DIE ENE BESLISSING
Maandag was het zover, de behanger zou komen om onze kamer van een nieuw papiertje te voorzien. Zondagavond waren we druk in de weer om de kamer zo leeg mogelijk te maken. Acht meter boeken in stapels naar de hal brengen, ze op een dusdanige manier neerzetten, zodat ze weer in dezelfde rangschikking teruggeplaatst kunnen worden kost enig organisatievermogen, maar door een paar verhuizingen hebben we enige ervaring, dus dat lukt wel. Daar zit de moeilijkheid niet echt. Nee, de kleine frutseltjes en allerlei andere kleine rommeltjes van nul en generlei waarde maken het mij moeilijk. Al weken had ik mij voorgenomen om nu toch eens goed aan het schiften te gaan en onbenulligheden weg te gooien. Het kwam er niet van. Waarschijnlijk zag ik er tegenop om knopen te moeten doorhakken van wel of niet weggooien. Nadat de boeken versleept waren heb ik allerlei losse prullaria in een doos verameld en eigenlijk wist ik het toen al wel, van uitzoeken zou niets terecht komen. Nu de kamer voor driekwart klaar is en ik weer aan het inrichten ben, merk ik dat ik alle snuisterijen weer feilloos op zelfde plek neer zet. Schiften, opruimen en weggooien, waarom zou ik? Kennelijk heb ik alles toch aardig goed onder controle, want alles vindt gewoon weer zijn oude vertrouwde plekje en ik heb al lang besloten alles te houden tot eventueel een volgende behangbeurt. Dit ene besluit nemen valt mij veel makkelijker dan bij het schiften iedere keer een beslissing te moeten nemen over iets wel of niet houden.
Wie iets bewaard die heeft wat. :)