EERTIJDS 50
OORBELLEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Hoe wanneer en waarom ik op het idee ben gekomen weet ik niet meer, maar ik wilde dolgraag gaatjes in mijn oren om oorbellen te kunnen dragen. Het moet voor mijn zevende jaar zijn geweest, want toen ik 8 jaar was zijn we vlak na mijn verjaardag verhuisd. Het is namelijk een klein drama geworden en ik zie het nog zo voor me en dat was in het eerste huis.
Apeldoorn kende een aantal juwelierswinkels, maar wij gingen "altijd" naar Dekker, niet dat we er zo vaak kwamen, maar toch. Het gaatje prikken werd met een warme naald en een kurk er achter gedaan, kan ik mij nog wel herinneren. Het was heel even een felle pijn, maar dat was het dan ook. Het venijn kwam veel later. Bij de gaatjes ging het ondanks de voorzorgsmaatregelen van ontsmetten toch wat zweren, dus moesten de oorbelletjes eruit. Mijn vader moest die klus klaren, misschien was het ook wel zijn idee, dat zijn kleine meid oorbelletjes kreeg, en ik schreeuwde als een mager varken. Ik weet nog hoe ik op een stoel onder de lamp zat, vastgehouden door mijn moeder.
Na een paar weken leken de oorlelletjes weer rustig en mochten de oorbellen er weer in. Waarschijnlijk omdat ik er een beetje een trauma van overgehouden had, was dit iedere keer weer een hele operatie. Volgens mij deed het altijd heeeeel veel pijn. Als ze er eenmaal in zaten was het goed en was ik ook wel trots op mijn eikeltjes.
Ik was ook reuze trots op mijn ringetje; een Zeeuws knopje. Maar omdat de meeste vriendinnetjes op school een ringetje met een steentje hadden, wilde ik dat toch ook wel heel erg graag hebben. Ik kreeg hem van broer Jan op mijn 8e verjaardag, het was niet bij de juwelier gekocht, maar bij de V&D. Het zilver zou van iets mindere kwaliteit zijn....
Waarom de ringetjes zo verbogen zijn weet ik niet echt, waarschijnlijk omdat ik ze veel te lang gedragen heb, waardoor ik ze bijna niet meer af kon krijgen.
Hiermee is mijn rubriek EERTIJDS tot een einde gekomen. Het had een wekelijkse rubriek moeten zijn, dat heb ik niet waar kunnen maken, maar ik ben wel tot 50 voorwerpen gekomen. Ik zal zo af en toe vast nog wel eens een voorwerp van 50 jaar of ouder in mijn huis tegenkomen en mocht dat het geval zijn en ik vind het ook de moeite waard om er een blogje van te maken dan wordt dat geplaatst met de vermelding "EXTRA" erbij.
Ik heb zelf heel veel plezier beleefd aan het schrijven van de blogs voor deze rubriek en reacties waren vaak ook heel leuk. Dank daarvoor.
vijf reacties
O ja, gaatjes prikken, heb gebeurde bij mij ook ongeveer op die leeftijd, Ze hebben niet de kans gekregen om te zweren want drie dagen later kreeg ik een pan heet water over me heen en werden de oorbelletje meegetrokken toen m’n kleding heel snel uitgetrokken werd. De gaatje groeide weer snel dicht en zijn nooit eer gebruikt.
Ik ben altijd nog gaatjeloos en dan blijft zo. Ik heb oorbellen nooit begrepen. En kettingen en ringen ook niet. Het is een mooie rubriek.
Zeeuws knopje, ik had een ketting met een Zeeuws knopje eraan, elke kleindochter van mijn opoe kreeg een sieraad met zo’n knopje. Ik ben het kwijt geraakt, jammer. Gaatjes in mijn oorlelletjes had ik pas op mijn veertiende, ik had het stiekem laten doen van mijn opgespaarde zakgeld. ik koos voor de grote Zigeunerringen , mijn moeder was erg boos toen ik thuis kwam. Maar ze bleven er in!
Ik vind het heel knap, wij bewaren bijna niets. Hebben denk ik ook niets dat ouder is dan 50 jaar in huis.