ONTWAKEN
Ik zie het licht heel voorzichtig langs de kieren van de gordijnen en door de ruimtes in de sponningen van de deurkozijnen binnenkomen. De vogels zijn al bezig om de openingstune van de nieuw aangebroken dag ten gehore te brengen. Ik draai mij nog eens om en ik doe mijn best om weer in slaap te vallen. Het is nog veel te vroeg om wakker te worden. Na wat heen en weer gedraaid te hebben weet ik dat het deze morgen niet meer zal lukken. Ik neem mij voor mij dit keer niet te ergeren aan de wat luiddruchtige ademhaling van mijn bedgenoot.
Mijn radertjes beginnen op gang te komen en ik word mij bewust van de vele gedachten die mijn hoofd in bezit nemen. Ik wil niet piekeren, maar ik ga toch bezig met de contacten die niet geheel naar wens verlopen. Ik bedenk constructies wat ik zou kunnen doen om de ander duidelijk te maken dat ik erg graag zou willen dat er wederzijds begrip voor elkaar zou komen. In gedachten voer ik een telefoongesprek, even later sta ik in mijn gedachten op de stoep, bel ik aan en heb ik de prachtigste volzinnen in mijn hoofd paraat die als start zouden kunnen dienen, maar precies een seconde later trek ik de conclusie dat ik moet leren om mijn leven verder te leven zonder dat zo gewenste contact.
Beelden trekken voorbij. Ik zie mij zelf zitten in een groepje oude bejaarde vrouwen. Verstild door de tijd die ik voorbij heb laten gaan. Ik zie mijzelf als een oude vrouw die door de jaren heen de gedachte is kwijt geraakt dat oud worden als een geschenk gezien kan worden. Ooit was dit een titel van een boek dat ik erg graag had willen hebben omdat het mij aansprak. Berusting heeft de plaats ingenomen van de hunkering.
Ik schrik. Is dat het enige wat ik in de toekomst zal leren? Ik voel verzet. Dat is niet wat ik wil. Ik besef dat ik toch iets aan de situatie zal moeten gaan doen als ik hier iets aan wil veranderen. Met alleen maar piekeren kom ik niet verder. Ik zet mijn dwarrelende gedachten om in een conreet denken en ik maak een plan. Het is ondertussen zeven uur geworden en het is tijd om op te staan. Enigszins gesterkt door de gedachte nu een concreet plan te hebben begin ik aan de dag.
zeven reacties
Ik ben erg benieuwd naar je plannen, het is nog lang geen tijd voor berusting toch?.
Vorige week keek ik naar Yvo Niehe en die had een stuk of 5 100 jarige vrouwen op bezoek. Tot nu toe had ik altijd het idee: ik hoef geen 100 te worden, maar toen ik deze vrouwen zag en hoorde praten veranderde dat toch wel weer.
Gedachten kan je niet echt sturen, dat maalt meestal maar voort, en dan komen er inzichten, als het goed is.
Het is bijna beangstigend herkenbaar. Het grootste deel van je log zou ik zo kunnen kopiëren en bij mij neerzetten.
Ook ik heb gepiekerd. Niet een nacht, nee werkelijk weken. En vandaag het besluit genomen om door te gaan met loggen.
Wat kan een mens het zichzelf toch moeilijk maken…
En? Worden wij op de hoogte gehouden van de voortgang van dit plan ?