EERTIJDS 41
O HAPPY DAY
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Vanmorgen was ik al vroeg wakker en lag ik mij wat te wentelen in de fijne herinneringen die ik heb van de Hemelvaartsdagen van weleer. Heel vroeger gingen we de puzzelrit fietsen die in de Apeldoornse Courant stond. Broerlief vertelde deze week nog dat hij zich herinnerde dat hij met onze vader dan om zes uur 's morgens vertrok, dat was het echte dauwtrappen. 's Middags fietste mijn vader dan met mijn moeder en mij en soms nog met andere familie die aansloot de kortere puzzelrit.
In de Achterhoek, waar ik vanaf mijn 13e woonde, ging het weer heel anders, daar maakte het muziekkorps in aller vroegte, om 5 uur of zo, een rondje van een kilometer of 5 en dan liep ik met mijn vriendinnen ook mee en met ons vele anderen. Op de helft was er een koffiestop en daar was het altijd reuze gezellig.
Met onze kinderen gingen we vaak naar de bloemetjesmarkt in Leeuwarden, druk maar ook heel gezellig. Al mijmerend wist ik opeens waar mijn volgende EERTIJDS over zou moeten gaan. Over de LP Oh Happy Day van de Edwin Hawkins Singers. Ik was 18 jaar en het is de eerste LP die ik gekocht heb. Ik had al wel een paar singeltjes maar een LP vond ik toch wel heel erg duur. Ik was de enige die de nieuwe popmuziek mooi vond en de het commentaar op mijn gekochte singeltjes was niet mals. Dat was geen muziek, dat was herrie.
Met Oh happy day dacht ik mij geen buil te kunnen vallen, want dit was toch echt mooi, al was het geen Mahalia Jackson. Maar nee, pa en ma vonden het het toch niet mooi, totdat er een tante en oom uit Apeldoorn een paar dagen kwamen logeren. Zij vonden dat mijn ouders kinderachtig waren om mijn muziek steeds af te kraken. En met Oh Happy Day was al helemaal nix mis! Vanaf dat moment werd het meer gewoon gevonden, dat als ik thuis was, op zaterdagmiddag graag het radioprogramma over de wekelijkse top tien wilde horen.
Ik was er van overtuigd dat ik de LP zo kon vinden tussen alle andere LP"s die boven op zolder staan. Maar helaas. Op onverklaarbare wijze onvindbaar. Daarom heb ik de hoes van de 2e LP die ik gekocht heb maar genomen. De Moody Blues. Ook nog niet een geheel vrije keuze. Broerlief vond dat deze popmuziek wel echte muziek was en getuigde van een goede smaak, naast al die poprommel. De derde LP was the Sound of Silence van Simon en Garfunkel en daarna ben ik echt mijn eigen weg gegaan in het mooi vinden van muziek.
En zo is aan deze Hemelvaartsdag ook weer een einde gekomen en het was weer een aangename dag. We hebben de bloemetjesmarkt bezocht, met Pablo; voor hem een goede uitdaging om zich netjes en sociaal in een drukke omgeving te leren gedragen. Heerlijk op een terras uitgebreid van een lunch genoten en toen was er ook nog tijd om dit blog te schrijven. Ik ben tevreden. Het was een Happy Day.
Dat waren inderdaad andere tijden. Simon & Garfunkel heb ik ook nog gehad, Bridge over troubled water. Die hebben we weggedaan omdat die helemaal kapot gedraaid was. Hier was het gisteren ook heerlijk weer. 30,000 man in de straat (Braderie) en zelf niet de deur uit geweest aan de wegkant.