GELEZEN
Soms heb ik een haat-liefde verhouding met een boek. Aan de ene kant vind ik het boek dan niet echt heel mooi en aan de andere kant wil of kan ik het boek dan ook niet aan de kant leggen. Dat was ook een beetje het geval met dit boek: De Verdronkene van Margriet de Moor. Het is natuurlijk ook niet een prettig onderwerp om te lezen hoe een jonge vrouw, die toevallig ten tijde van de overstromingsramp van 1953 in Zeeland is en daar haar laatste dagen beleeft. De schrijfster is naar mijn oordeel er heel knap in geslaagd om het onverwachte, het onwaarschijnlijke van de aanblik van het water rondom en de verwoestende werking daarvan, maar ook de wil om toch te overleven, te beschrijven. Deze verhaallijn sprak mij meer aan dan de verhaallijn van de zus die eigenlijk in Zeeland had moeten zijn, maar doordat zij de honneurs door haar zus had laten waarnemen, bleef zij thuis en daarom in leven. Uit schulgevoel leefde ze haar verdere leven als ware het het leven van haar zus. Op de één of andere manier heeft het boek /www.boekentaal.info/id235.htm toch diepe indruk op mij gemaakt en als het heel hard stormt zal ik altijd weer dat boek en die Zeelandramp met elkaar in verband brengen. Vreemd genoeg is dit boek vorig jaar aan mijn aandacht ontsnapt.
Bij mij is het meestal zo dat wanneer een boek mij aanspreekt, ik het ook in 1 keer uit lees…dat gebeurde me op een zonnige zomerse zondag (afgelopen zomer) zelfs met 2 boeken van Kluun! Beide achter elkaar uitgelezen!