OUD 3
ZOMER EN ZOU
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Doordat ik in een nieuwe fase van mijn leven ben aangeland, beleef ik de zomer heel anders. Ik kan niet meer bezig zijn met het uitstippelen van nog een weekje weg met de caravan en waar zullen we dan heen...... Ik mis het wel, vooral het vooruit plannen; het uren op de kaart zitten turen, het dagdromen met het bijna visualiseren hoe het daar zal zijn, zonder dat ik er ooit geweest ben, het schwitchen van eindbestemming, toch maar liever naar het noorden, of naar het zuiden of..
Ik moet me dus herpakken en een nieuwe invulling geven aan het zomerse gebeuren. Zo af en toe een uitspatting met een dagje weg zoals naar Schiermonnikoog is leuk, maar is niet dagdroomvullend. Heel even vermaak ik mij met te onderzoeken of het ook mogelijk is om volgend jaar een huisje in Frankrijk te huren, maar dat is nog te ver weg, daar wil ik niet in blijven hangen.
Ik had mij voorgenomen om, nu we veel thuis zijn, mij te bekwamen in het zien van de kleine dingen rond om mij heen en mij daarin verwonderen zodat ik aan het eind van de zomer zou kunnen zeggen, ik heb toch veel gezien en beleefd. Ik zou hiervan foto's maken tijdens wandelingen en fietstochten. Ik wandel wel, maar niet zoals ik zou willen, ik fiets ook wel, maar ook niet zoals ik zou willen. Of het is te heet, of het is te koud, of ik verdoe mijn dag met dingen die eigenlijk geen naam mogen hebben, of ik vind dat ik nog te veel last heb van de pijn aan mijn schouder, het gevolg van een val van drie en een halve week geleden.
En toch voel ik, nu de zomer voortschrijdt en langzamerhand richting nazomer gaat, dat ik stukje bij beetje in mijn nieuwe levensfase ga passen en er een soort rust in mij begint te komen. Ik merk, dat ik de vele herinneringen van alle mooie vakanties die te pas en te onpas ineens opploppen, meer en meer kan toestaan om er even te mogen zijn, zonder dat ik er verdrietig van word. Nee, die herinneringen samen delen met P. gaat niet, omdat hij veel niet meer weet. Ik moet het alleen in mij om laten gaan.
En zo kom ik bij de foto's van dit blogje. Heel vaak loop ik hetzelfde rondje van 4 kilometer maar als het langere tijd droog is geweest kan ik met Pablo naar ons bos. Dolle pret, want daar kan ik diverse apporteerspelletjes met hem doen. Als we vanuit het bos naar huis terug lopen, komen we op een andere manier het dorp binnen en toen zag ik opeens die prachtige bermen. Ooit heb ik een blogje over de bermen geschreven toen we met vakantie in Paulhaguet waren. ik schreef toen dat ik al wandelend zo genoot van de kleurrijke bermen, omdat er in Frankrijk veel meer diversiteit aan bloemen te zien was. (type bij :geef zoekterm natuurlijk en je komt bij de bedoelde pagina)
En nu zag ik deze weelderigheid aan het begin van het dorp. Later, al fietsend in de omgeving zag ik dat dit op meerdere plekken in de gemeente te zien is. Is het geen heerlijkheid om te aanschouwen? Dit maakt mij gelukkig en het geeft mij kracht. Ik weet bijna zeker, dat als het van de winter weer grijs en grauw is, ik mij weer kan verheugen in de gedachte dat het niet zo zal blijven. Dat er ook weer een zomer zal komen waar in weer veel te zien zal zijn. Andere zomers dan voorheen, maar toch een tijd waar ik weer naar zal verlangen. Het lijkt erop dat er een nieuw evenwicht gaat ontstaan.
zes reacties
Ik ben het met Sjoerd eens. In de winter kan het ook mooi zijn. Altijd verlangen naar iets wat er op dat moment niet is, of denken aan ‘leukere’ dingen die ooit waren en nu niet, daar word je depressief van.
@Ria: Het leven is niet alleen maar het hier en nu, er is een verleden en als het goed is ook nog een beetje toekomst in het verschiet. Daar een evenwicht in proberen te brengen zie ik als een levenskunst
Roeien met de riemen die je hebt maar dat is niet voor iedereen even makkelijk omdat we allemaal verschillend zijn. Nieuw evenwicht vinden wanneer er dingen wegvallen is ook iets dat iedereen anders ervaart. Het zóu geleidelijk vanzelf moeten gaan doordat je het aan ziet komen, maar sommigen overvalt het toch dermate dat het moeilijk is. Het heeft mij erg geholpen om te proberen Henk’s leven nog zo leuk mogelijk te maken toen hij daar zelf niets meer in kon bijdragen, een erg mooie leven invulling. “leven om een ander te laten leven”. Ik zou het wéér doen.
Dat heb je mooi beschreven. Zo is het. Afscheid nemen van dingen. En weer gaan genieten van nieuwe dingen
Je moet het leven nemen zoals het is, niet zoals het was…
@Sjoerd: een wijze raadgeving, ik zit nog in het leerproces