EERTIJDS28
SCHELLEKOORD
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Soms plan ik de onderwerpen voor de rubriek EERTIJDS al ver vooruit. Zo wist ik al heel lang dat ik in de herfst dit borduurwerk tevoorschijn zou halen omdat er zulke mooie paddenstoelen te zien zijn. Een beetje vreemd, paddenstoelen afgewisseld met vlinders en waarom ik destijds die keuze gemaakt heb weet ik niet meer.
Het was opeens mode, "schellekoorden" borduren en je zag het dan ook in menige huiskamer hangen, vaak met een mooi koperen beslag er aan. Het was lang niet overal gebruikelijk, dat je op de middelbare school nog handwerken kreeg, maar op de MULO in Eibergen was dat wel het geval. Ik vond het maar stom, maar ik had in de voorgaande jaren geleerd mij daar maar bij neer te leggen, het ging daar nu eenmaal anders dan dat ik gewend was, toen ik nog naar het lyceum in Apeldoorn ging. We waren rond mijn 14e jaar van Apeldoorn naar Rekken verhuisd en omdat ik was blijven zitten op de HBS vonden mijn ouders het beter, dat ik naar de MULO in Eibergen ging in plaats van naar de HBS in Enschede wat zo'n 30 km verderop lag en wat een ommelandse reis was om daar te komen.
Dus ik had geleerd mij aan te passen en het was al heel wat dat je in de derde klas zelf mocht bepalen wat je wilde maken en als het te duur was, werd je geacht zelf het materiaal aan te schaffen. Een paar meisjes met wie ik meestal optrok besloten dus een schellekoord te gaan borduren en daar sloot ik mij bij aan. Ik denk dat daar ook de keuze gemaakt is van paddenstoelen en vlinders omdat het zulke mooie kleurige plaatjes waren.
Ik mocht wel graag borduren dus voor mij was het zeker geen straf, alleen, ik wist niet echt wat er nu precies met een schellekoord bedoeld werd, dat heb ik pas veel later begrepen. Toen het borduurwerk af was, moest er nog een voering komen, dit heb ik er nog met de hand aangemaakt. Een echt koperen beslag was veel te duur, maar om het toch op te kunnen hangen waren die rotanhoudertjes met een kettinkje in de handel gekomen. Het heeft altijd op mijn meisjeskamer gehangen en op de één of andere manier is het altijd bewaard gebleven, samen met een paar van mijn kleuterschoolwerkjes, die ik ook nog heb.
Een poosje later heb ik nog een tweede schellekoord gemaakt. Dit keer had ik een pakket gekocht met beslag en al, want dit was het huwelijks cadeau voor mijn broer en schoonzus. Het was iets met verschillende hondenkoppen en het heeft een aantal jaren bij hen in huis gehangen. Al schrijvend aan dit blogje herinnerde ik mij dat er een foto is waarop ik te zien ben, bezig met het borduursel van de foto's.
Deze foto is waarschijnlijk op een zondagmiddag genomen; mijn aanstaand schoonzusje, mijn moeder en ik. Een leuke bijkomstigheid is dat de asbak uit EERTIJDS 12 te zien is, het kralensnoer wat ik even niet kon vinden, heb ik om èn het vaasje waar ik in de tulpentijd van 2017 al eens over geschreven heb en wat ooit nog wel eens een onderwerp in deze rubriek gaat worden.
mijn hond heet Hessel
vijf reacties
Vreselijk vond ik ze, ik heb me er dan ook nooit aan gewaagd wel aan andere borduurwerken. Leuke foto! Met bijbehorende kloostertafel, die hadden mijn ouders ook.
Dat dit soort koorden echt gebruikt worden hebben jij en ik niet meer meegemaakt.
In de betere kringen misschien nog in de jaren 50 maar alleen als je een groot huis had met personeel had heb je zo’n koord nodig. Leuk dat je hem bewaard hebt , er zijn er inderdaad nog heel veel in omloop maar slechts als decoratie in gebruik.
Ja, als wij iets niet wisten vroegen we altijd, net zo lang tot we het begrepen. Maar sommige woorden zijn ook onbegrijpelijk. Ik heb wel breien geleerd op school, en dat was het dan ook.
Heel leuk deze rubriek. Ik kan me niet herinneren dat ergens zo’n koord hing. Ik weet niet of er hier in het zuiden minder belangstelling was, of dat dat gewoon aan me voorbij is gegaan.