CRIE DE COEUR
Soms is tijd de meest genezende factor. Ik heb de tijd genomen om te herstellen en ik ben zeker niet produktief verantwoord bezig geweest en zo heb ik ook wat zitten zappen. Daarbij stuitte ik op een aflevering van De Gouden Kooi. Met stijgende verbazing heb ik aan mijn toestel gekluisterd gezeten, mij afvragend hoe het in wiens naam dan ook mogelijk is om een dergelijke niet-programma uit te zenden. Acht mensen die denken, door zich met met elkaar gedurende een hele lange tijd van de buitenwereld af te laten sluiten, een spel te spelen, met als inzet, dat één van hen ooit als winnaar cq tot miljonair uitgeroepen zal worden. Acht mensen die zomaar een deel van hun leven min of meer weggooien, vrijwillig, die heel veel tijd verdoen met elkaar vliegen af te vangen en andere oneervolle prietpraat tegen elkaar en over elkaar.
Mijn gedachten dwalen af naar Het Achterhuis. Daar hebben zeven mensen, uit nood, gedwongen door de situatie en zonder luxe, bijna twee jaar met elkaar moeten doorbrengen met als inzet en enig ideaal om ooit weer in vrijheid te kunnen en mogen leven. Voor hen was het geen tijd verdoen. Voor hen was het helemaal geen spel maar bittere ernst. Ook toen zal er bij de bewoners sprake geweest zijn van mooie en minder mooie menselijke trekken, maar daar kan ik alle begrip voor opbrengen. Samenwonen is soms schipperen, zeker als het een gedwongen samenwonen betreft.
Voor dit spektakel heb ik echter geen enkele waardering. Dit gedwongen samenwonen leidt nergens toe, voor niemand, ook niet voor een eventuele winnaar. Dit hele gedoe is een smakeloos gebeuren en doet zeker geen recht aan het feit dat wij hier in vrijheid kunnen en mogen leven. Het is een tarten van de vrijheid waarvan wij gelukkig dagelijks mogen genieten. Dit geheel is geworden tot een respectloos gebeuren voor zowel de deelnemers als voor ons als kijkers. Ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar één iemand van de programmamakers zou zijn die hier met enig genoegen zijn brood mee verdient, laat staan dat er van enige arbeidsvreugde sprake zou zijn. Voor mij is het een crie de coeur: stoppen hiermee en wel onmiddellijk!
acht reacties
Het achterhuis was toch iets anders, maar ik vind zoiets als gouden kooi en zo dikke nonsens.
Het lijdt nergens toe.
Ik kijk nooit naar dergelijke programma’s, ben het met je eens. Wat het Achterhuis betreft: Als het om mijn leven ging zou ik dat wél doen in een oorlogssituatie…
Nee, ik kijk sinds één aflevering van Big Brother gezien te hebben nooit meer naar dat soort programma’s. Totaal geen behoefte aan.
Ik snap het nut ook niet van dat soort programma’s. Maar kennelijk trekt het genoeg kijkers, anders was het allang gestopt.
Wat heb je dat vreselijk goed neergezet!
Het is een prgramma, waar ik eerlijk gezegd zelfs uit evrveling niet naar zal kijken, na een keer naar Big Brother te hebben gekeken.
Ik vind het inderdaad onvoorstelbaar dat mensen hieraan meedoen, maar ook dat er mensen zijn die er keer na keer naar kunnen kijken!
Ik heb het nooit gezien, en dat blijft zo.
Is dit wel gedwongen samenleven, ze doen het toch zelf?
Nou ja,ongedwongen is het ook niet, begrijp ik. Wat is het eigenlijk?