RUBRIEK VERDRIET
Het leven neemt na een paar dagen weer zijn gewone loop en opeens herinner ik mij mijn voornemen weer. Wanneer ik terug zou zijn, zou ik een nieuwe rubriek aan gaan maken en daarin alle berichten plaatsen die te maken hebben met mijn verdriet. Ik moet onder ogen zien dat het wegstoppen van verdriet niet erg heilzaam is. Ik heb het advies aangereikt gekregen om gewoon open over dit verdriet te zijn. In het afgelopen jaar heb ik op deze site op een verpakte manier wel eens iets van mijn verdriet laten blijken maar nooit openlijk.
Vaagheden kunnen dan wel eens uitmonden in mystieke artikelen en weliswaar mooie gedichten, maar het doet mij geen goed. Het verdriet blijft van binnen zitten, zoekt een uitweg en komt soms op een wel heel vreemde manier naar buiten. Vaak in een vorm van vermoeidheid of stress. Wel nu, het is tijd geworden dat ik heel in het kort kort uitleg geef over het verdriet wat ik in mij mee draag, waaraan ik lijd, maar waar ik voor waak dat het niet mijn hele leven gaat beheersen. Dat laatste wil ik zeker niet, want naast dit verdriet heeft het leven ook nog heel veel moois waarvan ik intens kan genieten.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik van mijn zoon te horen kreeg dat ik niet meer welkom ben. Vorig jaar, op eerste pinksterdag heb ik mijn zoon, zijn vrouw en hun kind voor het laatst gezien. Daarna is mij stapje voor stapje duidelijk geworden dat ik, voor mij om onbegrijpelijke redenen, niet langer welkom ben bij hen. Onderstaand gedicht heb ik vorig jaar juni geschreven toen ik voor het eerst merkte dat het moeilijk was om tot een afspraak te komen om bij hen op bezoek te gaan. Ik wist toen nog niet dat ik na vele pogingen in september echt te horen zou krijgen dat ik uiteindelijk niet welkom was.
soms zou je willen huilen
urenlang
en wensen
dat daarmee
alle pijn en verdriet
zou verdwijnen
voorgoed
helaas
tranen drogen op
verdriet en pijn
lijken te vervagen
het is slechts schijn
zo blijkt telkens weer
het nestelt zich
in diepere lagen
Zondag is het moederdag en ik kijk voor het eerst in mijn leven met zeer gemengde gevoelens naar die dag, maar ook die dag zal uiteindelijk gewoon voorbij gaan. Na weer eens volop uiting gegeven te hebben van het kunnen genieten van vorige week, tracht ik met deze rubriek ook een klein plaatsje in te ruimen voor het verdriet wat in mij is. Dit voor mijn eigen evenwicht.
zestien reacties
Voor mij is het onbegrijpelijk dat mensen zo rigoureus banden kunnen verbreken, zoveel verdriet en waarom? Zet dan het contact even op een lager pitje tot je er weer mee om kunt gaan.Zelf heb ik ook wel moeilijke periodes gehad in het contact met mijn ouders, maar heb me altijd voorghouden dat ik altijd contact met ze wil blijven houden.
Ik hoop echt heel hard dat hij tot andere inzichten komt!
Sterkte met dit verdriet en liefs Trieny
Dit raakt mij, ik vind het zo onbegrijpelijk. Mijn ex-man besloot ooit dat hij geen contact meer met zijn moeder wilde. Om redenen die ik niet begreep. Mede omdat zij haar kleindochter graag wilde zien, hield ik wél contact met haar. Toen de jongste geboren werd, heeft zij het contact met mij en haar kleindochters afgehouden en uiteindelijk afgebroken. Het werd te pijnlijk voor haar. Toen mijn dochters ouder werden, heb ik op hun verzoek getracht weer contact te zoeken. Zij was inmiddels mijn ex-schoonmoeder en ik heb aan dat verzoek voldaan omdat mijn dochters helemaal geen grootouders hadden. Het contact is nooit meer echt goed gekomen. Eén keer per jaar bel ik en zij stuurt kaarten met de verjaardagen van de meiden. That’s it.
Zo zonde, zo kwetsend dit soort dingen. Heb je nog wel met je zoon erover kunnen praten wáárom hij niet meer wilt dat je komt?
Heel veel sterkte met deze pijn en knap dat je zo sterk door blijft gaan. Respect daarvoor!
ik weet even niets anders te zeggen dan dat ik je sterkte toewens, elke dag en vooral ook op de feestdagen, zoals bijv. moederdag.
Ik weet even niet hoe te reageren. Ik heb geen contact meer met mijn enige zuster. Die verkoos haar schoonfamilie voor ons.
Wat jammer dat mensen de macht in zich hebben om dergelijke eenzijdige beslissingen te nemen. Het maakt zo machteloos.
Dapper dat je er nu zo open over schrijft, menigeen zou dit soort dingen angstvallig voor zichzelf houden, maar zoals je zelf al schrijft, dan stapelen pijn en verdriet zich op.
Bovendien gaf je al wel signalen, en werd het gissen naar wat er gaande was, en zo creëer je ook ten opzichte van je lezers afstand.
Toch vraag ik me nu af of je wel op reacties hierover zit te wachten? Wat voegen ze toe?
Past hier niet veel meer een respectvol zwijgen?
