BORRELPRAAT
"Ben jij ook een Amsterdamse?" vroeg ze aan mij, tijdens de jaarlijks gehouden barbecue van de tennisclub. "Nee hoor, zij komt uut Voass'n" antwoordde een medebestuurslid voor mij. Ik had haar als Amsterdamse in de afgelopen tijd de Veluwse uitspraak geleerd. "Helemaal niet waar, ik kom van 't Loo", bracht ik hier razendsnel en op geaffecteerde toon tegenin. Men moest toch zeker niet te min over mij denken. Om het woord niet kwijt te raken ratelde ik snel verder. "Ik ben een beetje van koninklijke afkomst, ik ben heel in de verte een prinses, heus waar, want toen ik klein was werden de hekken van het paleis voor mij open gezwaaid en dat kan niet iedereen zeggen."
En ik vertelde het verhaal, hoe ik bij mijn vader voor op de fiets zat en dat we zo heel af en toe op bezoek gingen bij een oom van hem. Die oom was houtvester en woonde met enkele andere houtvesters en hun gezinnen, ergens ver achter het paleis, in het bos, in de kroondomeinen. Om daar te komen moest je door het hek van paleis Het Loo, langs de paleiswacht, bij wie er gemeld moest worden wat de reden van het bezoek was. Het was in de tijd dat koningin, toen weer prinses Wilhelmina, nog leefde.
Mijn vader hoefde dan alleen maar de achternaam, welke ook onze naam is, van de oom te noemen en het hek zwaaide open. Dit had voor mij als vijf-, zesjarige, gezeten op het zadeltje voorop de stang van de fiets van mijn vader, wel zoiets magisch; ik zal het nooit vergeten.
"Je voelde je een prinses", bracht iemand anders van het groepje met wie ik samen zat, naar voren. Lachend beaamde ik dit en ik verklaarde dat veel Apeldoorners zich op de één of andere wijze zich toch verbonden voelen met Het Loo. En ja, ik ben van geboorte een Apeldoornse en ik voel me daar altijd nog een beetje toe aangetrokken, ondanks dat ik daar al vele jaren weg ben.
Je wortels vergeet je niet en draag je altijd met je mee, als herinneringen!