonnen met het voorlezen van het boek: Kruistocht in Spijkerbroek, maar dat was een te ambitieus plan geweest, want ze kreeg het niet uit, daarom mochten de kinderen het boek om beurten mee naar huis nemen om het daar zelf uit te lezen. Zoonlief was reuze trots dat hij het goede getal had gezegd en daarom als eerste het boek mee mocht nemen. Alleen het lezen ging toen nog niet zo goed, dus ben ik het maar gaan voorlezen. Dochterlief en echtgenoot P. vonden het ook mooi en kwamen er steeds bij zitten. Toen heb ik het maar zo in gepast dat ik steeds na het eten 's avonds een stuk voorlas.
En ja, nadat het uit was, vielen we in een gat. Ik heb Thijs en Thor van de zolder gehaald en dat als 2e boek voorgelezen. Ik kreeg wel het verzoek het iets minder dramatisch voor te lezen, want het was zo al zielig genoeg.
Na dit boek hebben we het voorlezen na de avondmaaltijd nog wel een tijdje volgehouden. P. kwam opeens met het boek Momo en de Tijdspaarders op de proppen en na dat boek hebben we nog één of twee boeken op deze manier samen gelezen. Een ieder van ons draagt nog warme herinneringen hieraan met zich mee.
Het boek gaat weer naar de zolder, waarom weet ik niet, maar het is me te dierbaar om het weg te doen. Het moet samen met een aantal andere dingen gewoon blijven, want het hoort gewoon bij mijn leven.
mijn hond heet Hessel
zeven reacties
In die tijd kregen kinderen inderdaad altijd een boek van de zondagsschool in de kerst tijd. Uiteraard altijd een “stichtelijk“boek. Ik zou eens op zolder moeten zoeken , er zóu nog een boek kunnen liggen.
In dat opzicht ben ik iets minder sentimenteel, ik heb vanuit mijn jeugd helemaal niets meer. Van die opruimwoede ben ik later genezen, toen ben ik alles gaan bewaren, tot ergernis van mijn vrouw, die van alles weggooit.
Mensen hebben dieren altijd al misbruikt, gelukkig mogen honden niet meer voor een kar, daarvoor zijn ze totaal ongeschikt.
Van de Zondagschool kreeg ik het boek: “Het geheim van moeder Amboe.”
Op de voorkant een zwarte bosnegerin (dat mocht toen nog) die met een bot door haar neus in een zwarte ketel roert. Zo stichtelijk, dat ik het middendeel oversloeg en alleen het laatste hoofdstuk las. Het was een teleurstelling: ze ontdekte het geloof. Heb veel boeken uit mijn jeugd bewaard. Maar alleen de mooie, zoals Kruistocht In Spijkerbroek
Beterschap voor Hessel!
Gezellig zo’n voorleesmoment, ik moest wel even lachen om het dramatisch voorlezen. De hondenkar, die heb ik niet meegemaakt, maar wel het paard van de schillenboer, ik ging elke zaterdag met hem mee, ik ga daar binnenkort eens een stukje over schrijven. Je bracht me in gedachten terug naar wat ik was vergeten. Nu staat alles me weer voor de geest!
Je verhaal doet me denken aan de boeken die we altijd op Kerstavond kregen als onze klassen in de kerk moesten zingen. Aan het einde van de avond kregen we dan steevast een sinaasappel en boek. Meestal van een schrijver van christelijke signatuur zoals K. Norel, Anne de Vries etc. Boeken vol geloof en vaderlandsliefde. Nooit heb ik overwogen ze weg te doen. Maar bij het opruimen van de zolder kwam ik er gek genoeg maar één tegen. Vreemd.