@allen: Dank aan allen voor je reactie. Het feit dat dit door verschillende mensen herkend wordt doet mijn gevoel van schaamte wat verbleken.
ach Hanscke, dat is erg moeilijk, mijn broer deed dat ooit bij mijn moeder, zij praatte er veel over en dat helpt. Ik heb haar vaak gezegd dat het niet haar besluit was maar het zijne, en dat ze zich er dus absoluut niet voor moest schamen en zich er schuldig over moest voelen. Daarmee wordt de pijn niet minder, maar wel anders. Sterkte Hanscke en blijf schrijven over wat je zo mist, want dat is het.
Ook met onze zoon is het contact heel moeizaam .
Brieven ,gesprekken alles wordt anders uitgelegd door zijn vrouw en hem ,
het is heel verdrietig,en heel moeilijk.
Wij praten er met iedereen over die er mee te maken heeft
Het lucht op en wees altijd eerlijk in je gevoel naar jezelf toe
Het is hun keuze en die respecteren we dan maar ,hoe moeilijk ook
Goh meis, dat is moeilijk. Heel veel sterkte, hoop dat je zoon tot andere gedachten komt. Weet je de reden? Misschien kun je hem schrijven? Of via iemand anders (vrienden of ouders van schoondochter, ik doe maar een gooi) proberen nader tot elkaar te komen? Sterkte, dikke knuffel!
Beste Hanscke,hier even een verslagje van het omgekeerde,ik heb als 40 jarige vorig jaar het contact verbroken met mijn 70 jarige moeder(vader overleden). Iedere situatie is weer anders,ik weet de reden niet waarom jouw zoon geen contact meer wil,weet jij dat wel?
Mijn moeder heeft veertig jaar van mijn leven verziekt. Ze is dominant,egoistisch,racistisch en haar wil was wet. Bovendien:wat ik ook deed,het was nooit goed,altijd commentaar en als ze bij mij was begon ze te zeuren over een in haar ogen vies gootsteenputje of mos op de tuintegels. Geld en status zijn erg belangrijk. Mijn liefdes waren nooit goed in haar ogen,ze had ook geen belangstelling voor ze,als ik iets vertelde nam ze na 2 zinnen het woord over en ging het alleen maar over haar. Het lukte me een paar jaar geleden eindelijk om er dwars tegenin te gaan en ik vertelde haar dat ik geen kind meer was en ze zich niet meer met mijn leven(dat gootsteenputje en de mos……)moest bemoeien. Helaas,ze begreep me niet. Toen ze vorig jaar plotseling ging verhuizen eiste ze dat ik het oude en nieuwe huis kwam poetsen. Toen ik vertelde over mijn hartproblemen keek ze me minachtend aan,ze geloofde me niet. 5 minuten later maakte ze wel zo’n beledigende opmerking over mij en mijn partner dat ik ben opgestaan,gedag heb gezegd en de deur uitgelopen ben. Tegen iedereen verteld ze nu dat ik “zomaar“ben weggelopen. Ze is zich van geen kwaad bewust zegt ze.
Zij is trouwens als 18 jarige ook met ruzie bij haar ouders weggegaan,ik heb nooit een opa en oma gekend(van vaders kant zijn ze overleden toen ik een peuter was)
Ze heeft nooit meer gebeld,geen excuses of wat dan ook.
Ik begin nu eindelijk een beetje van de schok te bekomen en heb er vrede mee. Ik weet dat mij niets te verwijten valt,zij zal nooit veranderen en ik kan daarmee niet leven,beter dus dat ik geen contact meer met haar heb.
Ik hoop voor jou dat jij een reden hebt gekregen waarom jouw zoon geen contact meer wilt. En dat je daar zelf iets mee kan doen,of je daar nu zelf een aandeel in hebt of niet,het is nu eenmaal zo,je zult het een plaats moeten geven.
Vriendelijke groet,Karin
Ik herken heel veel in Karins reactie…Ik wil je alleen zeggen dat ik heel goed begrijp dat dit afschuwelijk is !! Heel veel kracht voor jou en je man…
hallo hanscke
al zoekende kwam ik jou verhaal tegen ,en ik ben vandaag ook om die zelfde reden erg verdrietig,ik hoop dan iemand te vinden waarmee je dit echt kan delen
toch lukt je het niet om dit kenbaar te maken ,het speelt al 2/half jaar en voor iedereen is het al weer gewoon ,maar voor een moeder nooit.
ben eigelijk op zoek naar mensen met dit zelfde verdriet om als het moeilijk is naar elkaar te luisteren,hoe kom ik aan adressen,misschien via u ik hoop het zo heb best wat af gezocht maar het juiste nog niet gevonden
groeten en voor u ook toi toi toi
johanna
Een verstoorde ouder/kind relatie. Waarom komt het toch in zo veel families voor? Mijn vader was gebrouilleerd met zijn moeder en zijn enige zuster. De moeder van mijn vriendin was gebrouilleerd met haar zusters. Mijn eerste vrouw was gebrouilleerd met haar vader. Later een beetje bijgelegd, maar toch… Mijn tweede vrouw… ook niet echt een succesverhaal wat ouderlijke band betreft. Ik ben zelf blijkbaar een uitzondering, nooit meer dan een voorbijgaand meningsverschil met mijn ouders gehad. Het grijpt diep in zo’n breuk tussen ouder en kind en toch komt het zo veel voor. Zou het soms vroeger toen we nog in berenvellen rondliepen overlevingswaarde hebben gehad om de band met het nest definitief te verbreken nadat het jong op eigen benen kan staan en dat dit er nog een overblijfsel van is? Wat het ook is: veel sterkte er mee.