TROUWJURKEN
Waarom ik zo graag naar de expositie van trouwjurken in het Fries Museum wilde, weet ik eigenlijk niet, maar iets trok mij er in aan. Misschien wel om met een stukje verleden af te willen rekenen. Vriendin D. wilde mij echt een plezier doen om dit samen te gaan bekijken. Ik had haar al eens over mijn frustratie van mijn trouwjurk verteld.
Mijn moeder had altijd beloofd, dat als ik ging trouwen, ik van haar een trouwjurk zou krijgen. Maar wat bij jonge dames natuurlijk veel vaker gebeurde, ik raakte zwanger voordat ik getrouwd was. Oeps, daar was mama niet zo blij mee. 
Een nieuwe trouwjurk was geen optie meer, ze bewerkstelligde dat ik een jurk in bruikleen kon krijgen van een nicht van mijn aanstaande schoonzus. Het geld wat uitgespaard bleef door het niet uit te geven aan een trouwjurk kon beter besteed worden aan het kopen van een wasmachine en een koelkast. Aldus geschiedde. Ik voelde me heel ongemakkelijk in die trouwjurk, maar ik liet het toen gewoon gebeuren. Wat wil je als je net twintig bent.
Het huwelijk strandde en daarmee parkeerde ik ook de minder leuke gevoelens over die trouwjurk. Ooit als mijn dochter zou gaan trouwen zou ik het anders doen, maar dochterlief is nooit getrouwd.
Wat wel een feestje was, dat ik, toen de zus van P. ging trouwen, met haar en skoanmem mee mocht om samen een trouwjurk voor haar uit te gaan zoeken. Ik heb er van genoten.
Met al deze bagage in mijn hoofd wilde ik dus per se naar de expositie 'Ja Ik Wil'. En achteraf moet ik zeggen, dat het geheel mij wat tegenviel. Ik had er meer van verwacht. De uitleg over het ontstaan van het gebruik van de witte trouwjurken was mij wel bekend en veel nieuws over andere historische feiten heb ik eigenlijk niet opgedaan, het meeste was mij wel bekend.
En verder deed het mij eigenlijk niet zo veel meer. Er was eigenlijk niet één jurk waarvan ik dacht, dat is 'm, die had ik graag aan willen hebben.
Dw. en ik hebben een fijne middag samen gehad en wat is het fijn om in een vriendschap te mogen ervaren dat ook herinneringen met een rafelrandje met elkaar gedeeld kunnen worden.
de trouwjurk van Maxima
vijf reacties
Mijn moeder naaide de mijne zelf, hij was mooi, goed gelukt, toch voelde ik mij er niet happy in. Ik was en ben nog steeds niet zo van de jurken. Gelukkig had ze er ook eentje genaaid waarin ik wel lekker kon dansen en me prettiger voelde.
Zo zie je maar dat achter een glimlach ook een traan kan zitten. Ik vind foto wel erg mooi. Ik had een trouwjurk van India-katoen, zoals ze dat destijds noemden. Hippietijd 
Ik heb niet zoveel met kleding, maar ook wij werden aangekleed bij ons trouwen. Ach je liet alles maar over je heen gaan.