LE PREMIER TOUR
Ik blijf nog even op de Franse toer. Vandaag is er in Frankrijk een eerste stemronde om voor de komende vijf jaar een nieuwe president te kiezen. Een paar weken geleden las ik al een artikel over Ségolene Royal. Zij is DE kandidaat voor de Socialistische Partij, te vergelijken met de Partij van de Arbeid in ons land. In dat artikel werd de retorische vraag gesteld of Frankrijk al rijp zou zijn voor een vrouwelijke president. Ik ben er eens over gaan nadenken en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik hoop op winst voor deze Ségolene. Van mij mag ze. De partij staat me redelijk aan, haar staat van dienst, minister van onderwijs en familiezaken, staat me wel aan en met haar leeftijd, drieënvijftig, is ook niets mis. De tijd lijkt langzamerhand rijp te worden dat vrouwen ook de meest belangrijke leidersposities kunnen gaan bekleden. We hebben natuurlijk al wel eens vrouwen op hele belangrijke politieke posten gehad, ik denk aan een Margaret Thatcher, nu een Angela Merkel in Duitsland; Finland heeft met Tanja Kaarina Halonen al een vrouwelijke president, maar een Franse vrouwelijke president zal toch weer spraakmakend nieuws zijn waarbij de kandidaatsstelling van Hillary Clinton misschien wat zal verbleken. Of de feminisering van de wereldleiders er toe zal leiden dat de wereld verbetert is nog maar de vraag. Politiek bedrijven is en blijft een aangelegenheid die zich bezighoudt met macht en machtsverhoudingen, hoe je het ook wendt of keert.
Het gaat mij altijd om de politieke kleur, en niet de mens er achter, die voert toch alleen beleid uit.