EERTIJDS 40
COLAVAASJE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Gestolen goed gedijt niet, maar dat geldt niet voor dit vaasje. Dat heb ik echt al meer dan vijftig jaar. Het komt uit de tijd van mijn wilde jaren in Amersfoort. Ik heb heel lang na moeten denken over hoe die bar, waar we vaak kwamen, ook al weer heette en opeens plopte de naam naar boven, Clemenshof met daarnaast de dancing PAX.
Ik heb heel wat uurtjes aan de bar in Clemenshof doorgebracht. Meestal bestelden we dan rum/cola. De rum zat dan al in het glas en de cola werd in een kannetje bijgeleverd. Er waren 2 soorten kannetjes, één met een oor en één zonder.
Opeens was het een feit, één van de meiden had zo'n kannetje meegenomen en ja, toen kon niemand meer achter blijven, iedereen wilde graag zo'n kannetje als trofee op haar kamer hebben. Na een aantal avonden werd het moeilijker om zo'n kannetje in je bezit te krijgen, want ik denk dat de barkeepers het in de gaten hebben gekregen. Ik was nog op tijd met mijn ontvreemdingsactie.
En waar ik ook naar toe verhuisde, het kannetje was mij dierbaar en moest altijd mee. Het staat symbool voor de (te) korte periode van mijn onbezorgde jong zijn. Nou ja, onbezorgd, dat nu ook weer niet helemaal. Ik moest leren op eigen benen te staan en dat viel niet altijd mee. Ik wilde er zo graag "bij" horen en ging daarom wel eens net iets te vaak mee naar het nachtleven. Maar dat gold voor meerderen van ons.
We waren op Zon en Schild, het psychiatrisch ziekenhuis, net gehuisvest in een nieuwe personeelsflat en daar golden geen regels meer voor laat binnenkomen. Je hoefde bij de portier alleen maar je naam te noteren en de tijd van binnenkomst. Als je dan eens een keer om drie of om vier uur 's nachts binnenkwam, was dat geen probleem, maar gebeurde dat meerdere malen per week, tja, dan liep je toch wel het risico dat je uitgenodigd werd voor een gesprek. Soms was het beter om het in het park maar licht te zien worden en dan rond kwart voor zeven de personeelsflat weer te betreden.
Ach, zo zijn er nog wel meerdere herinneringen. Mooie en minder mooie.
Het kannetje doet nu dienst als vaasje. En als in de tuin de narcissen bloeien haal ik het altijd weer voor de dag. Met een paar bloemetjes komt dan het voorjaar in huis. En omdat ik zo gehecht ben geraakt aan dat vaasje moet ik zeggen dat ik totaal geen spijt heb van dat diefstalletje, want dat was het uiteindelijk toch wel.
Een mooi verhaal. Maar ik kan me voorstellen dat zoiets je dierbaar is.