EERTIJDS 27
DE NAAIMACHINE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is één van de onderwerpen die mij op het idee gebracht hebben om deze rubriek te beginnen, de naaimachine van mijn moeder. Dit erfstuk ligt mij na aan het hart en ik heb er hele dierbare herinneringen aan. Ik weet niet beter, dan dat deze naaimachine er altijd is geweest. Het was zo vanzelfsprekend waardoor ik niet meer kan reproduceren hoe en wanneer mijn moeder deze naaimachine gekregen heeft, al voor mijn geboorte? Misschien heb ik het ooit geweten, maar deze kennis is bij mij verloren gegaan. Waarschijnlijk overdekt door heel veel andere herinneringen.
Mijn moeder heeft heel veel genaaid. Eén van de vroegste herinneringen is, dat ze een jas voor mij gemaakt heeft uit een oude jas die ze gekregen had en waarvan de stof omgekeerd nog heel mooi was. Dit moest heel precies, want het moest een hele mooie jas worden en ik weet nog dat ze de hulp heeft ingeroepen van een kennis die coupeuse was. Ik vond de stof wat prikken aan mijn kin, maar dat werd opgelost met een das, of shawl, zoals het toen nog heette.
Zo rond mijn elfde mocht ik ook achter de naaimachine. Een vriendinnetje op school had zelf poppenkleertjes gemaakt en in navolging had ik handmatig van twee zakdoeken een soort rok voor een pop gemaakt. Dat vond mijn moeder zo vertederend, dat ik vanaf dat moment de naaimachine mocht gebruiken. Stukje voor beetje leerde ik de fijne kneepjes van het inspannen van de draad. Dit kwam nogal precies.
Vanaf dat moment maakten mijn moeder en ik samen kleding voor mij, ik mocht beginnen met de rechte naden te stikken. Op mijn 15e heb ik samen met vriendin Lia een blouse van madras ruiten en een lichte linnen rok voor mij gemaakt. De wens van mijn moeder om een elektrische machine te hebben met de mogelijkheid van een zigzag om de naden af te werken en om knoopsgaten te kunnen maken, werd steeds groter en toen mijn ouders het financieel wat beter kregen, is er ook één aangeschaft.
Ik was zo verslingerd aan het naaien, dat ik de handmachine meegenomen heb, toen ik op mijn 18e uit huis ging, de verpleging in als leerling psychiatrisch verpleegkundige. En toen ik een paar jaar later mijn eigen huishouding ben begonnen, heb ik alle lakentjes en sloopjes voor het kinderledikantje nog op deze machine genaaid, alle lakentjes voorzien van mooie randjes.
Mijn toenmalige echtgenoot vond dat het tijd werd voor een elektrische machine en toen ik een aantal maanden naast de zorg voor baby dochterlief ook voor een babybuurkindje zorgde, is dat geld wat ik daar mee verdiend had besteed aan de aanschaf van een elektrische Singer. Deze heb ik niet meer, want die heb ik ingeruild voor een nog wat geavanceerder exemplaar, ook een Singer.
Waar ik mij altijd over verbaasd heb, is de houten kap over die oude naaimachine. Volgens mij is dat een heel mooi stukje vakwerk. De bovenkant is prachtig rond. Hoe men dat vroeger ooit voor elkaar heeft gekregen is mij een raadsel.
Hoe dan ook, ik ben heel erg op deze oude naaimachine gesteld en ook al doe ik er niets mee, hij staat maar een beetje op zolder te staan, wegdoen komt niet in mijn hoofd op. Ook dit ding hoort bij mijn leven en gaat net zo lang met mij mee als dat ik hier ben. Ik hoef hem niet alle dagen te zien, maar ik word altijd weer blij als ik hem zie als ik even op de zolder moet zijn.
Mijn hond heet Hessel
zes reacties
Wij hebben ook zo’n naaimachine in ons bezit gehad. Een Victoria geloof ik. Waar die gebleven is mag Joost weten.
Mijn oma van moeders kant had zo’n naaimachine, ik kreeg op 12 jarige leeftijd een naaimachine van de oma van mijn vaders kant, ik mocht het zelf uitzoeken in de winkel. Je kon er zelfs borduursteken mee maken, met de sjabloontjes die er bij werden geleverd. Nooit heb ik er iets mee gedaan, nu vind ik het jammer maar toen speelde ik liever met de jongens uit de straat waarin wij woonden, in de bomen klimmen enz.
Mijn moeder had een Pfaff die moet ook nog ergens staan. Mijn eigen naaimachine is inmiddels ook bejaard en heeft wat mankementjes, maar een nieuwe komt er niet meer in hier.
Er staat er hier ook een op zolder, die heb ik zelf nooit gebruikt, m’n schoonmoeder wel. Je kunt hout als het vochtig is goed buigen en onder spanning op laten drogen kun je vormen aanpassen. Ik neem aan dat zo ook de kappen voor de machines gemaakt werden.