RANGSCHIKKEN
Dit overkomt mij niet vaak. Ik heb even niet veel te vertellen. Niet dat er weinig gebeurt, integendeel, alleen heb ik even moeite om alles te rangschikken. Ik kan geen keuze maken waarover ik zou willen schrijven.
De centrale opening van het nieuwe schooljaar voor het personeel was dit jaar sober doch boeiend. Door een genodigde gastspreekster werd uitgelicht hoe de jongeren van vandaag door middel van telefoon en internet op allerlei manieren met elkaar communiceren. Zij vinden dit net zo vanzelfsprekend als het water wat zomaar uit de kraan komt. De jongerengeneratie van nu groeit hierdoor in heel andere omstandigheden op dan de generatie die hieraan is vooraf gegaan. Dit heeft zeker tot gevolg dat de jongeren zich anders gaan gedragen. Een vergelijk in omstandigheden met de tijd van de veertig- en vijftigjarigen toen zij jong waren, de docenten van nu, is nauwelijks meer te maken. De lezing geeft zeker stof tot nadenken.
Tegelijkertijd moet ik aandacht blijven houden voor een andere, de wel hele oude generatie. Voor schoonmoeder is er plaats in een verzorgingstehuis. We zullen als familie aan de slag moeten om (schoon)ouders op hun nieuwe plekje geïnstalleerd te krijgen en het oude stekje zal ontmanteld moeten worden.
Daarnaast zijn er nog zoveel andere verwarrende gedachten over en gebeurtenissen in verschillende randgebieden. Ik zal mijn roer recht moeten houden om op koers te blijven en daar komt weer heel wat stuurmanskunst bij kijken. Mijn leidraad zal daarbij zijn: Doe niet alleen datgene omdat het moet, maar doe datgene wat je doet met plezier.
zeven reacties
Dan kan ik er nog een mooie oneliner bijzetten die mijn levensmotto bevat: Doe niet zoveel als mogelijk, maar zoveel als noodzakelijk…
of: doe niets omdat je moet, maar omdat je wil. i.i.g. gaan, gewoon doorgaan, laat het eventueel maar even over je heen komen.
Toen ik 50 was zeiden wij generatiegenoten tegen elkaar; wij zijn de inbetweeners. Wij zitten met een generatie ouderen die nog in het verleden leeft waarvan wij nog steeds het gezag erkennen, of doen alsof.
En onder ons komt een generatie die van ons geen enkel gezag accepteert maar wel eisen stelt. (de verwende babyboomers dus).
Hoe die ooit met hun eigen ouderdom zullen omgaan, ze kunnen toch niet eeuwig blijven eisen en reizen, genieten en consumeren..Met in hun nek een aanstormende golf jongeren die zichzelf nog meer dan zijzelf als het centrum van het heelal zien?
Herkenbare tijden. Ik putte soms kracht uit: ‘Als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat’.