EERTIJDS 46
POESIEALBUM
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Vanaf het moment dat ik de rubriek 'EERTIJDS' startte, wist ik dat ik ook een keer met dit Poesiealbum op de proppen zou komen, maar iedere keer koos ik toch weer voor een ander onderwerp. Ik heb er niet zo veel mee.
Ik heb het op mijn 7e verjaardag van vriendinnetje Magda gekregen. Ze woonde in dezelfde straat en op een keer, ik zat bij mijn moeder achter op de fiets, riep mijn moeder iets van: Magda kom je straks met Hanny spelen? Ik was toen nog net geen vier jaar maar ik kan het me nog wel herinneren.
Een half uurtje later kwamen Magda en haar moeder en van af die tijd waren wij vriendinnetjes. Die eerste keer hebben we buiten op een bankje een kleurtekening gemaakt. Het bankje was al oud en wat hobbelig en was ook nog wat nat, dus wilde het niet zo goed.
Magda's moeder werd tante Ans en haar vader ome Heim en mijn moeder tante Corrie en mijn vader ome Marinus. We hebben heel veel samen gespeeld tot we ongeveer 8 jaar waren. Bij Magda hadden we heel veel vrijheid, we mochten bij haar niet zo heel veel in huis spelen, maar er was een soort serre aan een schuur gebouwd en daar hebben we altijd met heel veel plezier gespeeld. Heel vaak speelden we schooltje en dan was ik de juf. Ook had ome Heim 2 schommels buiten gemaakt, zodat we samen konden schommelen. Bij mij thuis was maar één schommel. Maar bij mij thuis mochten we dan weer met het theeserviesje spelen en kregen we echte thee en suiker. Dat had ook wel weer wat. De ouders konden het onderling ook goed met elkaar vinden en we hebben op de zondagmiddag menig fietstochtje samen gemaakt.
Toen ik bijna 8 jaar was gingen wij verhuizen, Magda is nog jarenlang mijn zondagsvriendinnetje gebleven, de ene zondag kwam ze bij mij en de andere zondag ging ik naar haar toe. Rond de middelbareschooltijd is de vriendschap verwaterd. Het paste niet meer.
Nadat ik dit poesiealbum gekregen had, moest ik dus vragen of iemand een versje in mijn album wilde schrijven, dat vond ik heel moeilijk. Ik werd ook wel een beetje door mijn moeder aangespoord om het te doen, maar het ging eigenlijk voorbij aan mijn durf en mijn lef. Het album is dan ook nooit vol gekomen. Het irriteerde mij ook mateloos dat mijn naam iedere keer verkeerd geschreven werd. Hannie met ie en dat was ik niet, ik ben Hanny 
met y. Die rare tik heb ik altijd gehouden, want ik krijg nog altijd de kriebels als ik mijn naam verkeerd geschreven zie.
Zo is het al met al ook nog een aardig blogje geworden. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Het Poesiealbum is iets van: tja, wat moet ik er mee. Toch nog maar even bewaren.
vijf reacties
Mij zegt zoiets niet zoveel. Ik woonde in een buurt waar heel veel kinderen samen speelden. Met niemand daarvan heb ik nog contact. Wel met jongens die toen al wat groter waren. Maar ik kan me voorstellen dat zo’n album ook nu nog herinneringen oproept.
Het was gewoon niet je ding, en dat zal het dus ook nooit worden. Ik had altijd meer met schetsboeken om fijn in te tekenen.
Zelf kreeg ik nooit “poeziealbum” en het hangt er vanaf wát er in zo’n album geschreven werd of dat jammer is of niet. De gewone standaardversjes die er toen waren zijn niet zo’n gemis maar ik weet dat in de albums van dochter en oudste kleindochter toch veel zelf bedachte gedichtjes stonden en die zijn direct een stuk waardevoller.