JUISTE BESLISSING VERKEERD GENOMEN
Na meer dan een week begin ik mij eindelijk weer een heel klein beetje te voelen zoals ik mijzelf ken. Ruim een week geleden, tweede paasdag, is het begonnen. Keelpijn, hoofdpijn, een steen in mijn maag, zware armen en benen, zo af en toe, vooral 's nachts transpireren, een vreemde spijsvertering, en moe, onvoorstelbaar moe. Vooral de laatste twee klachten plaagden mij al langere tijd. Ik besloot mij vorige week dinsdag ziek te melden. Als het een griepje zou zijn, zou ik dat met een dagje flink slapen wel te lijf kunnen gaan dacht ik.
In de loop van de dinsdag knapte ik dusdanig op dat ik besloot om 's woensdags gewoon weer aan het werk te gaan. Ik hoor het mijn vader nog zeggen toen ik klein was: "een mens kan veel meer dan hij denkt dat hij kan". In mijn vroege jeugd, toen hij nog ongeschoold arbeider was, kon hij zich immers niet ziek melden. In die tijd bestond de zogenaamde wachtgeldregeling nog, dat wil zeggen dat de eerste drie verzuimdagen wegens ziekte niet uitbetaald werden en dat wilde mijn vader zijn jonge gezinnetje met twee kleine kinderen niet aandoen. Die opstelling heeft altijd heel veel invloed op mij gehad, want voor ik mij ziek meld heb ik al een hele innerlijke strijd gevoerd.
Op woensdagmorgen voelde ik mij niet al te best, maar wie a zegt moet ook b zeggen, dus ik toog aan het werk. Op de donderdagmorgen kwam ik opnieuw als een geradbraakt mens uit bed, alleen, ik had geen koorts. Ik besloot op grond van de twee klachten die ik al langere tijd had, maar waar ik tot dan toe nog wel mee had kunnen leven, dat het toch raadzaam werd om de dokter maar eens te consulteren. In de week die zou komen, zou ik als begeleider mee met een klas op een driedaags kamp naar Schiermonnikoog en dat zag ik mij in deze conditie niet echt succesvol doen.
De dokter kon weinig anders uitrichten dan een verwijsbriefje schrijven voor een bloedonderzoek. Ondertussen had ik maar steeds het gevoel dat ik maar voor de helft kon functioneren afgezet tegen hoe ik normaal funtioneer. En ik bleef maar dubben hoe het nu moest met kamp. Misschien, als ik mij in het weekend heel rustig zou houden zou het wel gaan. Maar ook toen voelde het 's morgens alsof ik de avond daarvoor twee of meer pakjes sigaretten had opgestookt en minstens een fles whiskey tot mij had genomen en geloof me, de tijd dat ik dat wel eens gedaan heb, ligt al heel ver achter mij. Aan het eind van de zondagmiddag heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en heb ik mijn collega's medegedeeld dat ik er van af zag om mee te gaan. Ik heb daar een hele innerlijke strijd voor moeten voeren. Na heel lang wikken en wegen heb ik enigszins op rekenkundige basis de beslissing genomen. Om een kamp met dertig leerlingen goed te kunnen begeleiden moet je meer dan honderd procent kunnen geven. Dat zat er bij mij beslist niet in. Met een kunnen van vijftig procent was het bij mij wel bekeken, en met heel veel inzet zou ik op momenten tot een tachtig kunnen komen. Veel te weinig dus om optimaal te kunnen presteren.
Maandag heb ik mijn taken zo goed als ik kon overgedragen en ik heb mij vanaf dat moment opnieuw ziek gemeld. En nu, nu ik al een aantal dagen het heel rustig aan doe, merk ik dat ik wat opknap. Uit het bloedonderzoek is gebleken dat er geen Feiffer of geen leverstoornissen zijn. Ik blijf er heel stellig bij dat het geen Burn Out is, zoals verschillende mensen als mogelijk idee wilden aandragen, nee achteraf zal het wel gewoon de griep geweest zijn, die ik op de één of andere manier niet goed geinterpreteerd heb. Ziek voelen en ziek zijn is voor mij altijd weer een moeilijk gegeven voor het nemen van de juiste beslissingen.
zeven reacties
Ik herken je verhaal. Ik kom moeilijk van een virus af als ik het heb…Goed dat je de knoop doorgehakt hebt.
Burnout is gelijk zo’n groot woord. Soms geeft je lichaam aan dat het even wat rustiger moet. En heel goed dat je nu geluisterd hebt.
Ik ken het gevoel… Je wil gewoon niet ziek zijn. En dat kun je wel een tijdje uithouden. Toch moet iedereen er af en toe eens aan geloven.
Ik herken dat bij mijn zoon (zelf ben ik mijn eigen baas, dus dan speelt het minder); hij zal en wil niet ziek zijn. Hij heeft zich ook al 3 jaar of meer geen dag ziek gemeld. Maar ja, laatst moest hij er ook aan geloven.
Doe rustig aan en het beste gewenst.
Hoe herkenbaar, denken dat je na korte tijd alles weer aankunt… en daarna blijkt dat je gewoonweg niet goed hebt uitgeziekt en meer tijd nodig hebt. Er zijn veel mensen geveld (al dan niet door de griep) op het moment. Neem je rust en knap weer lekker op! Ondertussen zal ik proberen zo af en toe wat leesvoer voor je “neer te pennen” 
ziekte komt altijd ongelegen, en je lichaam is uiteindelijk de baas, daar MOET je gewoon altijd naar luisteren.
Hoe spijtig ook.